TAM İSABET

2. ANLAŞMA

instagram & twitter: cordeleima

wattpad: cordeleima

ayrıca wattpad hesabımı takip ederseniz bölüm bildirimlerine ulaşabilirsiniz.

2. ANLAŞMA

a-ha, Take on Me.

Bir şeye karar vermeden önce onu iki kere düşünmek gerekir.

Alınan kararlar, ilk düşüncede insana mantıklı gelirken, üstüne birazcık bile düşünüldüğü anda aslında işin aslının öyle olmadığı anlaşılabilir ama işte, bunu anlamak için en azından alınan karara kesin yanıt verilmeden ikinci kez bir zihnin süzgecinden geçirmek gerekir.

Ama ben bunu yapmayı becerebilen birisi olmadığımdan ötürü, dudaklarımdan fırlayan cümlelerin geri dönüşü olmayacağını bile bile atlamıştım. Başıma neler açacağımı hesaplamadan sadece o anı düşünüp hareket etmiş, ikinci bir sefer düşünme hakkı bile vermeden kendime, Ergün Amcaya onlarla hastaneye gideceğimi ve hatta Doruk Acar ile birebir ilgileneceğimi söylemiştim. Daha hiçbir şey belli değilken ben kendini ilk ateşe atan kişi olmuştum.

Ama Ergün Amca hiç de kendimi ateşe atmışım gibi görmemiş, onun da işine gelen bu durumla sırtımı okşamış ve ben, beni kendi arabası ile beni hastaneye götüreceğini düşünürken kendimi, bir ambulansın arkasında, yanımda oturan bir paramedik ile, önümüzdeki sedyede uzanan ve gözlerini kolları ile kapatan Doruk Acar'ı izlerken bulmuştum.

İkimiz de suskunca oturmuş, hemen dizimizin dibinde acıdan kıvranan, dizine ilk müdahale yapılmış olsa bile hala çok kötü görünen ve aldığı onca doz ağrı kesiciye rağmen canı yanmaya devam eden Doruk Acar'ı izliyorduk yan yana bir halde.

Daha önce hiç ambulansın arkasında yolculuk yapacak kadar ağır bir vaka ile karşılaşmadığım için oldukça rahatsızdım. Bu kadar sallantıya alışık olmayan midem, hafiften bulanmaya başlamıştım. Ve midemin her bulantısında, Doruk ile ilgilenebileceğimi söyleyen dilimi kesmek istiyordum. İkinci kere düşünmeden, sırf babamın üzüntüsünden ötürü balıklama atladığım için kendime çok ama çok kızıyordum.

Yanımda, hayatının her anı bu şekilde geçeceği için sanki normal bir yerde oturuyormuş gibi rahat duran Ebru'ya döndüm. Kendisi ile ambulansa binmeden hemen önce tanışmıştık. O nereden bilmiyordum ama beni zaten tanıdığını söylediği zaman şaşırmıştım. Babamın aksine çok, neredeyse hiç sosyal medyada adım geçmezdi. Hesaplarım da zaten gizlideydi. Ama ona da nereden tanıdığını sormamış, soramamıştım.

Çok yakışık kalacağını düşünmemiştim ve nereden tanıdığını bilmesem de olur, demiştim kendi kendime. Ama düşünmeden de edemiyordum tabi. Bunu dışa vurmasam bile kendi içimde düşünürken ve yolun bir an önce bitmesini hayal ederken onun seslenmesi ile tek bir noktaya odakladığım bakışlarımı çektim ve ona döndüm.

"İyi olduğuna emin misin?"

Ben soruyu üstüme alınmıştım ama sanırım, tek üstüne alınan ben değildim. Ebru'nun sorusu biter bitmez Doruk sessiz bir iniltiye benzer şekilde evet, demişti.

Ebru'nun yüzüne bakınca ise asıl muhatap olduğu kişinin ben olduğumu fark etmiş ve kafamı sallamıştım. İyi olmasam da bunu bilmesine gerek yoktu. Kötü olduğumu açıkça dışa vurarak kendimi rezil etmek istemiyordum. İyi olduğumu düşünseler yeterdi. Ama tabi, kafamı salladığım, Doruk Acar tarafından fark edilmedi. O yüzden o, iyi olduğumu anlayamadı.