Vallende sterren ft. Bankzitters

hoofdstuk 6 🤍✨

Met hangende schouders kom ik terug bij de afterparty. Mijn voeten doen zeer van het rennen op blote voeten en ik heb geen zin meer om terug te gaan naar het podium. En de jurk kan ook de prullebak in. Ik zie eruit als een sloeber. Ik kom de zaal in en kijk verbaasd rond.

Het is lang niet zo rustig als 10 minuten geleden. Er schreeuwen allemaal mensen door elkaar heen en beveiligers rennen rond in de zaal. Ik word omvergelopen door een vrouw die in paniek is en verder gilt. Ik scan de zaal maar ik kan Senna en Rosa nergens vinden. 'Shooter in the building, I repeat: shooter in de building' hoor ik een beveiliger in zijn oortje zeggen, die naast me staat. Senna heeft duidelijk de tent op zijn kop gezet toen ze hier binnenkwam met haar wond. Gelukkig maar dat er nu gelijk actie wordt ondernomen, er moeten zoveel mogelijk mensen beschermt worden, en die creep moet opgepakt worden. Ik ril weer bij de gedachte dat hij hier nog steeds rondloopt.

Dan voel ik ineens een warme hand op mijn schouder en ik kijk voor de derde keer deze avond in zee-blauwe ogen. 'Matthyas, wat doe je hier?' vraag ik. 'Jou zoeken natuurlijk. Je vriendinnen zijn met de ambulance weggebracht, zo'n 3 minuten geleden.' zegt hij. Gelijk schiet ik in de paniek. 'Oh my god nee toch, is er ook wat met Rosa gebeurd? Dat zou ik mezelf nooit vergeven' zeg ik en ik barst alweer bijna in tranen uit. 'Stt, rustig maar het is oké' shusht hij me en op de een of andere manier krijgt hij me een beetje rustig.

'Er is niks met Rosa gebeurd, maar die wou met Senna mee naar het ziekenhuis, daar wordt ze behandeld.' Ik zucht van opluchting. 'Ik wil daar ook naar toe' zeg ik resoluut. Ik moet weten hoe het met de meiden is. 'Dat lijkt me niet zo handig, hoe wil je daar komen?' vraagt Matthyas. 'Gewoon met de auto.' zeg ik maar dan besef ik dat we hier met de taxi zijn gekomen. 'Dat dacht ik al. Als ik wel een auto had, had ik je gebracht, maar die heb ik niet. En het gebouw is afgesloten, zodat de gewapende niet kan ontsnappen.' Dan komt het besef pas dat ik hier dus de hele avond zit opgesloten zonder mijn vriendinnen in een gebouw met een schutter die mijn vriendin heeft geprobeerd te vermoorden.

'Ain't no way dat ik hier blijf. Ik wil mijn vriendinnen zien, nu.' zeg ik drammend maar ik weet dat het geen zin heeft om tegen hem te blijven zeuren. Daarnaast, hij zou toch niks aan de situatie kunnen doen. Ik zucht opnieuw. 'Laten we maar gewoon het beste ervan maken' stel ik voor en Matthyas knikt. Dan worden we onderbroken door een luide piep uit de microfoons en boxen die in de zaal hangen.'This room will be closed for your own safety. The doors will open again when got the shooter or it's safe. Stay calm' word er omgeroepen. Eerst wordt er nog wat geschreeuwd, maar na een tijdje begint het inderdaad rustig te worden.

'Ken je iemand die hier die je vertrouwd? Misschien kan je daar de avond doorbrengen?' vraagt Matthyas. Stiekem had ik gehoopt dat hij had voorgesteld dat ik bij hem mocht blijven deze avond, maar ik snap het wel. Hij wil natuurlijk rondhangen bij zijn vrienden. Ik ken genoeg mensen hier, maar er is niemand waar ik op dit moment bij zou willen zijn, behalve mijn vriendinnen. En die zitten aan de andere kant van New York in het ziekenhuis. Ik zit hier vast in een zaal, in hetzelfde gebouw met een schutter.

Dan besef ik eigenlijk pas wat er is gebeurd. 'Ik ben beschoten. Iemand wilde me dood hebben. Ik had op dit moment hier niet meer kunnen zijn' mompel ik, maar Matthyas verstaat elk woord. Ik barst in huilen uit. 'Het is niet eerlijk' snik ik en Matthyas neemt me in zijn armen zonder mijn toestemming. Eerst kijk ik hem vreemd aan, maar na een tijdje geeft het een vertrouwd gevoel.

We blijven zo een paar minuten staan, totdat we worden onderbroken door een beveiliger. Er word ons verteld dat we moeten gaan zitten in de stoeltjes die zijn uitgeklapt aan de zijkant van de grote zaal, om zo chaos te verkomen. We knikken en laten elkaar los. Op het moment dat de beveiliger wil weglopen, komt hij toch nog even terug. 'You're ms. Winters, right? Ms. Senna Simple told me you were with her at the accident. Can you tell me anything you remember? Anything?' vraagt hij. Mijn hoofd tolt, ik wil helemaal niet meer terug aan dat moment denken, maar ik moet dit doen. Voor Senna en Rosa. 'yeah, sure. He's wearing black clothes and he's around 1.90cm I think. Oh, and he has brown hair, it looked like it. Does that help?' vraag ik. 'Absolutely, now go find a place and stay safe.' hij loopt weg. Ik weet zeker dat het helemaal niet helpt, maar ik denk dat de beveiliger ziet dat ik elk moment kan instorten.

'Lukt het je om iemand te vinden?' vraagt Matthyas. In mijn hoofd gaan gedachtes rond. Waarom zou ik bij hem willen zijn? Ik ken hem nog geen uur en toen ik hem leerde kennen, wilde hij me gebruiken. Maar ik ga tegen mijn geweten in en zeg simpel weg wat ik denk: 'De enige persoon waar ik op dit moment wil blijven zijn mijn vriendinnen en jou'. Ik kan mezelf wel voor me kop slaan, maar het is er al uit voor ik er erg in heb.

Ik zie dat hij een kleine blos op zijn wangen krijgt en hij haalt verlegen een hand door zijn blonde lokken. 'Ik uu-hm, tja-ja' krijgt hij uit zijn mond. Ik heb al gelijk spijt van wat ik gezegd heb. 'Het is goed hoor, zoek je vrienden maar. Ik vind wel iemand.' zeg ik en ik draai me om zonder hem nog aan te kijken. 'Lexi, wacht, dat was niet de bedoeling' hoor ik hem nog zeggen maar ik negeer hem en zoek een plekje.

Dan hoor ik een stem zeggen: 'I already thought I'd see you again'. Het is Harry Styles, die ik eerder op de avond zag. Ik besluit dat ik geen betere optie heb en ga naast hem zitten. 'You had a though night, didn't you?' zegt hij maar ik ben niet in de stemming voor een gesprek. 'I'm not really in the mood, sorry' zeg ik en hij knikt begrijpelijk. 'It's okay, I get it. You'll be fine, really.' zegt hij en daarmee is ons gesprek geïndigd. Op de een of andere manier maakte Matthyas' geruststelling me veel rustiger, en dit doet me weinig tot niks. Voel ik dan toch wat voor hem?

Ik ben te moe om na te denken en toch wat ik overspoeld door gedachtes. Ik wou dat ik soms gewoon een uit-knop had, of een batterij die ik kon uitschakelen, maar die heb ik niet. Dus sluit ik mijn ogen en hoop dat alles gewoon een grote nachtmerrie is.

Maar dat is het niet.