Vallende sterren ft. Bankzitters

hoofdstuk 8 🤍✨

Ik stap in de taxi en kom na zo'n 10 minuutjes aan bij het ziekenhuis. Ik betaal de chaffeur snel en bedank hem. Dan loop ik over de stoep naar de ingang, het is nog steeds vrij vroeg en de eerste zonnestralen komen door. Ik ben onderweg bij een schoenenzaak gestopt en heb de eerste en beste schoenen gepakt, het zijn neon-gele sneakers. Niet mijn smaak, en ze waren super duur, maar daar kan ik me later druk over maken. Geen tijd te verspillen. 

Ik ga naar de informatie-balie en vraag of ik naar de kamer kan doorverwezen worden waar Senna en Rosa zijn, maar de persoon kan me geen informatie geven vanwege privacy. Ik word geirriteerd, maar ik kan niks tegen de regels doen. Ik had gedacht dat dit wel beter geregeld zou worden.

Ik kies voor een andere oplossing en pak mijn telefoon om Rosa te bellen, ze neemt al snel op. 'Heyy Lex, alles oké? Sorry dat ik niet contact heb gezocht, maar ik heb zoveel aan mijn hoofd nu' verontschuldigd ze zich. 'Hé, hé, maakt niks uit, ik snap het, maak je niet druk. Ik ben nu hier, in het ziekenhuis. Welke kamer zijn jullie?' vraag ik lief. 'Dankje, we zijn op de 3e etage, kamer 23, kom maar snel hier heen.' Ik begin met lopen, en neem de lift. Ik druk op knopje 3 terwijl er een knappe verpleeger in stapt en ik praat verder met Rosa aan de telefoon.

'Is Senna al behandeld?' vraag ik. 'Ze zijn nog steeds haar wond aan het onderzoeken, er zijn meerdere kogels in haar schouders gekomen en ze heeft veel bloed verloren. Ze zijn dat nu allemaal nog onder peil aan het brengen, en daarna zullen ze de kogels verwijderen, als ik het goed begrepen heb, maar het is zeker geen levensbedreigende situatie.' antwoordt Rosa en ik knik gelukkig, ook al kan ze dat natuurlijk niet ziet. 'Oké, fijn om te horen, ik ben zometeen bij jullie' zeg ik en ik hang op. 

Dan bekijk ik de verpleeger beter, hij ziet er goed uit. Hij heeft een klembord onder zijn elleboog geklemt, en hij maakt er snel notities op. Hij heeft bruine haren, en hij is vrij klein. Hij kijkt me aan. 'Nederlands?' vraagt hij en ik knik. 'Ja klopt, u ook?' vraag ik beleefd. 'Ja, maar later verhuisd naar New York. Zeg maar 'je' hoor. En wat brengt deze schone dame naar deze stad?' vraagt hij en ik moet blozen bij zijn opmerking. 'Ik ben hier met een paar vriendinnen.' Ik vertel mensen liever graag niet mijn beroep als ze niet weten wie ik ben, ze gaan me dan gelijk anders behandelen. 

Hij knikt en stelt zich voor. 'Robbie, trouwens'. 'Lexi' antwoord ik met een klein lachje. Ik hoor de lift pingen en zie dat ik op de 3e etage ben aangekomen. 'Aah, ik moet er hier uit, maar leuk kennis gemaakt te hebben.' zeg ik en ik stap uit. 'Toevallig, ik ook, de schotwonden afdeling? Wat doe je hier?' vraagt hij enigzins bezorgd. 'Ik kom op bezoek, voor mijn vriendin.' maak ik duidelijk. 'Juist, sterkte en beterschap gewenst, ik ga er vandoor.' zegt hij en ook hij stapt de lift uit. 'Tot ziens' zeg ik en hij antwoord. 'Ik hoop het'. Ik moet weer lachen. Haast onderopmerkelijk stopt hij zijn kaartje in mijn zak en daarmee verdwijnt hij uit het zicht.

Ik ga naar het koffie-apparaat en pak een bekertje voor mij en Rosa, dat zal ze vast wel waarderen. We hebben beide een zware nacht gehad. Ik pak een zakje met suiker en een beetje melk. Ik zet de bekertjes onder het kraantje en de koffie stroomt eruit. Ik doe de suiker en melk erin en loop naar kamer 23. Als ik binnen kom zie ik dat Senna in het bed ligt, zo te zien slaapt ze. Ze heeft allemaal snoertjes in haar neus en ik zie op een scherm haar hartslag. Ik zie dat ze aan een infuus is gekoppeld. Rosa zit in een stoeltje in de hoek en ze heeft haar ogen dicht.

Haar borst gaat langzaam op en neer, ik denk dat ze slaapt. Ik besluit een stoel naast haar te pakken en zet die daar neer. Ik zet het bekertje koffie naast haar op de tafel en drink die van mezelf op. Ik blijf daar zo minuten lang stil zitten. Terwijl ik naar Senna in het bed kijk. Ze heeft een rustige hartslag en lijkt vreedzaam te slapen. Na een tijdje wordt Rosa langzaam wakker.

'Hey, je bent er al' zegt ze slaperig. 'Ja, goed gezien. Hoe het gaat het met jullie?' vraag ik en Rosa brengt me een beetje op de hoogte van de afgelopen nacht. Zometeen komt iemand die Senna gaat controleren of haar bloed goed is, en dan wordt ze geopereerd aan haar schouder. Via het infuus krijgt ze haar pijnstillers. Dan schiet me iets te binnen. 'Ooh ja, Roos, ik heb trouwens nog leuk nieuws voor je, in deze treurige situatie?' zeg ik geheimzinnig. 'Nou, kom maar op. Ik kan wel iets leuks gebruiken' lacht ze zachtjes. 

Ik haal het kaartje dat Robbie mij in de lift had gegeven uit mijn zak. Ik steek hem naar haar uit, en Rosa kijkt er vertwijfeld naar. 'Uuh, wat moet ik hiermee?' vraagt ze. 'Pak 'm nou maar gewoon, Roos' zeg ik en na enige tijd pakt ze hem van me aan. Ze bekijkt het kaartje. Er staat een korte beschrijving van hem op, het is een ziekenhuis kaartje. Er staat een soort van pasfoto op  en op welke afdeling hij werkt, geboorte datum en welke medische kennis hij heeft. En het belangrijkste; op welk nummer hij te bereiken is. 

'Omg, ga je hem mee uit vragen? Dat is echt leuk!' vraagt ze maar ik kan ook iets van jaloezie in haar ogen zien. 'Nee, tuurlijk niet gekkie. Ik heb hem net in de lift eventjes kort gesproken, en hij lijkt me aardig, hoor, maar niet míjn type' zeg ik en ik leg de nadruk op míjn. 'Uuh, hoe bedoel je?' vraagt Rosa, terwijl ik stiekem al kan zien wat ze hoopt. 'Jij moet hem bellen, jullie zouden leuk bij elkaar passen!' zeg ik en ik zie Rosa opgelucht lachen. 'Gelukkig, ik dacht even dat je hem voor m'n neus weg zou kapen, haha!' 'Nee, ik heb zo'n mijn lover story, maar daar vertel ik je later nog wel over.' zeg ik en Rosa lijkt door te willen vragen, maar ze houd haar mond.

'Wist deze jongen, Robbie dus, over ons? Over onze bekenheid?' vraagt Rosa. 'Nee, volgens mij niet, hij liet geen blijk van herkenning zien en hij vroeg ook naar mijn naam. Anders had hij wel om een foto gevraagd, of iets denk ik.' 'Maar wat nou als ik zometeen ga bellen, terwijl hij verwacht dat jij hem belt, wat moet ik dan zeggen?' vraagt Rosa bezorgd. 'Nou, gewoon, dat ik jullie wel bij elkaar vond passen, gewoon een beetje casual, oké? Ik weet zeker dat hij jou leuker dan mij vind. En hij spreekt Nederlands, dus dat scheelt ook veel.' zeg ik en Rosa knikt. 'Fijn'

'Dus, ga je hem bellen?' vraag ik en ik zie haar een beetje blozen. 'Ja, misschien zometeen wel eventjes' lacht ze stilletjes. 'Goed zo, doen hoor.' lach ik en ik geef haar een por. Op dat moment hoor ik een 'ping' en voel ik mijn telefoon in mijn zak trillen. 'Oeh, wie o wie is jou geheimzinnige minnaar' vraagt Rosa en ik kijk haar geheimzinnig aan. 'Jaja, zou je wel willen weten, hé!' plaag ik Rosa terug. Ik kijk op mijn telefoon en zie een melding van mijn moeder. 'Niks spannends hoor, gewoon mijn mamaatje' lach ik en Rosa lacht terug.

Ze vraagt hoe mijn dag was en wat ik van de award show vond, en ze heeft natuurlijk ook het nieuws gehoord van de schietpartij. Terwijl ik reageer op haar appje krijg ik een melding van Insta.

Matthyas het Lam started following you.