Kill Me Softly

Κεφάλαιο 1

Δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που είδα τον πατέρα μου.Ίσως αν δεν εφευγε, να μην πέθαινε ποτέ η μητέρα μου. Ίσως να είχα μια φυσιολογική ζωή. Ίσως πήγαινα σχολείο, είχα φίλες και ένα όμορφο αγόρι. Ίσως. Όμως δεν με νοιάζει το ίσως άλλα το τώρα. Τι γίνεται τώρα;

Κάποιες φορές με επισκέπτεται τα βράδια. Ξυπνάω από τα ουρλιαχτά μου παραμιλώντας, χωρίς να ξέρω που ή ποια είμαι. Πάντα όμως είμαι στο ίδιο μέρος. Πάντα είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Θα μπορούσες όμως να με χαρακτηρίσεις άνθρωπο;

Δεν ξέρω. Δεν έχω κάνει πολύ παρέα με ανθρώπους. Και όταν κάνω, πάντα αυτοί καταλήγουν νεκροί. Και εγώ κερδισμένη. Αυτή είναι η κατάρα μου. Αυτή είναι και η ευλογία μου.

Πριν από χρόνια μου πήρε ότι είχα. Τώρα είναι η δικιά μου στιγμή να του τα πάρω όλα. Την εταιρία του, τα λεφτά του, το παιδί του, την ζωή του. Και όποιος μπει μπροστά μου, δεν πρόκειται να ζήσει για να δει την στιγμή της εκδίκησής μου. Τόσα χρόνια έπαιζε αυτός. Τώρα είναι η σειρά μου.

Ο άντρας μπήκε μέσα στο γραφείο. Έβγαλε το τσιγάρο από τα χείλια του και έσβησε το τσιγάρο πάνω στο γραφείο, χαμογελώντας ειρωνικά στο κορίτσι που ήταν μπροστά του. Κάθισε σε μια από τις δύο καρέκλες και άπλωσε τα πόδια του στην ξύλινη επιφάνεια του γραφείου. Το κορίτσι σηκώθηκε από την καρέκλα της και με προσεκτικά βήματα έσπρωξε το σώμα της πάνω στο γραφείο, σταυρώνοντας τα πόδια της.

''Δεν σου έχουν μάθει οι γονείς σου να χτυπάς την πόρτα;''

''Τι να σου πω, πήγαινε και ρώτα τον.''

''Πολύ ευχαρίστως.''

Σηκώθηκε όρθια περνώντας από δίπλα του, ώσπου τα δάχτυλά του έκλεισαν γύρο από το μπράτσο της, πιέζοντάς την να σταματήσει.

''Άκου να σου πω, το ότι ο πατέρας μου σε περιμάζεψε από το ορφανοτροφείο που ήσουν επειδή είσαι ωραία γκόμενα, δεν σημαίνει ότι είσαι αντάξιά μου.''

Το χέρι της ελευθερώθηκε απότομα από το κράτημά του και έριξε τα πόδια του από το γραφείο της, με την ίδια να τον πλησιάζει απειλητικά. Ο ίδιος σηκώθηκε όρθιος, ωστόσο αυτή τον έριξε πάλι κάτω καθώς καθόταν πάνω του, με τα πόδια του ανάμεσα στα δικά της και τα χέρια της να κρατάνε το άσπρο του πουκάμισο.

''Όχι γλυκέ μου, εσύ κάτσε να με ακούσεις. Το ότι είσαι γιός του αφεντικού, δεν σου δίνει κανένα δικαίωμα να μου μιλάς όπως μου μίλησες. Και ναι, έχεις δίκιο, δεν είμαι αντάξιά σου. Γιατί είμαι πολύ πιο ανώτερή σου. Και ευχαριστώ για το κομπλιμέντο.''