Sevilmek

Bölüm/7

Siteye girdiğimde eve gitmek yerine emreye gitmeye karar verdim. Birinin yanımda olduğunu bilmeme ihtiyacım vardı.

Şerefsiz pislik. Beni orda bırakıp başka biriyle.. Ah. Dilim söylemeye bile varmıyor. Gururum kırıldı. Beni orda o yüzden beklettiğini bilmek canımı sıkıyor.

Emrenin dairesinin önüne gelince zile bastım. Açan yok. Tekrar bastım. Yine yok. Tekrar ve tekrar.. En sonunda kapıyı uykulu bir emre açınca saati merak ettim. Emre erken uyumazdı. Emrenin 'Almila' deyişine aldırmayıp hemen kollarımı boynuna doladım. Hiç tereddüt etmeden belime sardı kollarını. İşte buna çok ihtiyacım varmış. Birini hissetmeye.

Emreyle içeri girip oturduk. İlk başta bir şey demedi ama sonra dayanamayıp ne olduğunu sordu. Cevap vermedim. Bir kaç kez daha sorduktan sonra pes etti sandım ama yine sordu.

"Almila bir şey söyle artık."

"Emre, yorucu bir gün geçirdim. Sadece yanımda birinin olduğunu hissetmeye ihtiyacım var." dedim.
"Tamam, sormuyorum. Konuşmuyorum. Yanındayım. Ne yapmak istersin?" ne isterim?

"Bacağına yatabilirmiyim?"

"Gel buraya, küçük kız." hafifçe gülmüştü. Bende tebessüm edip hemen bacağına başımı koydum.

"Saçımı okşarmısın?" Annem gibi hissettirmez ama sen yinede okşa. Buna ihtiyacım var. Saçlarıma parmaklarını soktu. Hafif hafif dolaştırdı. Sonra bir eliyle saç diplerimi okşarken diğer eli saç diplerime doğru yol almıştı. İşte HUZUR bu.

"İyimisin?" İyimiydim? Bilmiyorum. Bir yanım huzurlu iken diğer yanım kırılmıştı. Annem. Onu ihmal etmiştim. Yarın ona gitmeliyim. Aklıma geleni dile döktüm.

"Emre, yarın annemin mezarına gidicem." emre derin bir nefes aldı. Biliyordu. Oraya ne zaman gitsem darma dağın olup geri gelirdim.

"Bende geleyim senle?" soru sorar gibi konuştu.

"Gel." ilk defa annemin mezarına biriyle gidecektim. Bu sefer tek gitmeyi kaldıramazdım. Yorgun ve bitkinim. Gücüm yok gibi. Emre derin bir nefes alıp konuştu.

"Canım, annenin mezarına tek gidemeyecek kadar ne yaşadın çok merak ediyorum. Sana yardım etmek istiyorum ama nasıl olucak bilmiyorum. Ama sana sorucak da değilim. Hatırlayıp üzülmeni istemiyorum." emreyi ikinci kez bu kadar ciddi görüyorum. O normalde her şeyi dalgaya alan biriydi çünkü.

"Teşekkür ederim. Şu an saçımı okşayıp yanımdasın ya bu bana en güzel yardım." doğru söylüyorum.

"Ah.. Almila, neyse hadi dinlen sen. Odana götüreyim mi seni?" Evet emrenin evinde bir odam vardı. Çok beğenmiştim. O da bana vermişti.

"Hayır. Uyuyana kadar burda kalayım olmaz mı? Uyuduğum da sen taşırsın beni."

"Taşırım miniğim taşırım. Hadi şimdi uyu. Yarın yorucu bir gün olacak ha?"

"Haklısın. İyi geceler Emre."

"İyi geceler miniğim." gözlerimi kapadım ve uykuya teslim ettim kendimi. Düşünmeden..

****

Sabah gözlerimi açtığımda emrenin evindeki odamda olduğumu biraz geçte olsa anlamıştım. Yatakta doğrulduğum da odanın içindeki koltukta iki büklüm olan emreyi gördüm. Benim için endişelenmiş olmalı. Canım benim.

Yanına gidip kolunu tutarak başımın arkasından geçirdim. Ve biraz hareket ederek kaldırmaya çalıştım. Ben zorlanırım zannettim ama emre bunu bekliyormuş gibi bana sarılıp ayağa kalktı. Yatağın yanına gelince hafifçe yatağa bıraktım. Hemen yastığa sarılıp uykusuna devam etti. Dün onu çok yordum herhalde.