Evenbeeld part II

Hoofdstuk 1

Ik ben iemand die schrijft wanneer ze er zin in heeft.. het is dus niet zo dat ik vast upload dagen heb, want naast het schrijven heb ik een enorm druk leven. Het afstuderen van mijn studie, het vrijwilligerswerk bij verschillende organisaties en het organiseren van diverse evenementen nemen veel van mijn tijd in beslag, daarnaast natuurlijk mijn lieve vriend die een beetje aandacht nodig heeft ;) , familie en vrienden welke ik ook zo nu en dan eens wil zien maakt dat ik geen vast ritueel in mijn schrijven heb.. ik schrijf voor de lol en mocht het ooit zo zijn dat ik er meer tijd aan kan besteden... dan ga ik dat doen. Hoop dat jullie begrijpen dat ik dit zeg voor te beginnen met deel 2 van het boek. Dan krijg ik hopelijk geen berichtjes van wanneer ga je verder met schrijven enzovoort enzovoorts.. Geniet en Enjoy! 

We zijn al een aantal maanden verder. Ik heb geprobeerd om vrede te hebben met wat er is gebeurd en ben verhuisd naar het huis van Voglia. Ik kon het niet om in mijn ouderlijk huis te blijven wonen en ook school heb ik besloten te laten liggen. Met school heb ik afgesproken dat ik eerst mijn verlies wil verwerken voordat ik weer verder kan met mijn studie. Al betwijfel ik of ik ooit nog naar school wil gaan. Mijn leven is zo erg veranderd. We hebben mijn ouders en Ian begraven. Het lichaam van Leah is nooit gevonden. Is in lucht opgegaan, maar het kan me niets schelen. Ze is verdwenen en we zijn aan het weder opbouwen. Door de samenwerking tussen alle kinderen van Leah zijn we tot een gezamenlijk besluit gekomen. Voglia en Steal wonen op hetzelfde terrein en leren elkaar omgaan met de diverse elementen. Terwijl Deflo in de nabije bossen zijn leven opbouwd. Levien heeft besloten om zich te vestigen in de lege ruïnes achter Greenfield. Zodat alle krachten bij elkaar blijven. Bovendien heb ik nog een belofte in te leveren aan Deflo en Levien, namelijk dat hun de oude elementen terug krijgen en niet meer vast zitten aan de vloek van Leah. Ik zucht en sta op van de bank bij het meer. Ik hoor allerlei kinderen en jongeren lachen. De rust is wedergekeerd, alleen ik heb het gevoel alsof het maar voor een poosje is, want Leah vertelde dat iemand mij komt halen. 

'Al. Ik weet dat je er waarschijnlijk geen zin in hebt, maar we gaan met een groep naar Fiësta en ik wil graag dat je mee gaat. Het zal je goed doen.' zegt Max. 

Ik schud mijn hoofd en zucht nogmaals. 

'Max, ik heb inderdaad geen zin. Gaan jullie maar zonder mij. Er moet iemand wacht houden op het terrein. Zolang ik mijn krachten nog niet volledig terug heb moet er iemand thuis blijven om het huis te bewaken.' zeg ik en wil doorlopen naar mijn kamer.

'Je gaat gewoon mee. Het huis hoeft niet bewaakt te worden en je hebt al veel te lang rond het huis gehangen. Je krachten komen niet zomaar terug en al helemaal niet als je erop gaat zitten wachten.'

Ik grom en loop door.

'Dat neem ik maar als een ja. We vertrekken over een uurtje, als je niet klaar staat dan kom ik je halen.' zegt hij en ik kan het niet laten om mijn tong uit te steken. Ik weet het ontzettend kinderachtig, maar Max weet gewoon niet waar de grens ligt. Sinds Ian is overleden voelt het alsof er een enorme afstand tussen mij en de rest is ontstaan. Mijn hart voelt van steen en als ik niet oppas dan breek ik. Elke keer als iemand toenadering zoekt probeer ik mijzelf af te sluiten. Ik zucht en laat me op mijn bed vallen. Ik kom er niet onderuit, vanavond moet ik mee naar die stomme toko waar ik vroeger zoveel plezier aan had. Misschien dat ik Anna weer eens zie. Sinds dat mijn ouders zijn overleden heb ik eigenlijk al het contact met Anna verbroken. Ze is ook niet meer langs geweest en zover ik weet is het uit tussen haar en Tom. Het is sneu. Nu alles zo anders is heb ik alleen nog contact met de mensen die krachten hebben. Iedereen die menselijk is zonder enige kracht heb ik afgestoten. Het voelt niet goed, maar het was nodig. Ik kan ze moeilijk vertellen He jongens, guess what I can do en dan iedereen laten schrikken door het element water of vuur op te roepen. 

Terwijl ik naar het plafond staart hoor ik beneden en buiten gelach. Ik sta op en loop naar mijn kledingkast. Bo heeft me een paar weken geleden meegesleept naar het winkelcentrum, omdat de kleding die ik had veel te groot waren geworden. Ik at veel te weinig volgens Bo, maar het kon me niets schelen. Ik wilde altijd al een maatje minder en die heb ik nu toch eindelijk gekregen. Blijkbaar moest er iemand aan dood gaan, maar goed ik heb een maatje minder. Liever had ik juist een maatje meer gehad. Als je snapt wat ik bedoel, maar goed het zij zo. Ik zucht en kijk in de kast. Ik voel aan de stof en mijn hand blijft hangen bij het blauwe jurk met open rug en diepe snit aan de linkerzijde van mijn been. De jurk is lang en elegant. Het past bij mijn stemming. Ik moet een masker draaien vanavond, dan maar een masker dat elegantie uitstraalt. Ik loop richting de badkamer. Eens was het Ian zijn badkamer, maar nu is het de mijne. Dingen veranderen zo ook de hoeveelheid make up en vrouwelijke spullen in de badkamer. Ik mis Ian zo en voel de tranen in mijn ooghoeken branden. Ik schud mijn hoofd en kleed me om. Als ik in de spiegel kijk zie ik een bleke versie van mezelf terug kijken. Ik zucht en begin met mijn make up. Ik plamuur mijn gezicht vol, terwijl ik nooit zoveel make up gebruik, maar het is nodig om er enigzins menselijk uit te zien. Ik doe lenzen in. Sinds ik terug ben van Cann zijn mijn pupillen opgedeeld in verschillende kleuren. Ze zijn niet een egale kleur, maar hebben verschillende kleuren in diverse kringen. Mijn pupillen beginnen vanaf de iris met rood, dan worden ze langzaam zwart en gaan ze over in blauw en groen, de rand is grijs gelig. Niemand weet hoe het komt. Laten we het zo zeggen het is nog nooit eerder voorgekomen dat iemand zijn ogen tig verschillende kleuren hadden. Ook bij het verlies van krachten bleven de ogen de natuurlijke kleur. Ik ben weer een apart geval, zoals gewoonlijk. 

Ik slik en duw de brok emotie uit mijn keel weg. Als ik klaar ben met mijn make up doe ik oorbellen in en laat ik mijn haar langs mijn gezicht krullen. Het is gaan krullen toen ik thuis kwam. Ook zoiets bijzonders. Ik had geen echte krullen, maar toen we thuis kwamen begon mijn haar te kroezen. Deflo en Levien vonden dat ik meer op Leah leek op deze manier. Nog een zucht en loop de badkamer uit. Waar ik op bots tegen Tai. 

'Dag Ali, zo jij ziet er anders uit.' zegt hij goedkeurend.

Ik glimlach even en knik. 'Jullie wilden op stap en ik moest mee zei Max.'

Tai lacht 'Ja, we wilde graag dat je mee ging. Het zou je goed doen. Even wat anders dan de hele dag rond het huis hangen.' 

Ik zucht en loop met Tai naar beneden.

'Eindelijk wat duurde dat lang!' hoor ik Bo roepen en als ze zich omdraait valt haar mond open.

Ook de anderen die in de gang staan te wachten lijken van stomheid niets meer te kunnen uitbrengen.

'Wat?' probeer ik te vragen, maar het komt er meer snauwend uit.

'Je ziet er prachtig uit Aliva.' zegt Max en steekt zijn arm uit met een wenkbrauw omhoog als teken dat ik de arm moet aangrijpen. 

Ik doe net alsof ik de arm niet zie en loop door de voordeur.