Vallende sterren ft. Bankzitters

hoofdstuk 15 🤍✨

Ik ren samen met Matthyas door een wirwar van gangen heen. Nou ja, hij trekt me mee. Mijn benen willen niet vooruitkomen. We komen net van de balie terug die ons heeft aangewezen waar we heen moeten. De tranen rollen nog steeds over mijn wangen en ik heb nog geen woord gesproken sinds het telefoontje van Senna.

Mijn gedachtes lopen steeds over en ik kan het niet wegdrukken dat ik ook gevaar loop, en dat ik daar Matthyas in mee sleep. Maar ik weet niet hoe ik dat moet zeggen. Misschien wordt ik op dit moment wel onder schot gehouden. De gedachte alleen al zorgt ervoor dat ik dichter tegen Matthyas ga aan lopen. Hij merkt het en klemt me dichter tegen hem aan.

Voor ik het weet staan we voor de lift en drukt Matthyas het knopje in van verdieping 3. We staan er alleen in en ik kijk naar mijn spiegelbeeld. Mijn ogen zijn rood van het huilen en mijn mascara is uitgelopen. Mijn haar zit in de war en mijn gezicht is aangelopen van het rennen. Dan kijk ik naar Matthyas. Hij ziet er extreem rustig en koel uit, ook al zitten we in een vreemde situatie. Misschien heb ik wel zo iemand nodig, die zijn hoofd rustig kan houden, terwijl ik altijd meteen in de paniek schiet. 

Ik merk dat ik nog steeds een beetje na schud van de shock en ik klem mijn hand steviger om die van Matthyas heen. Hij kijkt me ineens diep in mijn ogen aan. 'Hey, het is oké, je mag verdrietig zijn. Ik ben hier voor je, ik laat je niet alleen.' Ik kijk hem dankbaar aan en probeer iets te zeggen, maar mijn kaken willen niet bewegen, net zoals de afgelopen 20 minuten. Hij lijkt het te begrijpen en drukt voorzichtig een kusje op mijn voorhoofd. Mijn hele lichaam tintelt en dan gaan de lift deuren open.

'We zijn er' mompelt hij en we lopen de gang door, opzoek naar de juiste kamer. Dan komen we voor de deur van kamer 32 te staan. 'Ben je er klaar voor?' vraagt hij en ik knik zachtjes. 'Ik ben bij je, oké? Ik laat je niet los' zegt hij en dit geeft me moed om de deur klink naar beneden te drukken. Wat ik daar zie, is onbeschrijvelijk.

Er lopen verschillende verpleegers heen en weer, en dokters roepen bevelen naar elkaar. Rosa ligt in bed en Senna en Robbie kijken moedeloos toe hoe alles gebeurd. Zodra Senna mij ziet komt ze aangelopen. Haar ogen zijn ook rood en opgezwollen. 'Oh Lex, wat ben ik blij dat je er bent. Het is zo heftig allemaal.' zegt ze snikkend en ze valt me in mijn armen. Nog steeds kan ik niet praten. 'Lexi, ben je oké?' vraagt ze na een tijdje. Ik wil zoveel zeggen maar de woorden komen niet. Dan kijkt ze Matthyas aan. 'En jij bent?' vraagt ze en dat schiet het haar te binnen. 'Matthyas, of niet? Jou sprak ik aan de telefoon.' zegt ze en hij knikt.

'Lexi praat al niet meer sinds je had gebeld. Ik denk dat ze in shock is.' zegt hij zachtjes. Senna slaat verschrikt een hand voor haar mond. 'Dat gaat wel over toch?' Dan komt Robbie aanlopen. Matthyas kijkt vreemd naar hem. Hij stelt zich zelf voor. 'Robbie, ik was op date met Rosa deze middag. Ik-ik was erbij toen ze werd neergeschoten.' zegt hij zachtjes en ik zie duidelijk dat hij er moeite mee heeft. 

Dan komen ineens de woorden naar boven. 'En je hebt niks gedaan om haar te beschermen? Wat een klootzak ben je. Ze kan wel doodgaan' schreeuw ik boos. Matthyas trekt me naar achteren. 'Wow, Lexi, easy, easy.' zegt hij en Senna stapt tussen ons in. Robbie kijkt me verschrikt aan.  'Ik snap dat je dat denkt, maar ik kon er niks aan doen. Het was gebeurd voordat ik kon knipperen. Ze viel gelijk neer. Ik heb alles gedaan wat ik kon, ik ben een verpleeger, weet je nog? Ik heb geprobeerd het bloeden te stoppen met mijn t-shirt en ik heb gelijk 911 gebeld.' zegt hij zachtjes, maar ik ben nog steeds razend. 

Matthyas probeert me te kalmeren met zachte woordjes in mijn oor en Senna probeert met een knuffel te geven, maar ik negeer ze en mijn ogen vullen zich alleen maar meer met tranen en terwijl ik de kamer uitloop, zeg ik nog een ding. 

'Als ze doodgaat, is dat jouw schuld.'