Senin Problemin Ne?

~13~

Sonunda bugünkü mesai de bitmişti. Saatin dolduğunu gördüğüm gibi personellere özel kısıma girdim. Peşimden gelen Ilgaz ve Zeynep gülüşüyordu. Zeynep bana dönüp "Bu ne acele Defne?" diye sorduğunda, her ne kadar içimden "Çağın ile aynı mekanda bir saniye bile nefes almak istemiyorum" demek gelse de Ilgaz'ın sinirlenmemesi için "Yorgunum, bir an önce eve gitmek istiyorum" diye cevap verdim. 

Zeynep yüzündeki hayal kırıklığını belli etmeye çalışıyormuş gibi gözlerini devirdi ve "Hadi yaa" deyip kocaman ofladı. Ne oldu diye soran bakışlarla ona bakmaya devam ederken "Çok güzel bir film gelmiş, bu akşam ona gidelim diyecektim" diye yanıtladı. Ilgaz da gitmek isteyen gözlerle, fikrimi değiştirmem umuduyla bana bakıyordu. 

"Gerçekten çok yorgunum, eve gitmem lazım" diyerek özür dileyen gözlerle onlara baktım ve "Ben planı bozmak istemem, siz gidin. Ben de başka bir akşam size katılırım." diye ekledim. Ilgaz sonunda konuşup "Keşke gelebilsen" dedi. Bir yandan önlüğümü çıkarırken diğer yandan Ilgaz'a "Sözüm olsun, başka bir akşam gideriz" deyip gülümsedim. Kabul ettiklerini belirten sözcüklerle bana cevap verdiler.

Kafenin kapısından birlikte çıktık ve onları başka bir yöne doğru uğurlarken ben de kendimce planlar kurmuştum zaten. Aslında eve gitmeyecektim. Evdekilerin beni sorguya çekeceklerine adım gibi emindim. Hiç değilse birkaç saat de olsa kafamı dinleyebilirdim, belki. 

Neredeyse denizin içinde denebilecek bir kafeye doğru yürümeye başlarken bir yandan da anneme haber mahiyetinde bir mesaj atma gereği duydum. Gitmeye karar verdiğim kafe gerçekten en sevdiğim mekanlardan biriydi. Günümüz diskoları ya da uçuk kaçık kafelerinden çok daha farklıydı. 

Daha önce hiçbir denizin, bir kafeyi bu kadar güzel gösterdiğine şahit olmamıştım. İç mimarisi de, en az dış mimarisi kadar otantikti. Böyle yerleri çok seviyordum. İçeride abartı hiçbir şey yoktu. Taban, sandalye ve masalar ahşaptı, kahverengi. Öyle bir dizilmişlerdi ki masaların çok büyük bir kısmı denize sıfırdı. Hemen o masalardan birini seçip oturdum. 

Masaya oturduğumu gören garson hızlıca yanıma geldi. Ne istediğimi sorduğunda her zamankinden farklı olarak şekersiz kahve istedim. Normalde kahveyi şekerli içerken, şimdi ise yoğunlaşmamı kolaylaştırmasını istiyordum. Şiir yazacaktım. 

Gündüzün aksine serin olan akşamüstü, denizi daha da iyi hissetmeme yardımcı oluyordu. Her zaman çantamda taşıdığım küçük şiir defterimi ve pilot kalemimi çıkardım. Masaya yavaşça bırakırken dalgalar kafenin duvarlarına çarpıyordu. 

Tahmin ettiğimden daha hızlı gelen kahvemi getiren garsona küçük bir tebessümle teşekkür ettim. Sandalyenin arkasına astığım çantamın, belimi rahatsız ettiğini farkedip çantayı karşımdaki sandalyeye yerleştirdim.  

Şöyle bir arkama yaslanıp bekledim. Mekanda çalan müzik hafifçe kulağıma çarparken kahvenin keskin kokusu da burnuma hücum ediyordu. Masadaki kalemi alıp kapağını açtım ve defterimde kaldığım en son sayfayı açtım. Yazmayalı uzun zaman olmuştu, artık yazmalıydım. Kalemi, kağıda değdirdiğimde şu mısralar döküldü mürekkepten:
olsa yalnız sevinçtir.

Yaşamak bir denizdi önceleri
Şimdi olsa
Ne acılar ne gözyaşları 
Onun güzelliğini silebilir.

Kalemi elimden bırakıp acı kahveden büyük bir yudum aldım. Tek bir dörtlüğün bile içimdeki zehiri akıtmasındaki payı büyüktü. Biraz da olsa hafiflemişçesine denize doğru başımı çevirdim. Küçük dalgaların hiçbir şeyden haberi yokmuş gibiydi. Gözüme o kadar masum görünüyorlardı ki kendi suçluluğumla karşılarında ezildim. 

Doğrulup kalemi aldım yine. İçimde o kadar fazla mısra vardı ki kağıda dökmek için sabırsızlanıyordum artık. Kalemi deftere değdirmemle, telefonumun mesaj sesinin yükselmesi bir oldu. Bakmamın iyi olacağını düşündüm, her ne kadar durumdan hoşnutsuz olsam da... 

Telefonun ekranında gördüğüm mesajla uyuşmuş gibiydim. 

"Bunca ay boyunca kandırıldın Defne Karaman. Korhan ölmedi. Onu görmek istiyorsan şehrin doğu tarafındaki çıkışının son harabesine gel. Peşine birisini takmaman senin yararına olur ;)"