Selam bebeklerim! Yeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz, İyi okumalarr ☃️🐣
İguro Obanai
Daki ile orda bir süre oturduktan sonra kalkıp arabaya bindik. Uzun bir süre sonra arkadaşlarımı tekrar görmenin mutluluğu ile yola çıktık. Şimdi anladım telefonumda neden kimsenin numarasının olmamasını. Sadece yalnız kalmak ve kafamı toparlamak istemişim.
Arabayla geçtiğimiz yollar hem çok tanıdık hemde çok yabancı, burada bir sürü anım olmuştu hepsi Giyuu ve Sanemi ile ilgliydi. Herşeyi en ince detayına kadar hatırlıyordum. Ve bu anılar gözlerimin dolmasına neden oluyordu..
Onlar artık sadece bir anı.. Sadece geçmiş.. Sadece uzak.. Onlar bir daha asla yaşanmayacak, bir daha asla o duyguları tatmayacağım..
Asla ve asla..
"Neden bu kadar üzgün hissediyorum?"
Diye bir soru yönelttim. Cevabını beklemediğim bir soru. Öylesine sorulmuş bir soru. Gözleriöden akan tuzlu suyu durduramamakla birlikte her saniye yenisi ekleniyordu.
Sanemi'nin beni görünce ne hissedeceğini tahmin etmek benim için çok zor. Önceden ciğerini bildiğim adam şuan o kadar yabancı o kadar uzak geliyorki anlatamam.
Onu hem görmek hemde görmemek istiyorum.
Arabanın durmasıyla daldığım yerden uyandım.
"Sen in. Ben kendi evime gideceğim. Ve Obanai, ne olursa olsun Sanemi seni çok özledi..." (Daki)
"Tamam, bıraktığın için sağol."
"Rica ederim." (Daki)
Arabadan indim ve Dakinin gidişini izledim. Arkamı döndüğümde zaten tutamadığım gözyaşlarımı saldım. Bu ev.. Bu iki katlı Bahçeli ev.. O kadar özlemişim ki. O kadar hasret duymuşumki yıllardır içimde biriktirdiğim ne varsan burda bu evin karşısında dışarı atıyordum
(Boğazım düğümlendi.. Ağlamamak için zor duruyorum..)
Anılarımın hepsi gözümün önünde jet hızıyla geçerken ben hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Odamızda verdiğimiz sözü iki gelecektede tutamamış her seferinde yollarımı ayrılmıştı. Her seferinde ayrı düşmüştük..
Kafamı kaldırıp evin bahçesine baktığımda gördüğüm tek şey boş bir bahçe değildi. Eğer başka biri bakıyo olsaydı çiçekleri kurumuş eskimiş bakımsız bir bahçe ve bir ev görebilirdi. Ama ben içinde kahkaha atan, yarını umursamayarak oynayan gülüşen üç tane oğlan görüyorum. Ben yuva görüyorum. Ben huzur görüyorum.
Ben kimsenin göremeyeceklerini görüyorum..
Gözyaşlarımı silip ayağı kalktım ve evin bahçesine adımımı attım. Gözlerim ağlamak için bana yalvarırken ben onu reddettim. Bahçeden geçip evin kapısına vardım. Kapıyı tıklatmak için elimi kaldırdığımda zaten açık olduğunu farkedip içeri girdim.
Ev hala aynı kokuyordu. Hala aynıydı! Her ne kadar eskimiş olsada ben onu hala yanı görüyorum. Ben o merdivenlerden aşağı yuvarlanan Sanemi görüyorum. Ben mutfakta bize yemek hazırlayan Giyuu görüyorum...
Oturma odasına adım attığımda tozlanmış koltuğun üstünde oturan Sanemi yi gördüm.
Ellerim titremeye nefesim kesilmeye başladı. Bunca yıl sonra onu karşımda görmek bana neler kaçırdığımızı hatırlattı. Gençliğimizin baharında yollarımızı ayırmış iki yabancı olmuştuk.
"Sanemi..."
Bir zamanlar hergün söylediğim bu isim bana o kadar yabancı geldiki kanımın dolduğunu hissettim.
Sesimi duyan Sanemi olduğu yerde kaskatı kesildi. Başına yasladığı elleri titriyor ve ağlamamak için mücadele veriyordu..
Ne zaman üzülse elleri soğur ve titrerdi...
Ellerimle ağzımı kapattım. Ağlamamak için çok direniyordum ama nafile. Gözlerimden o tuzlu sıvı çoktan akmaya başlamıştı..
Sanemi ayağı kalkıp bana doğru adım atmaya başladi...
"Sanemi ben.."
Yüzüme yediğim yumrukla yere yığıldım. Sanemi sinirle ağlayarak üstüme çıktı ve yakamı iki eliyle tutup beni sarsmaya başladı...
"NEDEN İGURO NEDEN!? NEDEN GİTTİN! NEDEN BUNU BİZE YAPTIN! HANİ KARDEŞTİK! HE!? HANİ AYRILMİCAKTIK İGURO!!" (Sanemi)
Bağırıp yüzüme ardı ardına yumruk atıyordu. Bir süre sonra durup üstümden kalkmadan ağlamaya başladı. Gözyaşları yüzüme çarpıyor benimkilerle karışıp yere damlıyordu.. Dayanamadım. Bağırdım bende bağırdım. Ellerimle gözyaşlarımı silerken bende bağırdım..
"BİLMİYORUM! GİTTİM! LANET OLSUN Kİ GİTTİM! GİTTİM İŞTE! SENİ ARKAMDA BIRAKTIM! VERDİĞİM SÖZÜ TUTMADIM! Özür dilerim! ÖZÜR DİLERİM!"
Sanemi üstümden kalktı ve yere oturdu. Bende o kalkıncs doğruldum. İkimizde ağlamaya devam ediyor ve durmuyorduk.
Ben artık dayanamayıp kollarımı onun boynuna doladım. Eskiden çok az sarılırdım Sanemiye keşke daha çok sarılsaydım diye düşündüm. Keşke daha fazla zaman geçirseydim.
Ama artık keşkelerin hiçbir faydası yok. Hiçbir zaman geçmişi düzeltemeyeceğim.
Sanemi ise bir eliyle yerden destek alırken diğer eliyle de sırtımı sıvazlıyordum..
"Üzgünüm.. Vurduğum için. Üzgünüm sana geçmişte bağırdığım için.. Üzgünüm seni anlamadığım için.." (Sanemi)
"Özür dilerim.. Daha anlayışlı olmalıydım.. Kaçarak değil acılarımı yüzleşerek iyileştirmeliydim.."
Sanemiye daha sıkı sarıldım ve konuştum..
"Arkadaşlarımızı bulalım Sanemi.."
Selam sevgili okurlar.. Bu bölümü yazmak benim için çok zordu.. Umarım yeterince açıklayıcı yazmışımdır umarım beğenmişsinizdir..
EVVEETT! Tahmin yeri burası!!! Sizce diğer bölümde ne olacak???
