Destiny Or Chance

Rozdział 4.

Po dwudziestu minutach dotarłam do domu. Byłam bardzo, ciekawa tego co sprawiło, że cioci udało się wyjść na prostą.

Weszłam do domu. Na szczęście, Allison musiała już wrócić z pracy, bo drzwi były otwarte. To będzie pierwsze spotkanie z ciotką odkąd przylecieliśmy, wczoraj rano. Jak dotarliśmy na miejsce, Alison już była w pracy, na poranną zmianę, a ja myślałam, że chleje w jakimś barze... okropna ze mnie dziewucha.

Rozglądnęłam się po salonie i natrafiłam na spojrzenie cioci, która już z uśmiechem na twarzy, zmierzała w moją stronę.

- Destiny, kochanie jak ja Cię dawno nie widziałam - kobieta podeszła do mnie szybkim krokiem, i mocno przytuliła.

- Cześć, ciociu - również ją objęłam.

- Tak bardzo za wami tęskniłam.

Lekko się  spięłam  na jej słowa, ale tego nie zauważyła. To przez jej zawziętość i upartość nie mieliśmy kontaktu.

- Ja też ciociu.

- Wiesz, że mogę się wami normalnie zajmować i zapewnić dach nad głową, po tym co się stało - oznajmiła bacznie mi się przyglądając.

- Opowiesz mi, co Cię skłoniło do pójścia na odwyk i dlaczego  nam o tym nie powiedziałaś - odparłam oburzona.

Alison westchnęła. Widziałam ból w jej oczach

- Chodź, usiądźmy.

Poszłam za ciocią w stronę kanapy, i usiadłam na dużym fotelu naprzeciwko niej.

- Zapewne już wiesz od Noe'go, że mam narzeczonego.

Przytaknęłam potwierdzająco głową. A ona kontynuowała.

- Z Aaron'em, poznałam się  dwa lata temu na jednej z imprez - szczegóły tego co się tam stało nie, są istotne - odparła zmieszana na to wspomnienie. Podejrzewam, że ciotka się upiła i Aaron ją wyciągał z tego klubu. Ciocia Alison nie była stara miała trzydzieści sześć lat i...

Teraz wyglądała jak prawdziwa bizneswomen. Ładnie skrojony i dopasowany garnitur, makijaż dopasowany do jej urody włosy dokładnie wyprostowane normalnie nie poznałabym jej na ulicy.

- Od tego czasu jestem czysta. To właśnie on pomógł mi z tego wszystkiego wyjść - uśmiechnęła się lekko.

Pokiwałam głową na znak, że rozumiem.

- Dlaczego się nie odzywałaś jak już wyszłaś na prostą?

- Sama nie wiem. Myślałam, że jesteście zawiedzeni tym, że nie chciałam przyjąć pomocy z waszej strony. 

I miała pierdoloną racje byliśmy nie to, że zawiedzeni co źli na siebie samych za to, że nie zauważyliśmy wcześniej zmiany w życiu Allison...

Milczałam nie wiedziałam co mogłabym jej odpowiedzieć.

- Wiem, że wyszło bardzo słabo nawet nie zdążyłam się pożegnać ze swoim bratem.

Jej oczy się zaszkliły i gdy na nią spojrzałam, w momencie wybuchła głośnym szlochem. Mówiłam sobie, że jestem silna, że już nie uronię żadnej, naprawdę żadnej łzy, ale widok cioci, która płacze bo, nie zdążyła się pożegnać z bratem uderzył we mnie za mocno.

Wyobraziłam sobie to jakbym ja nie miała szansy się pożegnać z Noe czułabym się strasznie, a ciocia na dodatek nie miała zbyt dobrych relacji z moim tatą. Wstałam i podeszłam do cioci objęłam ją mocno.

Zdziwiła się z takiego ruchu z mojej strony,  ale olałam to, przytuliłam ją i wtedy stwierdziłam, że dam jej szanse. Dużo przeszła, terapia i inne problemy związane z uzależnieniem. Zasługiwała na szczęście a, z Aaronem to szczęście miała. Musze go poznać skoro Allison wpuściła do swojego życia kogoś takiego jak on to musi być wyjątkowy. Wyciągnął ją z ćpania i alkoholizmu wiec uważam, że ten człowiek ma jakieś nadzwyczajne moce. Nam rodzinie się nie udało a jakiś obcy człowiek poznany zapewne w jakimś klubie podołał.

- Tak bardzo was przepraszam kochanie - zaniosła się płaczem, objęła mnie i mocno uścisnęła.

- Nie przepraszaj. Czasu już nie cofniemy, ale możemy stworzyć nową lepszą przyszłość - oderwałam się na moment od cioci i uśmiechnęłam się najładniej jak potrafiłam. Ciocia to odwzajemniła już nie płacząc ale nadal miała szkliste oczy.

- Dam wam najlepsze życie jakie będę w stanie wam zapewnić. Będziecie mieli wszystko co najlepsze - uśmiechnęłam się co odwzajemniła i objęła mnie jeszcze mocniej.

- Dziękuje za wszystko - zapewniłam.

- Jutro z samego rana jedziemy na zakupy co centrum handlowego - pisnęła. Niemal się wystraszyłam z jej nagłej zmiany zachowania.

Już otwierałam usta żeby zaprzeczyć, bo nie lubię chodzić do takich miejsc. O wiele bardziej wolałam pójść na siłownie, mój brzuch potrzebuje wysiłku bo, sfleczeje.

- Ciociu, ale ja nie lubi... - nie dokończyłam bo, mi przerwała.

- Tak tak wiem. Ty tam wolałabyś iść na siłownie albo trening boksu, ale to już Ci załatwiłam - uśmiechnęła się szeroko, a ja się zdziwiłam. Moje brwi wystrzeliły do góry z wrażenia. Jak już załatwione?

- Ale jutro idziemy razem na zakupy i nie ma, że nie Destiny - powiedziała głosem nie znoszącym sprzeciwu.

- Dobrze, a teraz idę się położyć. Noe ma klucze wróci później  - oznajmiłam i udałam się do swojego pokoju.

- Jutro poznasz Aarona i jego syna - krzyknęła gdy wchodziłam po schodach na górę.

Syna? Pomyślałam. Cóż to nie moja sprawa.

- Dobrze, dobranoc - zaśmiałam się i poszłam do siebie.