Kenan ve Arda’yı izliyordum. Arda’nın gülümsemesi, Kenan’ın ona yaklaştıkça daha da parlıyordu. Kaşlarım çatıldı. İçimde bir şeyler kıpırdandı. "Neden bu kadar yakınlar?" diye düşündüm.
Gözlerim onların üzerindeydi. Kenan bir şaka yaptı ve Arda kahkahalarla güldü. O gülüş, kalbimde bir yaraya dönüşüyordu. "Ben de buradayım" diye haykırmak istiyordum ama sessiz kaldım. Arda, sanki yalnızca Kenan’ın yanında olmak için oradaydı. O an, içimde bir kıskançlık alevlendi.
Sahada koşan diğer arkadaşlarımızın sesleri arka planda kayboldu. Sadece ikisinin sesi, sadece birbirlerine olan bakışları vardı. “Bu sadece arkadaşlık mı?” diye sormak istedim ama dilim varmadı. Onlar o kadar yakın görünüyordu ki, beni unutmuş gibiydiler. “Neden ben de onun kadar özel olamıyorum?” diye düşündüm. Arda’nın yanında olmayı, onunla gülüp eğlenmeyi çok özlemiştim.
O an, Arda’nın Kenan’a olan ilgisini kıskanmanın, aramızda tatsızlık çıkarmasından korktum. Ama hislerimi de bastıramıyordum. “Belki de bu durumu kabullenmeliyim” dedim kendi kendime. Ama kalbimdeki rahatsızlık geçmiyordu. Arda’nın gözlerindeki parıltı, benim için sadece bir başka kişiye mi aitti?
Sonunda, içimdeki savaşı kazanıp yanlarına doğru adım attım. Onlara katılmalıydım.
İçimdeki kıskançlık ve rahatsızlıkla yanlarına doğru yürüdüm. Kalbim hızla çarpıyordu, ama bu durumu kabullenmem gerektiğini biliyordum. “Arda, Kenan, ne yapıyorsunuz?” dedim, sesimdeki öfkeyi bastırmaya çalışarak.
Arda gülümseyerek başını çevirdi. “Ferdi! Gel, biraz eğleniyoruz. Kenan’la bir şeyler konuşuyorduk” dedi. Gözlerindeki parıltı, hala Kenan’a yönelmişti. “Evet, takımdaki yeni taktikler hakkında düşünüyorduk” diye ekledi Kenan, yüzünde masum bir ifadeyle.
“Evet,harika zaman geçirdiğiniz belli."dedim, kendimi zorlarken. İçimdeki kıskançlıkla başa çıkmaya çalışıyordum ama sesimden rahatsızlığımın anlaşıldığını tahmin ediyordum.
Arda “Her iki arkadaşın yaptığı gibi eğleniyoruz." Dedi O an, onun söylediklerinin gerçekliğini sorgulamaya başladım. “Sadece arkadaşlık mı?” diye düşündüm. Kenan’ın ona olan ilgisi, benim için kabul edilemezdi.
Bir süre sessiz kaldık. Kenan, Arda’nın yanına biraz daha yaklaşmıştı. “Ferdi, birlikte daha çok çalışmalıyız. Arda’nın yetenekleriyle seninkiler birleşirse, harika sonuçlar alırız” dedi. Bu öneri, biraz da olsa içimdeki kıskançlığı yatıştırmıştı ama hala Kenan’a karşı bir mesafe hissetmiyordum.
“Evet, bence de” dedim, ama içimdeki huzursuzluk geçmiyordu. Kenan’la olan bu yakınlık, beni rahatsız ediyordu. “Arda, seninle yalnız çalışmak istiyorum,” dedim, ona dikkatimi vermek için. Gözleri parladı. “Tabii ki, Ferdi! Birlikte çalışmak her zaman keyifli,” dedi.
Kenan, gülümseyerek araya girdi. “Ben de katılmak isterim. Üçümüz birlikte daha iyi oluruz” dedi. İçimdeki kıskançlık yeniden alevlendi. “Ama ben yalnızca Arda ile çalışmak istiyorum” dedim, istemeden de olsa biraz sert bir tonla.
Arda, duraksadı. “Ferdi, bu kadar endişelenme. Biz birlikteyiz, bu dostluk her şeyin üstünde,” dedi ama içimde bir soru daha belirdi: “Gerçekten öyle mi?”
O an, içimdeki duyguların daha karmaşık hale geldiğini anladım. Kıskançlığın ve korkunun, beni Arda’dan uzaklaştırmaması gerektiğini biliyordum. Kendime söz verdim: Arda ile Kenan’ın ilişkisini anlamalı ve bu durumu kabullenmeliydim. Bu, sadece bir dostluk değil; benim için daha derin anlamlar taşıyordu.
“Tamam” dedim, derin bir nefes alarak. “Ama benimle çalışmak istediğin zaman, sadece benimle olmanı isterim” dedim Arda’ya. O an gözlerindeki sıcaklık, benim için her şeyi değiştirdi. “Tamam, Ferdi. Sadece seninle de çalışırım” dedi.
Kenan, gülümseyerek araya girdi. “Harika! O zaman birlikte daha iyi olalım” dedi. Ama içimde hala bir çatışma vardı. Bu duygularla başa çıkmalıydım; dostluk, kıskançlığın önüne geçmeliydi.
Birlikte çalışmaya başladık ama aramızdaki bu gerginlik tam olarak geçmiyordu. Arda’nın Kenan ile olan bağı, benimle olan bağının önüne geçmemeliydi. “Bu durumu çözmeliyim” diye düşündüm. Kendi hislerimi netleştirip, hem Arda’yı hem de kendimi bulmalıydım.
