Medyada ki Karan' ın dövmeleridir. Karan biraz serseri bir tiptir.
İyi okumalar.💞💞
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Sonunda hastaneye varınca yavaşça kapıyı açıp dışarı çıkmıştım. Araba yolculuğu sessiz geçmişti sadece Cihangir denen adam biriyle konuşmuştu. Siz orda bekleyin ben size haber vericem falan demişti. Hiç birşey anlamadığım için takmıştım bile.
O da arabadan indiğinde yine sessizlik içinde hastaneye girmiştik bir gariplik seziyordum ama hayırlısı.
Cihangir denen adam danışmaya gidip bir şeyler konuştuk dan sonra yanıma gelip. Doktorun odasına gidiyoruz dedikten sonra asansöre doğru gittiğinde bende peşinden gitmiştim. Hastalarla bakışırız diye tahmin etmiştim ya ben ne doktoru. Mal herif.
Cihangir odanın önüne geldiğimizde kapıyı tıklatıp girdiğinde doktor Cihangir'i tanıyormuş gibi gözüküyordu. Cihangir'le el sıkıştık dan sonra adamın bana da uzattığı elini sıkıp karşılıklı koltukların birine oturmuştum.
"İlk öncelikle hoşgeldiniz isterseniz direkt kanları alalım."diyen doktora baktıktan sonra ayağa kalkan doktor iğneyi hazırlarken üstümde kısa kollu t-shirt olduğu için pek birşey yapmama gerek yok gibiydi. Arkasını dönen doktor yanıma geldiginde kolumu uzattım. Kanı aldıktan sonra geçmiş olsun diledikten sonra Cihangir'den de almak için diğer iğneyi eline alırken yerimden kalkarak dışarı çıkmıştım.
Kapının önünde ki sandalye ye otururken bir kaç dakika sonra Cihangir de çıkmış önümde hafif çaprazımda kalan koltuklardan birine de o oturmuştu. Telefonu kaldırıp saate baktığımda 8.34 olduğunu fark ettiğimde artık işe gitmem gerektiğinin farkındaydım.
"Ne zaman çıkar sonuçlar." Dedikten sonra cevap vermesi uzun sürmemişti.
"Altı saat sonra falan çıkarmış." Dedi.
"Saat üçte burda olurum." Dedikten sonra arkama bile bakmadan kalkıp hastanenin çıkışına doğru yürümeye başladım. Arkamda olan bakışlarını hissetsemde dönüp bakmamıştım.
Bahçeden de çıktık dan sonra spor salonuna doğru gitmeye başladım.
.......
Telefona baktığımda saat 2.45 di. Ahmet abinin yanına gidip biraz erken çıkmak için izin istemiştim o da izin vermişti. Normalde 6 da çıkmam gereken işten şimdi çıkıyordum. Hastanaye doğru yürümeye başlamıştım. Hastane biraz uzak olsa da yürümeyecek kadar da değildi.
Sabahları 9 da gidip 6 ya kadar spor salonunda çalışırdım. 7 gibi de bir cafe de garsonluk yapardım. Bazen de ringe çıkar dövüşürdüm. İyi para vardı dövüş işinde ayreten rahatlatıcı bir şeydi de.
Sonunda hastaneye varmıştım. Kaburgalarımdaki dünden kalma ağrı kendini daha fazla belli etmeye başlamıştı. Ama alışkın olduğumdan pek de umursamadım. Sokak çocuğu olmanın ilk kuralı sürekli dayak yersin ve o acıya alışırsın.
Bahçede elinde zarfla oturan bir adet Cihangir herifi görmemle onun yanına sakin bir sekilde adımladım. O da kafasını kaldırdığında beni görmesiyle hemen ayağa kalkmıştı. Hiçbir şey demeden elinde ki zarfı yavaşça aldım. Zarfı açtığımda birkaç saniyeliğine nefesimin kesildiğini hissettim dışardan gayet normal bir şekilde gözüktüğümün farkındaydım yüzümün tepkisiz bir şekilde dugusuz durma durumu 5 yaşındayken o gittiğin de başlamıştı daha. Elimdeki zarfı Cihangir'in göğsüne doğru elimle ittirip onun tutmasına sebep olmuştum.
Arkamı dönüp giderken Cihangir'in sesini duymuştum ama arkamı dahi dönmeden ilerlemeye devam etmiştim.
"Oğlum bekle bir."dediğinde vücudum da ki soğukluk beni bile ürpertmişti. Hala yürümeye devam ederken önüme geçen birkaç adam baktım yavaşça arkamı döndüğümde Cihangir arkamda duruyordu.
"Salcaktın beni amına koyayım bıraksana peşimi." Dedim.
"Bundan sonra bu dediğin imkansız benim kanımdan birisin ve bundan sonra benim yanımdasın."dediğinde etrafımızda normal giyinimli adamlar yuvarlak bir daire oluşturmuştular. Büyük ihtimalle dikkat cekmemek için boyke giyinmişlerdi.
Hafif alayla sahte olduğu herkesin baktığında anlaşılacak bir sırıtma sundum karşımda ki şeref yoksunu insana. "Bu devirde sikine bile güvenmeyeceksin diye boşuna dememişler." Dediğimde karsimda ki adam bana garip bir bakış attı. "Yolumdan çek adamlarını seninle uğraşamam birde." Dediğimde hiçte cekilcek bir tipi yoktu.
"Benimle birlikte geliyorsun." Dediğinde yüzüne bir yumruk geçirmem ve yüzünün hafif yana yatması bir olduğunda arkamdaki adamlardan ikisi beni tutmuştu. Onlardan kurtulmaya çalışırken başka bir korumanın tekme atmasıyla zaten nefes almakta zorlandığım kaburgalarim bu sefer nefes almamı engellemişti.
Tam o sırada boynumda hissettiğim acıyla. Gözlerim yavaş yavaş kapanırken bilincini kaybetmeden önce duyduğum son şey Cihangir'in bağırışı ve kemiğin kırılma sesiydi.
.
.
.
.
.
.
.
.
Bölümler biraz kısa kusura bakmayın.
Sonra görüşürüz. 💗💗💗
