Sevilmek

Bölüm/6

Gözlerimi açtığımda ilk nerede olduğumu idrak edemedim. Zihnimde dün yaşadıklarım canlanınca, buranın evim olduğunu anladım. Zihnimi biraz daha zorlayıp dün gece yaşananları da hatırladım.

Boran.. Evet dün bana gerçek ismini söylemişti. İsmi çok güzel.. Onun gibi farklı.. Dün ben borana sarılarak uyumuştum dimi? Ah.. Hemen arkamı döndüm ama yatak boştu. Gitti.. Dedim. Ne bekliyordum ki zaten. Sabah beni uyandırmasını mı? Onu gördüğüm yerde ilk işim teşekkür etmek olucak. Onun sayesinde kriz geçirmedim..

Yatağımda biraz daha yayılarak düşünmeye başladım.. Sevmiyordum.. Kesinlikle Sevmiyordum. Ama beni ona çeken bir şey var. Gözleri.. Her saniye görmek istediğim tek şey. Ne kadar duygusuz ve soğuk olursa olsun, bakışları insanı etkileyecek türden.. Dün ona nasıl korkumu anlattım bilmiyorum. Ama o an içimden bir ses güven dedi. Ben dün borana güvendim.. Ne diyorum ben? Kendine gel almila.

Taşınmama babam bir şey demez. Hatta fark edeceğinden bile şüpheliyim. O yüzden onu düşünmemeye karar verdim. Bu gün saçlarımı kestirip yeni bir hayata yeni bir almila olarak başlamam lazım.. Doğu dün kahvaltı dedi dimi? Yatakta doğrulup telefonuma baktım. Yaralı kolum hemen sızladı. Yüzümü buruşturup odama göz gezdirdim. Çantam.. Büyük ihtimal oradadır. Çantamı alıp içine baktım. Evet.. Burada. Kilidi açıp ekrana baktım.

38 cevapsız arama

10 kere doğu
3 kere emre
10 kere doğa
7 kere selin ve
8 kere de göktuğ aramış..

54 tane de mesaj.. Hepsi bizim çocuklardan..

"Neredesin?, Aç artık telefonu., meraktan ölüyoruz... Eve geliyoruz almila.." gibi buna benzer mesajlar. Bir dakika ben nasıl duymadım telefonun sesini. O kadar derin mi uyudum? İyide benim uykum derin değildir ki? Saate baktım. Öğlene geliyordu. Bu kadar da uyumam ben. Off..

Banyoda ki ihtiyaçlarımı halledip odama geri döndüm. Üstüme daha rahat birşeyler giydim ki kapı çaldı. Hemde alacaklı gibi çalıyor. Bizim çocuklar dedim kendi kendime. Hemen aşağıya inip kapıyı açtım. Açar açmaz doğu bana sarıldı. Hemde ne sarılış. İç organlarım da kanama olabilir.

"Nerdesin sen kaç saattir sana ulaşmaya çalışıyoruz almila. Ölüyordum korkudan." günaydın doğu..

"Evet almila sabah evine geldim birlikte gideriz diye çaldım kapıyı açmadın. Biraz dinlen diye daha fazla kurcalamadan yola çıktım ama sen gelmeyince hepimiz endişelendik. Telefonunu niye açmıyorsun sen?" emre. Konuşamıyorum.

"Doğu. Bir bıraksan da konuşsam. Nefes alamıyorum." doğu sıktığı için sesim boğuk ve kesik kesik çıkmıştı. Ben dedikten sonra ne yaptığını anlayıp geri çekildi.

"Geçin içeri de anlatayım." dedim ve kapının önünden geri çıktım. Herkes bana meraklı meraklı bakıp salona geçtiler. Salonda ki koltuklara hepimiz oturunca dün yaşadığım herşeyi anlattım. Tabi boranın ismini söylemedim. Demir diye bahsettim. Boranla uyuduğumu söylemedim. Yani kısacası dün yaşadıklarımı biraz değiştirip anlattım.

"Bu gece ben seninle kalıcam. Hatta babamı ikna edersem yanına taşınayım." doğa demişti bunu.

"Saol canım. Gel kal tabi ama babanın izin vereceğini pek sanmıyorum. Sana çok düşkün." ne ironi ama arkadaşlarımın ailesi çocuklarına düşkün ama benim babam benden nefret ediyor.

"Bende konuşucam. Belki benimkiler izin verir. Hem kız kıza aynı evde.. Çok güzel olur." bunu da selin söylemişti. Evet selinin izin alma olasılığı daha yüksek çünkü üç kardeşler ve ne kadar selinin üstüne titreseler de doğanın ailesi gibi değiller. Çünkü doğa tek çocuk.