Kill Me Softly

κεφάλαιο 22

13 ημέρες χωρίς ίχνος ζωής από το κορίτσι. Ίσως οι πιο φρικιαστικές μέρες της ζωής του, μέχρι να ανακαλύψουνε το κομματιασμένο πτώμα της σε κάποιο κάδο της Νέας Υόρκης. Ή γιατί όχι σε πλήρη αποσύνθεση κάπου στις εκβολές του ποταμού Χάντσον;

Νόμιζε ότι θα τρελαινόταν εντελώς. Κατηγορούταν για τον θάνατο του πατέρα της, εκτός του ότι είχε μόλις κληρονομήσει την αμύθητη περιουσία του. Και όμως αρνιούταν να πιστέψει ήταν νεκρή. Δεν μπορούσε να ήταν νεκρή.

Το μυαλό του έτρεξε για λίγο στην γνωριμία τους. Θυμάται ξεκάθαρα να βλέπει το δεκαεξάχρονο κορίτσι να παραγγέλνει το ποτό του από τον μπάρμαν, ό οποίος αρνιούταν να πάρει τα μάτια του από πάνω της. Την θυμάται να γελάει σιγανά-ίσως με κάποιο αστείο του άντρα με τα ξανθά μαλλιά- καθώς το βλέμμα της περιπλανιόταν μέσα στο χώρο του μπαρ. Ήταν σαν να ζητούσε απελπισμένα βοήθεια, λες και ήθελε να ξεφύγει από την πολυλογία του άντρα, όπου δεν είχε σταματήσει στιγμή να μιλάει.

Σηκώθηκε όρθιος, αφήνοντας την παρέα του να αναρωτιέται καθώς προχωρούσε προς το μέρος του μπαρ. Τα μάτια τους ενώθηκαν, με ένα απλό χαμόγελο να απλώνετε στα όμορφα, κατακόκκινα χείλη της. Ήταν απλά εκθαμβωτική. Τα μάτια του κόλλησαν στο στήθος της, λίγο πριν πέσουν και πάλι στα μάτια της που τον κοιτούσε με μια πονηρή λάμψη στο βλέμμα της.

Κάθισε ακριβώς από δίπλα της, κοιτώντας επιθετικά τον νεαρό μπάρμαν με τα ξανθά μαλλιά που χαμογελούσε στο γοητευτικό κορίτσι. Το βλέμμα του έστρεψε προς το κορίτσι. Τον κοιτούσε ήδη.

''Είστε μόνη σας εδώ, ή θα πρέπει να σκοτώσω κάποιον για να σας πάρω μαζί μου;'' Την ρώτησε χαμογελώντας ειρωνικά προς τον άντρα με τα ξανθά μαλλιά, όπου απομακρύνθηκε γρήγορα, παίρνοντας παραγγελία σε μια παρέα από κάτι νεαρά κορίτσια. Το κορίτσι του χαμογέλασε απαλά

''Μόνη''

''Δεν είστε πια'' Η κοπέλα γύρισε αλλού το βλέμμα της, πίνοντας λίγο από το ποτό της. Τον βαριόταν. Το ήξερε αυτό.

''Πολύ ωραίο το φόρεμά σου. Θα πήγαινε καλύτερα στο χαλί του δωματίου μου.'' Το κορίτσι τον κάρφωσε ειρωνικά με το βλέμμα της, ενώ ένα πονηρό χαμόγελο είχε σχηματιστεί στα σαρκώδη χείλια της. Δεν μίλησε απλά έστρεψε το βλέμμα της αλλού.

''Ο, ελάτε τώρα, μην με απορρίπτετε τόσο εύκολα. Μπορεί να μην είμαι ο πιο ωραίος άντρας εδώ μέσα, είμαι ωστόσο ο μονός που βρήκε το θάρρος να σας μιλήσει.''