Eylül-Gerçek Ailem Vakası-

Geçmişin izleri -5-

~Eylül 12 yaşındayken~

"Abiş!" Diyerek koşarak telefonu açtı Eylül.

"Güzelim ne yapıyorsunuz bakalım?" Diye konuşan Kunt abisiyle gülümsedi.

"İyi abi ne yapalım ders çalışıyoruz. Siz ne yaptınız geliyor musunuz?" Diyerek cevap verdi Eylül.

"Biraz daha işimiz var birtanem siz dikkat edin evden çıkmayın. Kapı çalarsa da bakmayın tamam mı?" Kunt'un uyarılarına alışmış olan Eylül abisinin her gün ki gibi olan upuzun uyarılarını tebessümle dinledi.

Abisinin sesini seviyordu.

"Tamam abiş hadi görüşürüz dikkat edin sizde bizi de merak etmeyin!" Diyerek abisi görmeyecek olsada öpücük attı.

Kunt içinde olan sıkıntıyla beraber minim kardeşine belli etmeden ona veda edip telefonu kapattı.

Eylül salona ikizinin ve kardeşlerinin yanına dönünce onların yanına geçip masaya oturup ödevine devam etti.

"Off olmuyor işte!" Umut'un umutsuz sesiyle hepsi ona dönerken umut sinirle önündeki matematik ödeviyle bakışıyordu.

Bir türlü yapamadığı soruyu yine yapamayınca sinirden gözleri dolmuştu.

Eylül onun bu halini görünce yerinden kalkıp Umut'un yanına oturup kollarını ona sardı.

"Ne oldu ikiztanem?" Diye sorunca umut da mutsuz bir şekilde Eylül'e sarıldı.

"Şu gıcık Neriman hocanın verdiği ödev varya orada ki 5. Sorunun cevabı çıkmıyor!" Sinirle Eylüle dönünce Eylül'ün kendisine bakan bir çift mavi gözle sözleri yarıda kaldı.

Umut Eylül'ün gözlerine baktıkça ne diyeceğini unutuyordu, kendisine bakan şu çift mavi göz sanki onu ele geçiriyordu. Çok kıskanıyordu Eylül'ü, bu gözlerle sınıftakilere bakmasını veyahut herhangi birinin su gözleri görmesini çok kıskanıyordu.

Bir tek o görsün istiyordu umut ama bunu Eylül'e demeye çekiniyordu.

"İkiztanem. Gözlerine lens midir neyse o şeyden taksak nasıl olur?" Diye sordu umut. Eylül ise Umut'a hala sarılıyken gülüp kafasını iki yana salladı.

"Hayır tabiki de! Gözlerimin rengini seviyorum niye değiştirmek isteyeyim ki?"

"Çünkü herkes o maviş gözlerini görüyor! Görmesinler noğlur Eylüll." Eylül Umut'un bir anda ağlamaya başlamasıyla kaşlarını çattıp elini saçlarına doğru götürüp küçük bir tutamını çekti.

Umut saçlarına değen elleri tutup ağlamayı kesti, bu onların dilinde lütfen bunun için ağlama demekti.

"Gel hadi şu soruya bakalım." Diyerek yarım saat önce bitirdiği ödevlerinden biri olan matematik ödevini kendine doğru çekti.

Matematiği sevdiği için her ders çalışmaya veya ödevlerden matematikle başlardı yapmayı sevdiği için de kısa.sürede biterdi.

Umut'un yapamadığı soruyu nasıl yaptığını hatırlayınca gülümseyerek Umut'a döndü ve soruyu anlatmaya başladı.

Soruyu en sonunda anlayan umut ise son ödevini de bitirmişliğin rahatlığıyla gülümseyip Eylül'ün yanaklarından öpüp sarıldı.