Eylül-Gerçek Ailem Vakası-

-5-

Eylül'ün Anlatımı

"Bakın demiştim ben size iyiyim." Diye kaşlarımı çattıp mırıldandım Azat beye bakarken. O ise benim kaşlarımı çatmama küçük bir tebessüm edip ellerinin arasındaki elimin avuç içine bir öpücük bıraktı.

Düştük mü düştük...

Ona küçük bir tebessüm edip sağımda dalgınca yere bakan Leyla hanıma döndüm. Benim ona baktığımı fark etmeyince kendimden beklenmeyen bir cesaretle Leyla hanımın benim diğer elimi tutan elini kendime çekip öptüm.

Benim öpmemle daldığı yerden hızla ayıldı ve bana dolu gözlerle gülümsedi.

Bu kadın dünyaya ağlamak için değil gülmek için doğmuştu.

"Efendim güzel kızım? Bir şey mi istiyorsun?" Diyerek ilk önce anlımı öptü sonrada hızla ayağa kalkıyordu ki onu durdurdum.

"Lütfen oturun, ben iyiyim. Bakın sonuçlarda temiz çıktı hadi artık eve gidelim, hem Eymen çok merak etmiştir sizi. Sahiden onların haberi yoktu dimi hemen eve gitmeliyiz!" Leyla hanımı tutan benim ardımdan benim ani kalkışımı durduran Azat bey ile ona döndüm.

"Gideceğiz güzelim zaten sadece az sabret. Osman amcan bir gelsin bakalım neyin var neyin yok, zaten zarif ve bir o kadar narinsin bir şeyin varsa erkenden öğrenip önlem alalım." Diyerek beni ikna edince oflayıp geri yerime yattım. Azat bey ve Leyla hanım benim bu halime gülerken ben ise Osman amcayı bekliyordum.

Cidden Wattpad karakterinden farkım yoktu! Bu hastane bizimmiş, ve Azat bey hazır gelmişken bir kaç test daha yaptırmıştı. Tabi bununla beraber kafa çarpması yüzünden röntgen ve emara girmiştim. Sonuçlar çok şükür  temiz çıktı bu yüzden uyurken kontrol olayını yaşamayacaktım. Ama eminim ki Leyla hanım arada beni kontrol edicekti, bir ana olarak içine sinmezdi boş boş beklemek.

Kapı tıklatılıp açılınca gözlerimi kapıya çevirdim. Osman amca elindeki bir düzine dosyayla yanımıza adımladı.

Bindik bir alamete gidiyoz kıyamete bakalım

İnşallah o kağıt parçaları hastane kayıtlarım değildir...

"Ne oldu Osman?" Diye süpheyle sordu Azat bey.

Osman amca ilk bana baktı tereddütle biliyormuyun diye. Bende onu onaylayan bakışlar attım.

Telepati yoluyla anlaşıyorlar anasını satayım!

Anlıyor mu bari Eylül hanım?

Senden daha iyi anladığı kesin Nuriye.

Anladımı anlamadımı bilmiyorum ama en sonunda yatağın ucuna gelip yatağın önünde ki kasaya dosyaları koydu ve teker teker açmaya başladı.

"İyi mi kötü mü onu siz karar verin Azat. Benim bir fikrim yok." Diyerek sıkıntılı nefes aldı.

İyimiydim? Yoksa ölücekmiydim...

"Uzatma Osman."

"Tamam ilk öncelikle söylemem gerekecek olursa Eylül ileri dereceye girme ihtimali yüksek olan bir sinir hastası. Umarım ilaçlarını düzenli alıyorsundur küçük hanım."Gözlerimi Osman amcadan ayırmadan işkence çeker gibi kafamı aşağı yukarı salladım.

"Ne zamandan beri kullanıyorsun ilaçları ve ne zaman haberin oldu?"diye bana soru yönelttiğinde büyük bir nefes alıp verdim. Azat beylerin bana baktığını hissetsemde onlara bakmadım.

"Dosyada yazdığı gibi 10 yaşımda geçirdiğim bir sinir krizi atağı ile teşhis konuldu ilaçlara ise 14 yaşımda başladım. Yaklaşık 3yıldır aralıksız kullanıyorum. Ve sen sormadan söyleyeyim. Evet bir psikiyatriye gittim ve bazen atak geçirmeme yakın hapımı ikinci kere içebiliyorum." Diye aralıksız konuştum.