Nəfəsim

Bizim kimi••••••Final

Keyifli oxumaqlar ))
Mediada Elgün

Asyadan

Çətin olsa da atamın qərarı ilə razılaşmalı oldum hələlik. Lakin Elgünü nə yol ilə olsa da görməli idim. İki il keçib və mən hələ də onu axtarıram. Onun məndən "əl çəkdiyini düşünürəm". Yoxsa bir xəbər olmadan , bir söz demədən getməzdi. Artıq rejissor olmağa hazıram. Elgün də rejissor olacaqdı. Bəlkə də artıq bu fikir onu maraqlandırmır.

İki ildə tanıdığım insanların həyatı da dəyişdi. Heç ağlıma gətirməzdim ki, Nurlan ruhu xəstədi. Onu ruhu xəstələr evinə saldılar. Bahar ilə Murad isə nişanlıdırlar. Bu yaxınlarda toy olacaq xəbərini də eşidərik.

Mənim illərim Elgünü axtarmaq ilə keçsədə, onun çoxdan uzaqlarda olmaq ehtimalı var. Nə qədər ağlasam da atam onun yerini demir. Dünyalar qədər çox istədiyim atam məni başa düşmədiyinə görə onunıa çox az danışıram. Küsmüşəm. Kim istəyərək insanın həyatına son verər?! Yalnız qatillər, xəstələr. Normal insan bunu etməz. Sonra da aşiq olmaz axı,,

Anam məni başa düşməyə başlamışdı. Məni hər gözü yaşlı görəndə özünü saxlaya bilməyib, o da ağlayırdı. Elgün ağlımda olarkən heç kəsi düşünmürdüm. Ürəyimdə ki, insanı çox sevirəm mən!

Axırıncı kursu onu çox az görmşüdüm. Hər dəfə yanına getmək istəsəm, uzaqlaşırdı. Üzümə baxmırdı.

Bu gün televizorda yeni bir xəbər eşitdim.

"Rejissorluğa yeni addım atan Elgün Abdullayev tanınmış rejissorla film çəkilişlərinə başlayıblar. Filmin adının "Nəfəsim" olacağını qeyd ediblər. "

Elgün Abdullayev? Elgünüm. Tapdım səni. Deməli film. Filmin adı hələ. Gözlə Elgün səni mütləq tapacam.

Hazırlaşıb Bahargilə gedəcəkdim. Atam artıq həmişə evdə olurdu və qarşıma çıxıb

Cəmil"Hara gedirsən? Ümid edirəm mən düşündüyüm yer deyil."

Asya"Bahargilə gedirəm" gedərkən atam bir daha danışdı.

Cəmil"Qızım, unutmusanda onu hə?" Hə deyə cavab verəcəyimi düşünə bilməz. Çünki hələ də unutmamışam. Unutmağa da çalışmamışam.

Asya"Ata, daha bəsdir! Mən yorulmuşam. Ondan başqasını istəmirəm. Ölənlərlə ölünməz."

Cəmil"Asya!"

Asya"Ata, xahiş eləyirəm! Sən məni görmürsən? Görmürsən necə acı çəkirəm?"

Cəmil"O olmasaydı..."

Asya"indi var. O vaxtda olub. Mənə icazə ver onun yanına gedim. Ata, xahiş eləyirəm! Daha sənə nə qədər yalvaracam?"

Cəmil"Anan pis olar."

Asya"Anamı çox sevirsən hə? Mən də Elgünü sevirəm axı. Sevənləri ayırma." Anam yanımıza gəldi.

Sara"Cəmil, icazə ver.  Xoşbəxt olsunlar. Onları ayırmayaq."

Cəmil"Çətindi"

Asya"Qərar sənindi. O olmasa, məni bayıra çıxara bilməyəcəksiz evdən. Ya gedirəm, ya da ancaq evdə oturacam"

Cəmil"Get"

Asya"Hə?"

Cəmil"Get deyirəm. Yanına get. Axtar onu. Xoşbəxt ol!" Bu sözlərdən təəccüb içində idim. Atamı qucaqlayıb, təşəkkürümü bildirdim. Sonra anamı qucaqlayıb, öpərək evdən çıxdım.