End

6.9K 188 20
                                    


Unicode

ဖြောင်း!

ရိုက်ချက်က မနာသော်ငြား ဇိုက်က သူ့ပါးကိုကိုင်ပြီး ရှေးကိုပြန်ကြည့်၏။

"ငါတော့မင်းကိုစိတ်ကုန်တယ် ကျေးဇူးပြုပြီးထွက်သွားတော့"

"ကျုပ်က ဘယ်သူ့စကားမှနားထောင်တဲ့ကောင်မဟုတ်ဘူး!"

"တံခွန်ဇိုက် ဘာလုပ်တာလဲ အင့်! မနမ်းနဲ့ ဖယ်စမ်း!"

ကိုယ်သေးသေးလေးကို အိပ်ယာပေါ်ပစ်ချပြီး သူက ကုတင်ဘေးက ခါးကုန်းလျက် ရှေးကိုဖိနမ်း၏။

"ပြွတ်စ်~ဖယ်... ကလေးကိုထိမယ်!"

ရှေးစကားကြောင့် ဇိုက်ကနမ်းတာကို ရပ်လိုက်ပြီး ရှေးကိုကြည့်ကာ

"ကျုပ် ကိုချစ်သေးလား"

ရီဝေဝေအကြည့်တွေက ရှေးရုန်းထွက်၍မရပါ။ သို့သော် ရှေးတွက် ထပ်ပြီးမနာကျင်တာကြောင့်

"ဟင့်အင်း"

"မရဘူး ချစ်ရမယ်! ချစ်ကိုချစ်ရမယ်! "

"ဘာတွေချစ်နေကြတာလဲ"

အခန်းထဲကို အောင်ဇေနဲ့မိုးခတ်နိုင်က မုန့်ထုတ်တွေဆွဲပြီး ၀င်လာတော့ ခါးကုန်းနေသည့်ဇိုက်ကို ရှေးက တွန်းဖယ်လိုက်၏။ ထို့နောက်လှဲနေရမှထလိုက်လျှင် အောင်ဇေက လက်ဖြင့်တားကာ

"ရတယ်အကိုရှေး နေသာသလို နေပါ"

"သက်သာရဲ့လားအကိုရှေး"

မိုးခတ်နိုင်နဲ့အောင်ဇေက မုန့်ထုတ်တွေကို‌ဇိုက်လက်ထဲ ထဲ့ကာ ရှေးကိုသတင်းမေး၏။ ဇိုက်ရုပ်မှာ မိုးပြိုမတတ်မျက်နှာဖြင့်။

"ဟျောင့်! စကားပြောရင် ငါ့ယောက်ျား အသားကိုမထိနဲ့"

ဇိုက်က ဘုကြည့်ကြည့်ကာ ပြောလျှင် အောင်‌ဇေက မျက်နှာပျက်ထွက်ကာ

"အမလေး အခုမှ တံခွန်ဇိုက်နဲ့ မတူတော့သလိုဘဲ"

"အဲ့တော့လီးဖြစ်လား"

"ထားပါ အခုကကွာရှင်းတော့မှာ"

"ဟမ်?"(အောင်ဇေ၊ မိုးခတ်နိုင်)

"ကျစ်!"

ဇိုက်က စုတ်ချက်တစ်ချက်စက်ပြီး အခန်းထဲမှထွက်သွား၏။ ကျန်ခဲ့တဲ့ အောင်ဇေနဲ့ မိုးခတ်နိုင်က ရှေးကိုကြည့်ကာ

Opposite DirectionWhere stories live. Discover now