Vallende sterren ft. Bankzitters

hoofdstuk 7 🤍✨

Blijkbaar ben ik in slaap gevallen want ik word wakker geschud door Harry. 'Hey, sleeping beauty, wake up' zegt hij en ik maak langzaam mijn ogen open. Het felle licht van de lampen brand eerst en ik heb tijd nodig om te beseffen waar ik ben. Dan weet ik het weer en ik heb zin om in huilen uit te barsten. 'Did they come back? Rosa and Senna?' vraag ik gelijk. 'They're still in the hospital, but we're free to go, the shooter left the building.' zegt hij en hij staat op uit zijn stoel. Ik volg zijn voorbeeld. Eindelijk kunnen we weg. Dan herhaal ik de zin die Harry net zei nog een keer in mijn hoofd. 'The shooter left the building.' Dus hij is niet opgepakt, en loopt nog steeds op vrije voeten.

'I'll speak to you soon, hope everything's alright with your friends.' zegt Harry en daarmee verlaat hij de zaal. Ik blijf hopeloos achter, ik heb geen idee waar ik heen moet, mijn hersenen lijken niet mee te werken met mijn benen en dus plof ik weer terug in de stoel. Ik pak mijn telefoon en kijk naar de tijd. Ik heb hier zo'n 5 uur gezeten, het is 03.30. Snel ga ik naar Messenger en Whatsapp, maar niks gekregen van de meiden. Ik besluit dan maar op de socials te scrollen naar informatie, want het staat er natuurlijk vol mee dat er is geschoten bij een beroemde award-show. Ik kan alleen vinden dat Senna is geraakt, maar niet hoe het is afgelopen. 

Ik besluit een taxi te bestellen buiten het gebouw die me dan naar het ziekenhuis kan brengen. Dan voel ik iemand mijn hand pakken, het is Matthyas. Hoe kan het ook anders? Ik ben nog steeds een beetje boos op hem van gisteren. 'Wat moet je?' vraag ik hem geirriteerd. 'Wow, rustig, ook goedemorgen.' zegt hij verbaasd. Grappig hoor. 'Ik vroeg me af waar je heengaat?' zegt hij dan. 'Gaat je niks aan.' reageer ik en ik probeer weg te lopen maar hij pakt me weer vast bij mijn arm. 'Laat los' sis ik maar hij trekt zich er niks van aan. 'Domme vraag, het ziekenhuis natuurlijk. Ga je met de taxi?' vraagt hij en ik probeer mijn arm los te trekken, maar hij heeft een sterke grip. 'Laat me los' zeg ik nog een keer maar dit keer harder. 

'Hoorde je niet wat ze zei, Matt?' zegt dan een jongen met bruin haar. Ze kennen elkaar blijkbaar want Matthyas laat meteen los, en hij spreekt Nederlands. Dan ziet hij pas hoe verhit en boos ik eruit ziet, want hij verontschuldigd zich gelijk. 'Sorry, ik u-hm wilde alleen helpen.' zegt hij schuldig. 'Nou, dat heeft niet echt gewerkt, ik ga.' zeg ik en dan merk ik pas hoe moeizaam lopen gaat. Mijn benen voelen als spagetthi en ik heb mijn hakken laten liggen in de zaal en op blote voeten lopen is nou niet echt mijn ding, toch loop ik stug door. 'Wacht, heel eventjes' zegt iemand en ik draai me voor de laatste keer om en zie dat het de jongen met het bruine haar weer is.

'Laten we ons heel snel even voorstellen. Ik ben Raoul, vriend van Matthy. Hij is gewoon wat onhandig met meisjes, maar eigenlijk vind hij je gewoon heel leuk' zegt hij en ik kijk verbaasd. 'Wauw, straight to the point' mompel ik en Matthyas geeft de jongen met het bruine haar, Raoul dus, een stomp en kijkt boos naar hem. Hij krijgt een hele rode kop en verbergt zijn gezicht in de mouw van zijn gezicht. Mijn blik verzachterd een beetje als ik merk dat Matthyas eigenlijk gewoon heel verlegen is, hij lijkt net een kleutertje zo. Ik denk even een paar tellen na, maar zeg dan het ondenkbare. 'Stuur me maar een d'm af en toe.' zeg ik en ik zie Matthyas gelijk glimlachen, en daarmee draai ik me om.