Evenbeeld part II

Hoofdstuk 13

Max is echt niet van plan om het boek terug te geven en loopt inmiddels al richting de keuken, terwijl ik me net naar zijn plek heb getransporteerd. Ik hoor hem lachen en ren achter hem aan. Als gevolg dat hij een sprintje trekt naar de woonkamer. Na een tijdje heb ik het gehad en plof op de bank neer. Hij kan de kolere krijgen, dan pak ik wel een ander boek. Met dat idee sta ik op en loop naar de boekenkast. Als ik bij de boekenkast ben en er een boek uitpak voel ik hoe hij achter me gaat staan.

'Geef je het nu al op, alievje?' vraagt hij en ik draai me kwaad om. Ik voel hoe ik mezelf niet in de hand heb en voor ik het weet schiet ik uit met mijn hand. Max vliegt door de kamer en beland achter de bank. Boos stamp ik richting de bank en kijk er achter. Terwijl Max zich kreunend omhoog hijst. 

'Dat krijg je er van als je stomme spelletjes speelt met me.' zeg ik en steek mijn tong uit voor ik ga zitten. Ik wil het boek open slaan, maar voor het me lukt ligt het boek op de grond en zit Max boven op me. Waarom weet die stomkop niet van op houden. Wat is hier leuk aan? Hij kijkt me met pretogen aan.

'Dus jij gaat je krachten eindelijk gebruiken? Misschien niet op de manier zoals het moet, maar ik ben allang blij dat je ze weer gebruikt.' zegt hij en houdt me in een houdgreep.

'Pas maar op Maxxie. Je weet nog niet half wat ik allemaal kan.' grom ik terwijl ik voel hoe de energie in mij begint te borrelen. Ik probeer me los te worstelen uit zijn handen, maar hij heeft me stevig vast. 

'Maxxie?' zegt hij en kijkt me aan. Hij begint te lachen 'Is dat mijn nieuwe naam? Doe me dan een plezier en spreek hem eens wat liever uit in plaats van zo te grommen.' 

'Max doe eens normaal en laat me los.'

'Nee!'

'Ja-wel!'

'Nee!'

'Goed dan moet je het zelf maar weten.' zeg ik en voel hoe er een warme vlam door mijn lichaam schiet recht op de handen van Max af. Hij merkt dat ik hem aan het branden ben, maar hij negeert de pijn. 'Is dat alles wat je in huis hebt, Alievje?'

'Noem me niet zo en nee dat is niet alles, maar ik wil je niet meer pijn doen dan nodig is.' zeg ik en denk terug aan Ian. Die ik in de steeg zo van me af kreeg, toen hij me vast had. Er gaat een steek van verdriet door me heen en ik voel hoe ik slap wordt. Max kijkt me aan en voelt hoe ik me terugtrek uit dit spel.

'Al, wat is er?' vraagt hij, maar ik breek. Voor de zoveelste keer breek ik in zijn handen. Gewoon het idee dat ik vrolijk zit te doen met de broer van mijn overleden vriendje maakt het ondragelijk. Maakt zijn dood ondragelijk. Max gaat van me af en trekt me naar zich toe, terwijl ik alleen maar kan janken. 

'Shh-t... stil maar Al. Wat er ook is. Je kunt het me gewoon vertellen.' sust hij mijn gehuil. Ik voel mijn schouders langzaam aan minder schokken, maar het gevoel is er nog steeds. Ik wil het er liever niet met hem over hebben, maar anders zou hij me nooit begrijpen. Hij zal het anders niet begrijpen dat ik dit niet kan hem en mij. Niet na de dood van Ian.

'M-max, sorry, maar ik kan dit niet. Jij en ik. Dat lukt gewoon niet. Ian het doet gewoon teveel pijn. Het is alsof ik hem verraad, maar vooral mijn eigen gevoel verraad. Ja, ik vind je leuk, misschien meer dan dat, maar ik voel ook nog steeds wat voor Ian en ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan.' mompel ik in zijn trui die langzaam doorweekt begint te raken van mijn tranen. Hij sust me en wiegt me als een klein kindje heen en weer. Ik voel hoe mijn ogen langzaam sluiten en hoe zijn sussen op de achtergrond verdwijnt. Ik val in een diepe slaap in zijn armen.