Evenbeeld part II

Hoofdstuk 11

Mijn keel begint te rommelen en ik begin te lachen, de tranen rollen over mijn wangen en zie Isa verbaasd kijken met een wat-uitdrukking op haar gezicht. 

'Ze weet het altijd zo fantastisch te brengen, sorry!' roep ik tussen het lachen en ademhalen door. Anna komt met een dienblad en drie koppen thee binnen lopen. Ze kijkt me aan en grinnikt even.

'Sorry, dat leek me de beste samenvatting van de puinhoop van ons leven.' zegt ze en gaat zitten.

'Maar vertel, Max dus...' zegt Isa en kijkt me nieuwsgierig aan.

'Ja, ik weet niet zo goed wat ik er over moet zeggen. Ik sta in vuur en vlam als hij mij zoent, maar ik voel dat ik niet verder kan en dat Ian zijn broer is, dat vind ik nog vervelender, maar ik wil vooral niets voelen. Gewoon helemaal niets. Ik moet me focussen op mijn doel en dat is mijn vader verslaan.' 

'Sjemig, Al. Niet zo gefocust en gespannen. Geniet van het leven, ondanks dat het op de kop staat. Je moet genieten hoor. Geloof mij maar, morgen kan het over zijn.' zegt Anna en kijkt even verdrietig. Haar vader heeft een paar jaar geleden besloten om uit het leven te stappen van de een op de andere dag. Het heeft een hele poos geduurd voordat Anna weer zin had om verder te leven.

'Begrijp ik, An, maar als ik mij laat afleiden door de liefde, dan ben ik bang dat ik de liefde verlies. Snap je wat ik bedoel. Bovendien zij Leah tegen me dat ik niet hoef te kiezen tussen Ian en Max of wie dan ook, want ik ben niet bestemd om lief te hebben of geliefd te zijn.'

'Wat is die Leah een trut zeg!' roept Isa en springt op. 'Als ze nu nog had geleefd, dan had ze een groot probleem. Zoiets zeg je niet tegen je dochter. Kom op zeg, je bent hartstikke geliefd. Kijk naar de mensen om je heen. Kijk naar Anna en mij, we geven om je!'

Ik glimlach bij de gedachte, maar besef me dan iets. 'Het kan zijn dat jullie om mij geven, maar voor de rest kijken mensen tegen me op, vanwege de kracht die ik heb. Misschien zie ik er niet zo krachtig uit, maar uiteindelijk krijg ik mijn krachten weer terug en dat weten ze.'

'Tuurlijk niet, Al. Kom op, geloof je dat echt?' vraagt Isa en mijn telefoon gaat weer. Dit keer zie ik dat ik al zeven gemiste oproepen heb en niet alleen van Max. Ik neem de telefoon op met tegenzin.

'Aliva, eindelijk! Waar hang je in godsnaam uit? We hebben het hele dorp op de kop gehad en zijn nu van plan de stad in te gaan om je te zoeken.' zegt Max.

'Hoeft niet. Ik zit bij Anna samen met Isa.' 

'Je zegt tegen ons dat we het dorp niet uit mogen en wat doe je zelf. Ik wil dat je hier naartoe komt het is niet veilig.' 

'Ik kom wanneer ik daar zin in heb. Ik heb even genoeg van alles en iedereen daar. Laat me met rust.' zeg ik en hang op. 

Anna begint te lachen. 'Jij en mannen, wat is dat toch? Had gewoon naar hem geluisterd wat het ook was waar jullie ruzie over hadden.'

'Al, Max heeft gelijk het is hier niet veilig.' zegt Isa zacht. Ik kijk haar aan en zie de angst in haar ogen staan. Alsof ze nu pas beseft wat ze gedaan heeft en zichzelf en mij niet kan beschermen. Ik haal mijn schouders op en ga onderuit gezakt zitten.

'Het maakt me even niet uit. Dit is wat ik echt nodig heb. Gewoon even rust aan mijn hoofd en quality time met jullie twee. Gewoon even als van ouds met zijn drietjes....' zeg ik, maar verder kom ik niet, want ik hoor gerommel in de keuken en kijk Isa en Anna aan. 

Meteen sta ik paraat en op. Ik mime naar Anna en Isa dat ze achter mij moeten gaan staan en keer mijn rug naar ze toe en mijn gezicht naar de keuken. Ik hoor een hoop gemopper en een paar pannen die vallen. Langzaam loop ik richting de keuken met Anna en Isa achter me aan. Als ik bij de half open deur ben hou ik mij erachter schuil. Ik verzamel al mijn kracht en wacht tot de herriemaker de woonkamer in komt, echter voel ik niet veel kracht en raak een klein beetje in paniek, omdat ik niet weet wat anders te doen. De herriemaker loopt door de deur en voor ik het door heb spring ik degene op de rug.