Vallende sterren ft. Bankzitters

hoofdstuk 11 🤍✨

Ik sta zenuwachtig te wachten bij the Empire State aan de westkant. Ik heb iets verderop bij een Starbucks een ijskoffie gehaald en ik klem 'm tussen mijn handen. Ik heb voor een beige outfit gekozen, met een witte Yankees petje op. Volgens is het best wel casual en cute tegelijk. Ik heb een zonnebril opgezet, zodat ik niet makkelijk herkent wordt op straat en ik heb mijn vlecht onder de pet geklemd, maar zoals altijd is het uiteraard niet genoeg.

'Oh. My. God. You're Lexi, from Enchanting Elegance!! Would you mind taking a picture?' wordt er meerdere keren gevraagd en ik maak geduldig foto's met mijn fans en glimlach naar de camera. Mijn lachspieren beginnen na 10 minuten pijn te doen en weet niet hoe ik me nog meer kan verbergen, zodat ik niet herkent wordt. Ik draai mijn hoofd gewoon naar de muur toe en doe alsof ik naar mijn telefoon kijk. Hopelijk helpt dat een beetje. 

Dan hoor ik bekende voetstappen langslopen. Ik draai me met een ruk om en roep. 'Hey, Matt. Loop je me nou gewoon voorbij?' lach ik terwijl ik naar hem toe loop. 'Huh, oh wat? Ik had je helemaal niet herkent, hai' lacht hij ook en hij komt terug naar me lopen. 'Ik vond het er al zo raar uit zien, je leek best cute maar zo raar toen je naar de muur staarde, wist ik veel dat jij het was.' pest hij me en ik geef hem een tik op zijn hoofd. 

'Oh ja, vind je me cute?' zeg ik en ik zie duidelijk dat Matthyas moet blozen. 'Nou, uhm, dat bedoelde ik niet. Gewoon je, je -tja- uhm, outfit is cute, denk ik, toch?' probeert hij maar ik heb hem wel door. 'Hey, er is niks mis met complimentjes hoor, ik waardeer het dat je me cute noemt.' zeg ik en ik loop door, en laat hem helemaal verbaasd achter. 'Kom je nog, of blijf je stil staan de rest van de dag?' Ik hoor zijn voetstappen snel achter me aankomen. 'Als een daggoe' mompelt hij en ik barst in lachen uit.

Het is 10 minuten later en ik zit voor de tweede keer vandaag in de Starbucks. Matthyas is wat voor ons aan het bestellen aan de balie en ik heb een tafeltje uitgekozen bij het raam, zodat we naar buiten kunnen kijken. Ik pak mijn telefoon om te zeggen 'dat het vast een leuke middag wordt' tegen Rosa en ik krijg al snel een appje terug van haar dat Robbie haar heel erg aardig lijkt en oprechte interesse in haar toont. Er vormt een glimlach om mijn mond, ik gun haar het zo, de liefde. Ik weet dat ze jaren geleden meerdere keren is verkracht en sindsdien wil ze niks meer met jongens te maken hebben. Maar voor hem maakt ze blijkbaar wel een uitzondering. Ik doe in mijn hoofd een schietgebedje dat Robbie goed voor haar zorgt.

'Vanwaar die lach? Ik was er niet eens.' Matthyas komt aanlopen met 2 bekers ijs-koffie in zijn hand, 2 donuts, 3 paar verschillende brownie-dingetjes en een paar koekjes. Ik moet nog een keer lachen. 'Ik wist niet wat je lekker vond, dus ik heb maar genoeg gehaald. Als er niks bij zit, ga ik nog een keer voor je, hoor' bied hij aan maar ik wuif het weg. 'Komt vast wel goed' zeg ik en ik graai naar de beker. 

'Wat een haast, de koffie kan niet koud worden, dus daar ligt het niet aan' lacht Matthyas en ik moet een beetje blozen. 'Ik wil altijd zo graag weten hoe ze mijn naam hebben gespeld, het gaat maar enkele keren goed, ondanks ik helemaal niet zo'n ingewikkelde naam heb.' Ik draai mijn beker om en er staat: Lecsie. 'Zie, dat bedoel ik, het kan nooit eens goed gaan.' zucht ik en Matthyas moet lachen om mijn dramatische gedrag. 'Nou ja, ze hebben het in elk geval een beetje goed gedaan, de mevrouw zei eerst Lisa, maar ik kon haar nog snel verbeteren.' 'Nog steeds niet helemaal gelukt dus, haha' lach ik en ik bedank hem voor de moeite.

'Hoe schrijf je jou naam eigenlijk? Ik heb je wel op Insta maar ik heb nooit zo zeer gelet op de naam eigenlijk.' vraag ik aan hem. 'M-a-t-t-h-y-a-s' spelt hij het langzaam uit. 'Mm, ingewikkeld. Matthy was veel makkelijker geweest en past ook beter bij je' zeg ik en hij schiet in de lach. Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Nee joh, helemaal gelijk' zegt hij sarcastisch en ik geef hem nog een vragende blik. 'Wat is er nou?' vraag ik. 'Niks, niks. Kom je nog wel achter.' zegt hij. 

Little did I know hoe vaak ik er later nog gepest mee zou worden dat ik hem altijd bij zijn gehele naam noem. Vooral omdat ik ook nog zei dat Matthy makkelijker was, alsof ik een genie was, terwijl eigenlijk iedereen hem zo noemt. Ik schaam mezelf nog steeds dood.

Onze gesprek in de Starbucks liep vlot en we hebben nieuwe dingen over elkaar ontdekt. Zo wist ik helemaal niet dat hij ook van voetbal houdt, net als ik, en moeite heeft met koken en veel liever iets besteld, terwijl ik liever een hele maaltijd maak en serveer. We lopen de Starbucks uit terwijl we nog wat verder kletsen, als ik omver wordt gelopen door een stel kinderen. 'Could we please-please- take a picture with you? It would mean the world to us!' zeggen ze terwijl de kinderen allemaal een telefoon in mijn hand drukken. Ik zie dat Matthyas wat afstand neemt en bij een hoekje staat te leunen en me toe knikt. Ik weet dat hij het oké vind als ik onze 'date' eventjes onderbreek en ga geduldig met alle kinderen op de foto. 

Alweer doen mijn kaakspieren pijn als iedereen weg is, maar met in mijn achterhoofd dat ik de dag van de kinderen helemaal heb gemaakt, doe het iets minder zeer. Matthyas komt weer mijn kant toe opgelopen. 'Sorry' verontschuldig ik me. 'Hey, daar hoef je geen sorry voor te zeggen, dat gebeurd nou eenmaal. Ik heb dat ook geregeld in Nederland, het is oké. Het hoort bij je baan.' zegt hij en ik knik hem toe en mompel 'bedankt'.

'Weet je, Matt, als dit'- en ik wuif met mijn vinger tussen ons in- 'iets wordt, zal dit elke dag zo zijn. Er gaan altijd momenten zijn dat ik op straat wordt aangesproken, waar ik ook ter wereld ben, terwijl jij alleen in Nederland bekend bent. Er zullen altijd momenten zijn waar we elkaar weken niet kunnen spreken door alle drukte met concerten, interviews, album-releases en ga zo maar door. Ik zal niet je ideale-girlfriend zijn, en dat kan ik ook niet zijn, zolang ik deze baan  heb, en- en' ik ratel maar door en Matthyas pakt mijn hand en staart me diep in mijn ogen.

'Hey, hey, rustig aan jij. Zover zijn we nog niet. En ik weet waar ik aan begin, ook al weet ik niet hoe het zal aflopen. Ik weet dat we elkaar niet vaak zullen zien, jij in Amerika, ik met mijn opnames in Nederland. Maar als dít echt is wat we willen, zullen we wel een manier vinden om het te laten werken, echt. En ik ben er oké mee als we niet alle momenten delen, het gaat erom dat we elkaar blij maken en meer energie uit elkaar halen.' Matthyas neemt een pauze tussen zijn zinnen door.

'En weet je, misschien werkt het tussen ons wel helemaal niet en maken we ons nu druk om niks. Maar ik weet wel dat ik bereid ben om elk risico te nemen, om te ontdekken of we bij elkaar passen. Ik wil dit avontuur aangaan, met jou.' zegt hij en mijn hart smelt samen.