What comes around, goes around like a hoola hoop

....Απλά ασχολίαστο....

Σήμερα είναι από εκείνες τις μέρες που νιώθω σαν να είμαι εγκλωβισμένος/η σε ένα δωμάτιο γεμάτο αδικία. Πραγματικά, δεν αντέχω άλλο. Γιατί πρέπει εγώ πάντα να κρατάω τον εαυτό μου "σοβαρό" και "ήσυχο," ενώ όλοι οι άλλοι γύρω μου κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς καμία σκέψη για το πώς επηρεάζουν εμένα;

Πριν λίγο, κάποιος (ονόματα δε λέμε) άρχισε να τσιρίζει στις 3 τα ξημερώματα, ενώ εγώ απλώς ήθελα να κοιμηθώ. Και μιλάμε για το ίδιο άτομο που με κατηγορεί ότι εγώ "δεν είμαι σοβαρός/ή" επειδή θέλω να γελάσω, να χαλαρώσω λίγο. Πώς γίνεται αυτό; Ποια είναι αυτή η διπροσωπία;

Και το θέμα των αγορών; Γιατί όλοι οι άλλοι μπορούν να αγοράζουν ό,τι θέλουν, να ξοδεύουν λεφτά όπως τους αρέσει, αλλά όταν εγώ θέλω να κάνω μια αλλαγή ή μια αγορά για κάτι που θέλω, ξαφνικά γίνεται πρόβλημα; Εγώ είμαι η "μη σοβαρή," εγώ είμαι αυτή που "δεν ξέρει τι κάνει," ενώ αυτοί είναι οι υπεράνω. Ναι, εντάξει. Σοβαρά τώρα;

Και πώς να μην ξεσπάσω; Είναι τόσο άδικο. Απλώς θέλω να με αφήσουν να ζήσω όπως θέλω, χωρίς να νιώθω ότι πρέπει να απολογούμαι για κάθε επιλογή μου. Δεν είναι κακό να γελάσω λίγο, να εκφραστώ, να κάνω θόρυβο αν χρειαστεί, να πάρω αυτό που θέλω, χωρίς να έχω το φόβο ότι θα με κρίνουν.

Δεν αντέχω άλλο αυτή την υποκρισία. Θέλω να φωνάξω: «Αφήστε με επιτέλους να ζήσω όπως θέλω, όπως ζείτε κι εσείς!»

Σήμερα δεν ήταν καλή μέρα, αλλά έπρεπε να γράψω αυτά τα συναισθήματα για να μην τα κρατάω μέσα μου. Ίσως αύριο να νιώσω καλύτερα. Αλλά τώρα... νιώθω εξαντλημένος/η.