Vallende sterren ft. Bankzitters

hoofdstuk 5 🤍✨

We komen bij de zaal aan. Alle lichten zijn uit, maar de deur staat nog wel open. Al het publiek is vertrokken en ook de pers is weg. We lopen snel de voorste rij, waar onze zitplaatsen waren. Senna loopt me voor me en haar hakken tikken door de zaal heen. Dan slaakt ze ineens een gilletje. 'Omg, nee toch?' Ik kom snel dichterbij. De award is weg. Ik wist zeker dat ik hem daar neer had gelegd en ik was een van de laatste die vertrok.

'Oké, we moeten een plan maken. Ik zoek deze rij door, en de tweede rij. Dan doe jij het podium.' stel ik voor. Senna klinkt en we beginnen overal te zoeken. Hij is spoorloos. Voor de zekerheid check ik ook nog de derde rij, maar we weten allebei dat hij weg is, maar we willen het gewoon niet toegeven. Ik zoek nog een keer snel bij onze stoelen en dan vind ik ineens tussen de leuning en het zitje een briefje. Ik wenk Senna en ze komt bij me staan. Er staat een zin die ons leven voor goed veranderd. Ze leest hardop wat er staat.

'Dit keer was het iets kleins wat ik nam, pas maar op. Ik ben nog niet klaar'

'Holy shit, is dit een bedreiging?' roep ik uit. We kijken elkaar aan. 'What in the fucking world' mompeld Senna zachtjes. 'Wat bedoeld hij hiermee?' vraag ik. Senna haalt haar schouders op en kijkt me vreemd aan. 'Hij? Weet je wie hier achter zit dan?' Dit keer is het mijn beurt om mijn schouders op te halen. 'Nee, ik heb echt geen idee' zeg ik. Mijn gedachtes slaan op hol. Waarom zou iemand ons dit aan doen? Wie haat ons zo erg?

Dan pakt Senna haar telefoon. 'Wie ga je appen?' 'Rosa natuurlijk, en daarna de politie. Dit is overduidelijk een bedreiging en we zijn bestolen.' antwoord ze. 'Ben je gek geworden ofzo?' zeg ik en ik ruk de telefoon uit haar handen. Hij valt op de grond en ik hoor glas gerinkel. 'Wat doe je?' vraagt Senna geschrokken. 'Heb je nooit films gekeken? Als we de politie bellen wordt het alleen maar erger, we moeten hen er buiten houden.' zeg ik terwijl ik naar de kapot geslagen telefoon kijk die met een gebarst en zwart scherm op de grond ligt. 'Ik koop wel een nieuwe voor je, oké? Maar eerst moeten we hier zelf uit te zien komen.' Senna klinkt langzaam met een roerloze blik in haar ogen. 'Hee, wat is er?' vraag ik, maar ze reageert niet. Natuurlijk is dit schokwekkend, maar in de seconden die verstreken zijn lijkt wel ineens dood.

Dan volg ik haar blik, die is niet op mij gericht of op de kapotte telefoon, maar juist ergens de verte in, richting de zaal. Ik draai me langzaam om, bang om te zien wat er achter mij afspeelt.

Daar staat 'hij', met zwarte kleding en een capuchon op. Ik heb hem nog nooit gezien, maar ik weet zeker dat hij de persoon is die dat briefje daar heeft neergelegd. Ik bestuur hem goed, maar hij komt me niet bekend voor. Zoveel heb ik ook niet om te herkennen, want hij staat achterin de zaal en ik kan hem nauwelijks zien. Ik zie dat hij iets uit zijn zak haalt en het kost me een paar seconde voordat ik besef wat het is. Dan kom ik in actie en trek Senna zo snel als ik kan naar beneden. Ik ben te laat. Nog geen seconde later hoor ik een knal en niet veel later een jammerlijk gekreun naast me.

'AUW, AUW, HELP' Senna schreeuwt het uit van de pijn. Ik zie dat er een grote plas bloed uit haar schouder komt. Zonder twijfelen scheur ik de onder kant van mijn jurk eraf, daar maak ik me wel later zorgen over, en ik duw hem op haar wond. Opnieuw komt er een schreeuw uit haar mond. 'Stt, nog even volhouden, je mag niet te veel bloed verliezen. De EHBO-cursus die ik vorig jaar heb gehaald komt toch nog van pas. Het komt goed' stel ik haar gerust. Senna's ogen staan vol met tranen. Ineens baal ik ervan dat ik haar telefoon kapot hem geslagen. We kunnen geen hulp zoeken en mijn telefoon heb ik bij Rosa gelaten. 'Ga hem achter na' mompelt ze zo zacht dat ik het nauwelijks kan horen tussen haar snikken door. 'Nu, pak hem' zegt ze dit keer wat luider.

Ik twijfel geen seconde en zeg tegen haar dat ze de stof goed moet blijven drukken tegen de wond aan. 'Ga hier weg, zo snel mogelijk, zoek hulp en zorg dat Rosa veilig is.' zeg ik tegen haar en ik sprint weg. Het rennen gaat voor geen meter dus schop ik mijn hakken uit en ga op blote voeten verder. Vanuit mijn ooghoek zie ik Senna rennen naar de nooduitgang.

De creep is inmiddels gevlucht en ik zie hem bovenin nog net een andere rij in duiken. Ik buk voorzichtig achter een paar stoelen zodat hij me niet ziet. Hopelijk denkt hij dat ik ben weggegaan met Senna. Ik loop zo zachtjes als ik kan en besluip hem van achteren. Ik scheur nog een stuk van mijn jurk af.

Mijn plan is om deze voor zijn keel te hangen als ik dicht genoeg ben. Dan is zijn prioriteit lucht halen en dan kan ik zijn pistool afpakken. Ik bibber bij het idee, maar ik moet volhouden. Als ik zijn pistool dan heb kan ik deze op hem richten en dan moet hij zich wel overgeven.

Maar als ik bij de rij kom waar ik dacht dat hij zat, is hij spoorloos verdwenen en zie ik aan de andere kant van de zaal, zo'n 30 meter verderop een deur dichtgaan. Shit, die haal ik nooit meer in.