𝒥ℯ 𝒷ℯ𝓃𝓉 𝓋ℯ𝒾𝓁𝒾𝑔 𝒷𝒾𝒿 𝓂𝒾𝒿♡︎ // Matthy Het Lam // Bankzitters

Je stoort hem

Julia POV:

Zijn blauwe ogen staren recht in mijn ziel en zijn adem drukt een warme walm over mijn lippen. Het is gevoelig, want mijn hart gaat nog sneller kloppen. Ik wil hem zo graag kussen. Mijn lippen op de zijne drukken, hem laten weten hoe graag ik hem heb, hoe leuk ik hem vind, hoe dankbaar ik ben dat hij in mijn leven is. Ik voel veel elektriciteit tussen ons, of ben ik de enige die dat vind? Wat als hij me gewoon aan het aanstaren is omdat hij beseft hoe hard ik hem stoor, en spijt heeft dat hij me daar heeft weg gehaald... tranen vullen mijn ogen, en de stemmen in mijn hoofd worden luider en luider.

Je stoort hem. Je stoort altijd. Je bent overbodig hier. Door jou kan Matthy niet werken, hetgeen wat hij zo graag doet... Je had het hem nooit mogen zeggen. Hij heeft een hekel aan je.

Zijn ogen stralen afkeer uit, ik wil weg, ik wil niet dat hij me haat. Tranen verlaten mijn ogen en mijn adem versnelt. "Julia..." door mijn wazige natte ogen kijk ik Matthy weer aan en zijn blik is helemaal niet vol afkeur, maar zijn ogen kijken me heel bezorgd aan. Hij gaat snel achteruit zitten en kijkt me niet meer aan maar gewoon naar de grond. "H- heb ik je bang gemaakt?" Zijn stem breekt wanneer hij dat zegt. "Sorry... Ik had niet zo dichtbij moeten komen... Ik snap het wel als je me niet meer vertrouwd..." Hij draait zijn hoofd helemaal weg en zucht. "Ik liet mezelf gaan en had geen controle meer. Ik dacht dat ik iets voelde, maar..." Hij probeert iets te zeggen maar dat lukt hem niet.

Hij heeft helemaal geen hekel aan me... Ik ga recht zitten en ben nog steeds onzeker over hoe hij nu over me denkt. Het leek zo echt, die walgende, gefrustreerde ogen. Als ik erop terug denk besef ik dat het helemaal niet Matthy zijn ogen waren die zo naar me keken. Het waren die van Niels. Fuck.. Mijn hoofd is zo een warboel... Zit het wel allemaal in mijn hoofd? Ben ik zeker dat Matthy me niet haat? Dat ik geen last ben? Ik weet het allemaal niet meer en dat maakt me gek...

"M- Matthy?..." Hij kijkt me aan, hij ziet er uit alsof hij zich echt schuldig voelt en wacht nerveus op het vervolg van mijn vraag. "Ik uhm... vind je dat ik stoor? Ben ik een last?" Ik durf hem niet meer aan te kijken nu. Bang voor zijn antwoord. Lang moet ik daar niet op wachten. Zonder twijfel met een zucht van schuldgevoel legt hij een hand op mijn been. "Tuurlijk niet! Dat beloof ik je.. Ik ben zelfs heel blij dat je hier bent Julia... geloof me maar." Even is het stil. "Uhm.. Geef ik je het gevoel dat je stoort?" Tuurlijk doet hij dat niet... Ik leg radeloos mijn ellebogen op mijn knieën en steun met mijn handen in mijn haar.

"Nee... Het zit in mijn hoofd, sorry... Ik ben echt een puinhoop... Stemmen in mijn hoofd vertellen me dat ik een last ben en..." En dat je me vies vindt en haat. Dat kan ik niet zeggen, dan komt hij er misschien achter hoe leuk ik hem vind en verpest ik het alsnog. "En, ja ik ben gewoon bang dat het echt zo is..." Matthy neemt me in mijn armen en begint zachtjes door mijn haren te strelen. "Geloof me maar. Ik vind het echt heel fijn dat je hier bent en als je nu weg zou zijn dan zou het weer heel leeg zijn hier in huis... Ik vind je echt een superleuk persoon Julia.. En euhm, als je vaker van die stemmen in je hoofd hebt, wil je het dan alsjeblieft tegen me zeggen? Dan zal ik je vertellen wat de waarheid is en dan hoef je niet meer bang te zijn of te twijfelen over jezelf, oké? Ik snap dat het niet makkelijk is... Maar weet gewoon dat ik je echt wil helpen..." Zonder iets te zeggen kruip ik meer in de vertrouwde armen van de lieve blonde jongen.

Matthy POV:

Ik begrijp wel dat het niet makkelijk is voor haar. Ik heb zelf namelijk ook heel lang niks durven zeggen tegen mijn ouders over de jongens op school. Ik wou hun niet lastig vallen met mijn problemen, of was bang dat ze me ook zouden uitlachen of boos zouden worden omdat die filmpjes inderdaad belachelijk waren. Ze merkten het wel, dat ik er wat stilletjes bij liep, en dat ik af en toe wat blauwe plekken had. Als ze er iets achter vroegen dan zei ik dat het kwam door het voetballen, of dat ik wat te hard met mijn broertjes worstelde. Na een tijd geloofden ze me niet meer en lieten ze me naar een psycholoog gaan, want bij elke confrontatie tot een gesprek liep ik weg... Het heeft me maar liefst 6 sessies geduurd voor ik iets durfde te vertellen aan haar, als ze er niet voor betaald werd had ik haar er ook niet mee lastig gevallen. Maar goed dat ik het gedaan heb, want ze vertelde me dat als ik het mijn ouders zou vertellen, ik hun er niet mee zou lastig vallen. Anders hadden ze me nooit blijven vragen of er iets was, of me naar de psycholoog gestuurd. Dan zouden ze me laten doen hebben, dat zou het teken zijn dat ze geen interesse hebben.

De psycholoog had het goed, ze maakten zich echt veel zorgen. Ze hielpen me ook wel door me op school af te zetten, zodat ik niet meer alleen moest, en door me zo vaak mogelijk eten mee te geven waardoor ik geen geld mee nam naar school. Ook hebben ze met de directeur gepraat. Die is natuurlijk niet gaan praten met de jongens in kwestie, dat zou het alleen maar erger maken, maar hij zorgde ervoor dat ze beter in het oog werden gehouden. Sindsdien had ik veel minder last van hun. Ik heb nooit spijt gehad dat ik het m'n ouders verteld heb...

Ik hoop dat Julia dat beseft. Dat ik me zorgen maak en het beste voor haar wil. Ik hoop zo hard dat ik het net niet allemaal verpest heb omdat ik haar wou zoenen...

Mattje🫶🏻🫶🏻

Hoiiii toch nog weer een deel tussen m'n examens door 🫡🫡