The boy next door

~2ο κεφάλαιο~

----> Pompeii, Bastille

Ήταν 6 το απόγευμα. Μόλις είχα τελιώσει με το διάβασμα μου και θυμήθηκα οτι σε λίγο θα επισκεπτόμασταν τους νέους μας γείτονες. Μα τι χαρά! Μιας και δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω στην ζωή μου.... Αλλά τώρα που το σκέφτομαι δεν είχα!! Θα έλιωνα ως το βράδυ βλέποντας ταινίες. Για μένα αυτό θεωρείται διασκεδαστικό. Αυτή είναι η ζωή μου ή θα διαβάζω, ή θα βλέπω ταινίες όλη μέρα ή θα ασχολούμε με το κινητό μου. Άντε και κανένα Σάββατο βράδυ να βγώ έξω με την Χρύσα. Πφφ πρέπει κάτι να κάνω μάλλον. Αλλά αρκετά για την ώρα...

Φόρεσα ένα μάυρο τζιν με ένα μπορντό πουλόβερ και φυσικά τα αγαπημένα μου άσπρα converse. Έβαλα λίγη μάσκαρα και ρουζ για να τονίσω το πρόσωπο μου, και τέλος έκανα λίγες μπούκλες στα μακρία μαύρα μαλλιά μου. Πιστέυω είμαι έτοιμη. Κατέβηκα κάτω, όπου με περίμεναν όλοι τους εκεί. Η μαμά μου κρατούσε ενα κέικ στα χέρια της. "Πω Ζωή...χάλια είσαι!" με κοίταξε ο Άρης με βλέμμα λίγο αναψοκοκκινισμένο από τα γέλια του. "Δεν σε ρώτησα Άρη, αλλά σε ευχαριστώ πολύ που πάντα μου τονώνεις το ηθικό" τώρα όμως μήπως έχει δίκιο;"Τίποτα αδερφούλα". Κοίταξα την μαμά μου και αμέσως κατάλαβε το πανικοβλημένο ύφος μου. "Γλυκιά μου, μην τον ακούς είσαι μια κούκλα! Είστε έτοιμοι ολοί;" Ευτυχώς που έχω και την μαμά μου που την εμποστέυομαι σε τέτοια θέματα. "Ναι πάμε" είπε ο μπαμπάς μου, ο οποίος για πρώτη φορά δεν ασχολείται με το τηλέφωνο του!

Χτυπήσαμε την πόρτα και περιμέναμε. Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε μπροστά μας μια πολύ όμορφη κυρία, η οποία φαινόταν να είναι περίπου στην ίδια ηλικία με την μητέρα μου. Η μαμά ήταν η πρώτη που μίλησε " Καλησπέρα, είμαστε οι οικογένεια που μένει ακριβώς δίπλα σας και σκεφτήκαμε να σας υποδεχτούμε χαρμόσυνα στην γειτονιά μας". Αυτή χαμογέλασε ."Μα φυσικά, είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους σας που το κάνετε αυτο για μας, παρακαλώ περάστε". Το σπίτι είναι διώροφο και μεγάλο. Στο εσωτερικό είναι διακοσμημένο με μοντέρνα διακόσμηση. Ουαου! Έχει πολύ καλό γούστο η κυρία απο εδώ. "Εγώ είμαι η Χαρά και απο εδώ ο σύζυγος μου ο Χάρης" μας χαμογέλασε "Χαίρω πολύ". Φαινόντουσαν πολύ ευγενικοί άνθρωποι. "Παρακαλώ καθήστε, σαν στο σπίτι σας". Αρχίζω να τους συμπαθώ. "Ευχαριστούμε" είπε η μαμά μου "Εγώ είμαι η Χριστίνα" ο επόμενος ήταν ο μπαμπάς μου που μίλησε "Είμαι ο Γιώργος" μετά ο αδερφός μου " Είμαι ο Άρης" και τέλος "Γεια ονομάζομαι Ζωή". Το πρόσωπο της φωτήστηκε. "Τι ωραία ονόματα που έχετε παιδιά. Πόσο χρονών είστε; Χάρη μοιάζουν να έχουν την ίδια ηλικία με τα δικά μας". Ώστε έχουν και παιδιά στην ίδια ηλικία. Ενδιαφέρον!" Εγώ είμαι 16 και ο Άρης είναι 10". Σχηματήστηκε ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο της "Ο μεγάλος μας ο γιός είναι 16 και η κόρη μας 9 χρονών, μπορείται να κάνετε άνετα παρέα". Χαμογέλασα. "Φυσικά αυτο θα ήταν τέλειο". "Μισό λεπτό να τους φωνάξω.... Χρηηστο.... Κλεεελια ελάτε κατώ". Γρήγορα εμφανίστηκαν δύο παιδιά. Αμέσως τα μάτια μου έπεσαν πάνω σε ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι με ξανθά κοτσιδάκια και είχε πρόσωπο αγγέλου. Είναι αξιολάτρευτη!! Και μετά έστρεψα το βλέμμα μου για να δώ το αγόρι της ηλικίας μου. Αντίκρισα ένα αγόρι ψηλό με καστανόξανθα μαλλιά και γαλανά μάτια. Αυτό το πρόσωπο μου φαινόταν πολύ οικείο! Κάπου πρέπει να έχουμε ξανασυναντηθεί! Και τότε θυμήθηκα. Είναι το αγενέστατο αγόρι με το οποίο συγκρουστήκαμε σήμερα το μεσημέρι. Μόλις με είδε καλύτερα και αυτός τότε κατάλαβε, γιατί μισοχαμογέλασε και μου έκανε ένα νέυμα. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει γρήγορα. Ωχχχ κάτι μέσα μου, μου είπε πως αυτο δεν είναι καλό, δεν είναι καθόλου καλό!!

***
Να και το 2ο κεφάλαιο!!! Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτήν την ιστορία! Έχω πολλά σχέδια... Πείτε μου γνώμες...:)