Evenbeeld part II

Hoofdstuk 9

'Goedemorgen!' hoor ik iemand vlakbij mijn oor roepen. Ik schrik op, maar kan me niet echt bewegen, want Max ligt half over mij heen. Snel probeer ik me te herinneren wat er gisteravond is gebeurd. 

'Ja, leg dat maar eens uit.' glimlacht Bo, terwijl Max gewoon doorslaapt. Ik kreun en pak zijn arm en laat me met een zachte bons naast de bank vallen. Als ik op sta voel ik me zo stijf als een hark. 

'Dat krijg je ervan als je op de bank in slaap valt!' roept iemand vanuit de keuken. 

Ik mopper wat en strompel naar de keuken waar Tai, Jay en Tom al aan tafel zitten en Bo me voorbij raast richting het aanrecht. 

'Was het gezellig gisteravond?' vraagt Tai en haalt zijn wenkbrauwen een aantal keer op. Ik negeer hem en loop richting de koelkast.

'Iemand pannenkoeken?' vraag ik en begin te rommelen in de koelkast. 

'Is dit een tactiek van laat ik maar over iets anders beginnen, want dan vergeten ze het vast wel. En ja ik wil pannenkoeken! Vooral als onze koekebakker ze maakt!' roept Tom vanaf de andere kant van de keuken. 

Ik glimlach en begin de spullen klaar te zetten voor pannenkoeken. 'Zeg wie heeft hier gister trouwens lopen strooien met chocolademelk? Geen zorgen ik heb het al opgeruimd.' vraagt Bo en kijkt me aan.

'Sorry, ik had het willen opruimen voordat ik in slaap viel.' zeg ik, maar gelijk besef ik dat we het onderwerp weer op gisteravond hebben. 

'Tai en Jay dekken jullie de tafel even? Bedankt!' roep ik er dus maar snel achteraan.

'We hebben je wel door Al. Kom op wat hebben jullie uitgevreten, want anders moet die bank weg hoor.' zegt Bo. Ik gooi de eerste pannenkoek op een bord en giet de pan voor de tweede keer vol. 

'Er is niets gebeurd, Bo en wat ruikt het hier heerlijk.' zegt Max en komt de keuken in sloffen als een oude vent.

'Dat krijg je ervan als je op de bank slaapt!' zegt Bo en steekt haar tong uit. Max geeft mij even een knipoog, maar ik negeer het en concentreer me op de volgende pannenkoek. 

Als de stapel pannenkoeken klaar zijn en de tafel is gedekt lijkt iedereen het onderwerp Max en mij te zijn vergeten. Ik zet de pannenkoeken op tafel en plof neer op een van de stoelen. Zo ver mogelijk bij Max vandaan. Hij haalt zijn wenkbrauw even op, maar zegt er niets van. 

'Aanvallen!' roept Tom en pakt de eerste pannenkoek van de stapel. 

'Au! Alle...' schreeuwt hij en laat de pannenkoek met veel gevloek op zijn bord vallen.

'Ja, sukkel! Die dingen zijn nog heet.' grinnikt Bo en pakt met haar vork de volgende pannenkoek.

Max probeert mijn aandacht te trekken, maar ik pak een pannenkoek en val net als de anderen aan. Als iedereen voldoende heeft gehad rennen Tai en Jay naar boven. Tom excuseert zich en loopt ook naar boven. Bo zegt dat ze mijn rotzooi al een keer heeft opgeruimd en loopt naar buiten. Ik zucht, want nu blijven Max en ik over. Iets wat ik nou juist probeer te vermijden. Het was iets eenmaligs, iets wat ik nu nog kan wegstoppen. Ik pak de borden en loop naar de gootsteen waar ik water in laat lopen.

'Ga je me nu serieus negeren?' vraagt hij en ik hoor hoe de stoel naar achteren wordt geschoven, maar ik reageer niet en ga verder met de afwas. 'Aliva, hallo. Ik vroeg je wat.'

Stug blijf ik me focussen op de afwas, want ik voel woede opkomen. Kwaad op mezelf dat ik het gisteravond toch heb toegelaten. Waarom kan mijn lichaam niet gewoon naar mij luisteren. 

Opeens voel ik zijn lichaam achter me en zijn handen tegen het aanrecht. Iets wat ik niet zag aankomen, want nu sta ik klem tussen hem en de gootsteen. Ik negeer zijn lichaam zo goed mogelijk en ga verder met waar ik mee bezig was. 

'Als je me niet wilt. Zeg dat dan in plaats van me te negeren.' zegt hij en pakt mijn handen, welke vol sop zitten en draait me om. Hierdoor staan we recht tegenover elkaar. Ik probeer zijn blik te ontwijken welke vol verdriet staat. 

'Kom op Aliva, zeg het me dat je dit niet wilt. Zeg me dat gisteravond eenmalig was, dan heb ik er vrede mee, maar negeer me niet.' zegt hij en duwt zijn voorhoofd tegen de mijne, waardoor zijn ogen in de mijne staren. Ik kan niet meer wegkijken en zie wat ik aanricht en het grijpt me aan. Ik voel hoe mijn hart wordt samengeknepen als ik hem zie. Het beneemt me de adem en ik voel in mijn buik dat het strakke touw is verdwenen en heeft plaats gemaakt voor iets wat ik alleen maar liefde en hoop kan noemen. Ik vervloek mezelf en blijf hem ook aanstaren in de hoop dat dit de oplossing is.

Zijn hand gaat naar mijn wang en ik voel alles tintelen waar zijn hand komt. Langzaam houdt hij met beide handen mijn gezicht vast en probeert hij een antwoord te zoeken in mijn ogen, terwijl ik hem aanstaar in de hoop te vinden wat ik zoek. Ik zie zoveel emoties tegelijk en voel hoe hij toenadering zoekt. Ik twijfel enorm, laat ik dit nog eens toe of? Nee, denk ik bij mezelf en voor ik het weet heeft hij een rode met sop besmeurde wang. Zijn ogen zijn onleesbaar geworden en het lijkt wel alsof hij even moet verwerken wat er is gebeurd. 

'Euh..sorry?' zeg ik en draai me om verder te gaan met de afwas, maar voor ik verder kan gaan met de afwas draait hij me met een ruk weer terug op de plaats en duwt zijn lippen op de mijne. Ik probeer het te negeren, echt waar, maar het explosiegevoel van gisteravond is weer terug en voor ik me echt kan geven trekt Max zich weer terug uit de zoen. 

'Laat me maar weten wat je wilt, Al. Ik wil geen spelletjes spelen met je. Ik weet dat je nog niet over Ian heen bent, maar geef het een kans. Geef ons een kans. Ik hou van je.' zegt hij en dan gaat hij er vandoor. Ik blijf als een standbeeld aan de vloer genageld staan en ben verbaasd over wat er net is gebeurd. Ik probeer na te gaan waar en hoe dit alles is gebeurd. 

Ian

Max houdt van me

Ik ben op dreef vanavond met schrijven. Misschien dat ik nog een hoofdstuk schrijf hierna en hem direct upload of misschien dat ik eerst wat hoofdstukken klaar zet... Let me know what you think of this chapter of Evenbeeld.