Dehşetle uyandım bu sabah. Kâbus görmüştüm. Kâbusumda Kuzey de beni bırakıyordu. Beni oda kandırıyordu. Ve ben intihar ediyordum.
Zaten böyle birşey olsa gerçekten intihar ederdim. Muhtemelen bir gökdelenden aşağı atlıyordum düşerken zıplatarak uyandım.
Sonra uzun süre kâbusumu düşündüm ve ya gerçekten böyle olursa diye korktum. Kuzeyle konuşmaya karar verdim gerçi bu bir kavga olacaktı.
Ani bir şekilde ayağı kalktım.
Ve Kuzey'in odasına koştum ama odada yoktu. Mutfağa gidip taramalı tüfek gibi konuşmaya başladım ;
"Sende onun gibisindeyil mi? Sende beni kandırıcaksın.
Beni kullanıcaksın ama suç bende daha iki gündür tanıdığım bir insana güveniyorum ayrıca birde EVINDE KALIYORUM. Hiç ders alamamışım. Sana iyiki varsın bile dedim.
Allah'tan çok geçmeden akıllandım. Yoksa sende kesin beni Barkın gibi kullanıcaksın" dedim ve nefes nefese kalmıştım. Kuzeyle söylediğim her bir lafta daha sinirlenip yumruğunu sıkmıştı. Gözlerinden ben fışkırıyordum.
Ahhh biliyorum bu anda bile çok espiriliyim. Kuzey derin bir nefes aldı ve orta sesin bir üstünde tonla konuşmaya başladı;
"Ne diyorsun sen ben öyle biri deyilim. Hem tesadüfen karşılaşmıştık seninle!"
Dedi. Bende;
"Eminim tesadüf deyildir sen yalan söylüyorsun" dedim. Bu sefer çok kızmıştı. Avazı çıktığı kadar bağırarak konuşmaya başladı. :
"Tabi canım bende kullanacağım pirenses kim diye ağlıyordum zaten!!!"
Yüzüne bakmıyordum zaten kavga boyuncada bakmadım.
Çünkü ben kavga ederken eğer gözlerine bakarsam ağlardım Buda benim gıcık özelliklerimden biri. Konuşamadım sustum ve annemle olan kavgalarımdaki gibi halıyı izledim. Kuzey konuştu tekrar;
"Yüzüme hatta gözüme bak ve konuş! Ben öyle birimiyim sence?!" Dedi bakmadım.
Eliyle çenemi kaldırdı ve gözlerine bakmamı sağladı bende gözümü kaçıramadım.
Gözüne baktığım anda ağlamaya başladım sessizce.
Biraz öyle durduk sonra hiç beklemediğim bir anda bana sım sıkı sarıldı. Ben koluna gömdüğüm kafamı kaldırıp " özür dilerim ben bir rüya gördüm de sen" diyemeden " Bende özür dilerim. Ben bunu sakin bir şekilde söyleyebilirdim ama benim en katlanamadığım şey benim güvendiğim kişinin bana güvenmemesi işte buna hiç katlanamıyorum Alev." Dedi.
<Çok uzun bir bölüm sayılmazdı ama bence güzel oldu bu orta uzun bölümle ilgili yorum ve voteleri görelim arkadaşlar : { :) >
ŞİMDİ OKUDUĞUN
"Karanlığımın aydınlığı"
ChickLit"Karanlıktı hayatım anlamsızdı yaşamım. Denedim ölmeyi ama başaramadım. Belki şu an yaşıyor olsamda gerçekte yaşayan ölüydüm. Hayalkırıkları ve paramparça kalbim birleşmiş herğün beni öldürüyordu. Dolu gözlerle asık bir yüzle bakardım insanlara. ...
