KARAHANLININ ESARETİ

26.Bölüm

Yağız Arel Karahanlı

Gönlü tutsak olanın ruhu da emanettir gizli saklı tutulan aşkın dile hükmetmesi de kısa olurdu seni sarmalayan aşkın tüm gerçeklerin olduğunu anlaman ise önüne çıkan gerçeklerle olurdu yok saydığın kalbinin aslın da gerçek sahibini bulmadığı için atmadığını ise yıllar sonra anlardın.

Ben Yağız Arel Karahanlı bana bunca zamandır empoze edilen gerçeklerin delhisin de sürüklenirken aslın da bir kalbimin olmadığına inanıp bunca yılımı zalimliğim ,kalpsizliğim ve acımasızlığımla yaşamışım Mardin'in acımasız hükümlerine boyun eğmekle yanlızca kalmamış aynı zaman da onlara hükmederek adeta kendi kuralları mı yazıp tüm aşiretlerin ve Karahanlı aşiretinin aşiretler ağası oldum.

Kalbimin tekrar atmasını sağlayan acımasızlığıma ket vuran duyguya yenilmem ise intikamım uğruna gittiğim İstanbul'da bir çift kehribar rengi gözlerle karşılaşıp vurulmamla oldu.

Cemre'nin kollarımın arasında salonda ki koltukta kısa süre de uyuya kalmasıyla adeta ona büyülenen gözlerle baktım şuan o kadar masum duruyordu ki kollarımın arasında kim derdi beni bu kadar çabuk kendi esaretine alıp tamamen kalbime hükmedeceğini o kadar çok yanılmıştım ki onun hakkın da güya o benim esaretim altına girecekti.

Ama ne yazıkki herşey bu hayatta planladığımız gibi gitmiyordu her zaman önümüze bir engel çıkıp bize gerçekleri hatırlatmaktan başka birşey yapmıyordu benim gerçeğim ise yıllarca yüreğim de beslediğim kinim yerine Cemre olmuştu .

Amcamın ölümün den sonra tüm Mardin de Karahanlı aşiretinin öfkesi duyulurken aynı zaman da benim içinde amcamın bir daha aramızda olmayacağının gerçeğine alışmam olmuştu kalbimi susturup göğsüm den söküp atmam ise o küçücük bedenime dahi aldırmadan dedemin çalışma odasına gidip kendim den ödün dahi vermeden bu konuda ne kadar kararlı olduğumu sırf anlasın diye dik başlılıkla söyleyip beni eğitmesini söylemiştim.

Yolun sonuna geldiğimi anlamam ise yıllarca yaptığım planın sonunda işe yaradığını bir adamımın yanıma gelip söylemesiyle olmuştu tek hesaplayamadığım ise anlıma yazılan kaderimin gerçekleşmesi için tüm bu çabamın olmasıydı .

Cemre'nin kollarımın arasında adeta yerini yadırgarcasına huzursuz bir şekilde hareket etmesiyle şuan oturduğumuz koltukta rahat edemediğini anlayınca hemen kulağına doğru eğilip ,

"Tamam güzelim biran önce rahat uyuman için seni odamıza çıkaracağım ."

Ben den bu cevabı bekliyor olacak ki daha çok bedenime sığınıp yüzünü karın kaslarıma gömdüğün de her ne kadar bu anı bozmak istemesem de bedenim den onu yavaş ve incitmekten sakınırcasına uzaklaştırdığım da adeta mızmız bir çocuk gibi yarı uykulu haliyle bana tekrar sarılmak istediğin de yerimden kalkıp onu hemen kollarımın arasına aldım.

Kollarımın arasında ki yerini kabullenmesi ise çok kısa sürmedi kollarını boynuma doladıktan sonra yarı uykulu bir halde kafasını kaldırıp gözlerimin içine bakıp titrek bir nefes aldıktan sonra oldukça kısık bir sesle,

"Yağız Arel çok uykum var."

"Uyu güzelim ben seni şimdi yatak odamıza götüreceğim."

Gözlerini tekrar kapatıp kafasını boyun girintime gömdüğün de nefesinin tenime her çarpışın da bu sürecin benim için ne kadar zorlu geçeceğini bir kez daha anladım gerçekten Cemre benim sınavım olacaktı salondan çıkıp merdivenlerin başına geldiğimiz de Cemre biraz daha işimi zorlaştırmak stercesine boyun girintime daha çok sığınıp bir öpücük bıraktığın da yerime bir mıh gibi tabiri caizse çakıldım.