Evenbeeld part II

Hoofdstuk 12

 'Doe dat nooit meer.' zegt hij nog steeds een beetje kwaad, maar als ik hem recht in de ogen kijk zie ik dat hij het alweer vergeten is. Ik druk een snelle kus op zijn mond en wil een stap naar achteren doen. Alleen zorgt dat er weer voor dat ik op de bank terecht kom.  

Max moet lachen om mijn klungelige actie en geeft mij een arm om weer op te staan. Ik mompel wat, maar grijp de arm toch dankbaar aan. Voor er nog wat anders kan gebeuren denderen Anna en Isa van de trap af en gilt een van hen 'We zijn er klaar voor!' Ik grinnik om de energie en wil richting de voordeur lopen om naar de auto te gaan.

'Al wat ben je aan het doen?' vraagt Max en ik zie dat ook Isa me verbaasd aankijkt. 

'We zijn hier met de auto gekomen, dus moeten we met de auto terug.

'Nee, we zullen moeten transporteren met de auto is op het moment veel te gevaarlijk.' zegt hij en Isa knikt met een zucht loop ik naar ze toe en ik zie hoe Anna ons vreemd aan kijkt. 

'Hou je goed vast en denk aan het huis van Tom.' zeg ik. Ze glimlacht 'Geen probleem.'

Thuis aangekomen sta ik samen met Isa en Max in de woonkamer, maar van Anna is geen spoor. Ik hoor boven een hoop kabaal en moet lachen. Terwijl ik de trap op loop hoor ik Tom mopperen en vragen wat Anna hier doet. Ik zei toch dat ze moest denken aan het huis en niet aan de slaapkamer? Ik wil de slaapkamer van Tom in lopen en lig in een deuk om wat ik daar aantref. Anna die met haar bek vol tanden staat, terwijl Tom in zijn boxer haar vraagt hoe ze hier komt. Tom draait zich dan ook abrupt om als hij mij ziet. 

'Hoe, wat heb je gedaan Aliva!' schreeuwt hij nu naar mij, maar ik moet me met moeite vast houden aan de deurpost om niet om te vallen. 

'Je weet niet wat DIT betekent!' roept hij en wijst naar Anna, omdat ik niet kalmeer en hij hierdoor nog kwader wordt hoor ik gestommel op de trap. 

'Max, vertel me wat heeft Aliva uitgespookt, want Anna stond opeens in mijn kamer!' 

'Rustig jongen wordt eerst een rustig. Ik leg het je wel uit, maar het lijkt me handiger dat Aliva eerst Anna mee naar beneden neemt, want daar is de rest van de groep heen getransporteerd.' zegt Max met een glimlach op zijn gezicht. Anna begint te blozen en heeft nog geen woord gezegd. Ik begin bij te komen van de slappe lach en trek Anna mee door de deur. 

'Tom, voortaan is het gewoon handig om je kleren aan te hebben. Voor het geval er onverwachts bezoek komt binnen vallen.' roep ik, terwijl ik de trap af loop. Anna schiet ook in de lach.

'Sorry, Aliva. Jij zei het huis van Tom. Dus nou ja ik dacht aan zijn slaapkamer. Zodoende...'

Grinnikend komen we onderaan de trap aan. Waar Isa ons verwelkomt met een pot thee en een lading koekjes. 'Weer een goede actie van je An. Hadden we kunnen verwachten.' zegt Isa en we praten een tijdje over van alles en nog wat tot we voetstappen de trap af komen. 

Tom komt een beetje schaapachtig de kamer in met Max op zijn hielen. 

'Al, het wil niet zeggen dat ik het er mee eens ben wat je gedaan hebt, maar ik ben blij dat Anna nu het volledige verhaal weet.' zegt Tom en ik knik. 

'An, heb je zin om even een stuk te gaan lopen. Ik heb een hoop uit te leggen, vrees ik.' 

Anna springt op en doet haar jas aan, omdat Tom een beetje staat te treuzelen. Trekt ze, nee sleurt ze hem het huis uit. Isa schraapt haar keel en zegt dat ze er maar eens vandoor moet, omdat ze moet uitleggen wat er met de auto is gebeurd. 

Wat er voor zorgt dat ik weer met Max over blijf in het grote huis. De rest is of aan het werk, klussen of aan het sporten. 'Dus... heb je liever dat ik ga of mag ik blijven?' zegt Max bij de deurpost. Ik knik als teken dat hij wel mag blijven. Het is allemaal beter dan alleen te zitten in dit grote huis. 

Max springt op de bank en laat zich lui naast me neer ploffen en zet de televisie aan. Terwijl ik een boek vanuit de kast laat zweven recht in mijn handen. Soms ben ik toch best trots op mijn krachten. Ik mag ze natuurlijk niet voor mezelf gebruiken, maar het laten zweven van een boek om kennis te verreiken dat is niet zo zeer voor mezelf toch? Bovendien het zijn alle boeken die mijn adoptie ouders hadden en ik hoop dat er iets zinvols in staat om tegen de Cirvius clan te kunnen gebruiken. Na een tijdje lezen voel ik hoe een arm me tegen zich aan trekt. Ik negeer het en ga verder met lezen, maar mijn concentratie is ver te zoeken als de hand die bij deze arm door mijn haren begint te strijken. Ik zucht en klap het boek dicht. 'Max ik wilde dit boek lezen...' begin ik dan maar en draai mijn hoofd zijn kant op. Hij lijkt het niet op te merken en kijkt nog steeds televisie. Naar een of andere stomme actiefilm. Ik geef hem een duw en pak het lezen weer op. 'He! Waar was dat nou voor nodig?' vraagt hij me dan. 

'Ik zei tegen je dat ik dit boek wilde lezen en je leidt me af.' zeg ik en hij begint te grijnzen. 

'Sorry, ik had niet door dat ik je kon afleiden.' 

'Het is niet zo zeer dat je me af leid, maar ik wil dit boek gewoon graag lezen.' zeg ik dan maar. Hij kijkt me onderzoekend aan. 

'Welk boek lees je?' 

'Een boek over Cirvius en over de zwarte krachten die zij zouden moeten hebben, maar het enige wat ik tot nu toe lees is dat zij altijd de goede kant. Boven de slecht kant verkozen. Ik wil weten wat er is mis gegaan, omdat ze nu overduidelijk niet meer voor de goede kant zijn.' zeg ik en draai me weer in de houding zoals ik eerst zat. Niet tegen hem aan, maar ook niet te ver van hem verwijderd. 

Zijn ogen glijden over mijn lichaam en ik zie hem twijfelen. Iets waar ik helemaal gek van wordt. 

'Wat is er nu weer?' 

'Eh.. sorry, maar Al je weet toch dat ze nooit goed zijn geweest? Je biologische vader heeft altijd de zwarte magie bedreven vanaf zijn geboorte. Er was een witte en zwarte balans op deze wereld. Je moeder Leah was wit, ook toen we dachten dat ze zwart was bleek ze wit. De vader van Levien en Deflo was ook wit, hij heette Arnaud, maar tegenover wit staat altijd twee zwarte partijen. Dus naast Robert was er nog een vrouw die zwart was. Twee partijen, een witte man en vrouw en een zwarte man en vrouw. Zo is het begonnen. Wie die andere vrouw is. Dat weet niemand en we dachten altijd dat dit Leah was..' zegt Max en heeft de televisie zachter gezet.

'Ja dat zal best, maar ik wil de boeken lezen van mijn adoptie vader om kennis op te doen. Kennis die ons misschien kan helpen.' zeg ik en draai me weer van hem af en probeer me te concentreren op het boek. Max pakt het boek uit mijn handen en staat op. 

'Max geef me dat boek terug!' roep ik en sta dan ook op.

'Sorry, dat begrijp ik wel, maar ik zeg alleen maar dat het weinig zin heeft om je er nu in te verdiepen. Het is geschiedenis en ik denk niet dat het veel bijdraagt aan je kennis.' zegt hij en ik doe een greep naar de blauwe oude kaft van het boek, maar hij is te snel en staat al aan de andere kant van de kamer. Hij glimlacht en ik zie nu al dat dit een wedstrijdje wordt, want het boek zal ik niet zomaar terug krijgen.