Gevangen in de onderwereld

Hoofdstuk 29: de chip (J&F)

Jack

Ik ben samen met Fay en Sem terug in de villa. Vanavond heb ik de Ravens uit het huis opgeroepen om met ons te dineren. Tijdens dat diner wil ik Hades en mijn plannen voor het Casino voorleggen aan de Ravens. 

Maar eerst moet ik iets anders regelen.

Ik klop op de deur van mijn kamer.

"Binnen," roept Fay.

Als ik de deur open, blijft mijn blik even hangen. Ze staat in het midden van de kamer, gekleed in een adembenemende jurk voor het diner. Ik grijns en fluit bewonderend.

"Wow," zeg ik, terwijl ik dichterbij kom. Mijn hand vindt de hare en met een speelse beweging draai ik haar rond. De jurk zwiert met haar mee, net als haar losse haar.

Ik laat haar langzaam stoppen, stap dichterbij en blijf achter haar staan. Mijn armen glijden om haar middel terwijl ik haar van achteren omhels. Even wacht ik, voel hoe ze haar houding niet verstijft maar juist ontspant. Goed.

Voorzichtig strijk ik een pluk haar achter haar oor, maar laat mijn vingers net iets te lang haar hals aanraken. Een zachte rilling trekt over haar huid, gevolgd door een warme blos die zich over haar wangen verspreidt.

Tevreden buig ik naar haar toe en fluister, mijn stem laag en zwoel:

"Ik hoop dat je ervoor kiest om vooraltijd bij mij in bed te blijven slapen... en niet op die stomme slaapbank." Ze grinnikt zacht terwijl ik haar omdraai om haar recht aan te kijken.

"Ik meen het, Fay," zeg ik, mijn stem laag en oprecht. "Ik wil niet dat je mijn bed verlaat."

Ik heb haar nog niet eens gezoend. Maar het voelt al zo vanzelfsprekend om haar ademhaling naast me te horen als ik in slaap val. Om midden in de nacht, wanneer mijn hoofd overloopt van zorgen, gewoon mijn arm om haar heen te slaan en haar warmte te voelen.

Onze blikken kruisen en de lucht tussen ons lijkt te trillen van onuitgesproken woorden. Ik laat mezelf verdwalen in haar ogen—die diepe, heldere blauwe tint die ik al eerder had opgemerkt, daar in die supermarkt. Maar nu pas besef ik echt hoe bijzonder ze zijn. Ik heb nog nooit iemand ontmoet met zulke ogen.

Dan dringt het tot me door: ik kijk te lang, sta te dichtbij. 

Met moeite haal ik adem en zet een stap achteruit, de verbinding verbrekend voordat het te veel wordt.

"Er is iets dat ik je wil vragen, Fay."

Ze kijkt me aan, haar wangen nog steeds getint met die natuurlijke blos. Ik pak voorzichtig haar hand en leg er een kleine chip in, niet groter dan een pil.

Haar ogen worden groot van verbazing. Ze spant haar schouders, haar vingers krullen instinctief om het kleine voorwerp.

"Ik wil je een keuze geven," zeg ik, mijn blik op de hare gericht.

Ze knippert, werpt een snelle blik op haar hand, dan weer op mij. Ze heeft geen idee wat ze vasthoudt.

"Ik wil je meenemen, Fay. Niet alleen naar Hades, maar ook naar andere vergaderingen, andere plekken. Maar daarvoor heb ik zekerheid nodig. Ik moet weten dat je niet zomaar verdwijnt."

Haar lichaam verstevigt onder mijn woorden, haar ademhaling iets zwaarder. Toch blijft ze stil.

"Wat je nu in je hand hebt," ga ik verder, "is een locatiechip. Een tracer, klein maar krachtig. Hiermee kan ik altijd zien waar je bent."

Ik zie hoe haar grip om de chip strakker wordt.

"In de Onderwereld implanteren we deze bij onze pupillen. Voor veiligheid. Voor controle. Als iemand je ontvoert, weten we precies waar ze je vasthouden. En als je probeert te vluchten... vinden we je terug."