Pine Tree & The Demon

13. Pocałunek pomiędzy płatkami śniegu.

— Stresuję się, Pyronico — mruknął Dipper, spoglądając w stojące, prostokątne lustro o złotej ramie.

Przed nim widniało odbicie niezbyt wysokiego, urodziwego chłopaka ubranego w wykwintne ubrania, dzięki którym przypominał bardziej członka szlacheckiego rodu. Bawełniana, zielona koszula z niedużym żabotem z dołączonej do niej czarną kamizelką, na której widniały srebrne, wyszywane wzory. Do tego czarna kamizelka oraz okrągła broszka o granatowym oku. Ponadto doczekał się nowego płaszcza w czystym odcieniu szmaragdu, zapinanego na metalową ozdobę z motywem róży oraz wykończonego białym futrem, a od tutejszego szewca otrzymał parę wysokich, brązowych kozaków. Minęło sporo czasu od ostatniego razu, gdy mógł założyć na siebie coś tak gustownego. Pałacowy krawiec wykonał kawał świetnej roboty.

— Nie tylko ty, mój drogi — odpowiedziała Pyronica, poprawiając różową suknię ozdobioną płomiennymi wzorami. 

Ile razy spoglądała na siebie w lustrze, tym bardziej się rumieniła i peszyła. Będąc służącą, nigdy nie dostąpiła zaszczytu brania udziału w balu. Nie wypadało jej. Uczestniczyła w niedużych potańcówkach w karczmach, jeśli już.  

— Oj tam, wyglądasz znakomicie, Dipper — wtrącił się Hectrogon, który oglądał chłopaka z każdej strony, oceniając swoje dzieło. — Jest... idealnie. Nasz książę będzie cały twój. 

— N-no nie wiem — mruknął niepewnie. 

— Och, płomyczku, wyglądasz obłędnie. — Krawiec skupił jednak już całą swoją uwagę na Pyronicy, jakiej rumieńce koloru niebieskiego tylko się pogłębiły. 

Hectorgon objął ją, kradnąc sobie z jej ust buziak. Wtedy Dipper poczuł się trochę nie na miejscu, jego wzrok powędrował na zegar, po czym, przypominając parze o swojej obecności, odchrząknął cicho:

— Już czas.

~🥀~

Sala balowała lśniła blaskiem tysiąca świec zawieszonych w powietrzu na żyrandolach. Wszelkie szmery ucichły, kiedy wielkie drzwi uchyliły się, a w nich ukazała się sylwetka Pyronicy, zaś tuż u jej boku zatrzymała się doskonale znana każdemu mieszkańcowi postać młodego Pinesa. Brązowe oczy rozszerzyły się delikatnie, wiodąc po tłumie, jaki tworzył idealny korytarz prowadzący w głąb sali. Powoli ruszył przed siebie. Niektórym z tych kreatur musiał się dobrze przypatrzeć, by je rozpoznać w pełnych elegancji sukniach czy frakach ubogaconych różnymi dodatkami. Gdzieś między tymi głowami pokazała mu się ta należąca do Samuela, który nieśmiało mu pomachał. 

Chwilę później Dipper spojrzał w stronę złotego tronu, z jakiego zszedł Bill, za którym ciągnęła się długa peleryna ze wzorem rozgwieżdżonego nieba. Serce chłopaka wybiło się z regularnego rytmu, a otoczenie nagle przestało mieć znaczenie, kiedy obserwował demona ubranego w jasnożółtą koszulę z dużym żabotem i luźnymi rękawami spinającymi się ciasno przy nadgarstku. Miejscami wykańczały ją akcenty wyszyte ciemną nicią, a u szyi znajdywała się czarna kokarda zwieńczona czerwonym oczkiem.

— Dobrze cię widzieć, Sosenko. Wyglądasz obłędnie~

Zamrugał intensywniej, gdy skupił wzrok na dłoni ubranej w czarną, materiałową rękawiczkę, jaka wyciągnięta była w jego kierunku. Z lekkimi wypiekami na policzkach ujął ją. Wtedy Cipher przyciągnął Dippera do siebie jednym ruchem, aby silnie objąć go w pasie.

— Moje słodkie koszmarności! — Dźwięczny głos Billa wybrzmiał w całej sali. — Świetnie widzieć, że zdecydowaliście się na uczestnictwo w dzisiejszej zabawie. Niemal pół roku temu do naszej dziwacznej społeczności dołączył pewien jakże przystojny, czarujący i... — Poczuł delikatne dźgnięcie w bok od bruneta, który myślał, iż lada moment spali się ze wstydu albo zniknie pod ziemią. — Och, mógłbym wymieniać w nieskończoność, ale sądzę, że dobrze wiecie o którego mężczyznę stojącego u mojego boku mi chodzi — prychnął demon nieco żartobliwie. W końcu nikogo innego nie było w pobliżu. — Bez niego ten bal nie miałby miejsca. Nasi kucharze przygotowali dla was masę pyszności. Liczę, że nie będziecie znali umiaru. Tej nocy nikt nie może podpierać ściany. Zaczynajmy!