Verholen genot.

Eerste rijles.

Eindelijk was het zover! De afspraak was gemaakt met Nellie. De schat van een vrouw. Ze leek het enorm leuk te hebben gevonden dat ik mijn oude hobby weer op wilde gaan pakken. Ik had mijn kleren van zolder gevist en had de paardrijbroek aangetrokken. Fantastisch, hij paste nog net als vroeger! Daar deden we dat smerige dieet voor. Leven op groente en fruit was niet zo mijn ding, maar blijkbaar leverde het resultaat op. 

Voordat ik weg wilde gaan, bekeek ik mezelf in de langwerpige spiegel in de hal. Mijn haar zat vastgebonden in een paardenstaart - toepasselijk. Aan mijn arm bungelde een donkerbruine cap met een lichter bruine streep over het midden. Mijn voeten waren gestoken in mijn laarzen. Ooit zo mooi en duur, nu niet meer zo flitsend als ik had gehoopt. Als het me ging bevallen, kon ik wel eens wat nieuws aanschaffen. Ik leek nu meer een tweedehands voedselbankfiguur in plaats van mijn sprankelende zelf. Desalniettemin verliet ik vol zelfvertrouwen mijn appartement. Het weer was aangenaam en de vogels vlogen fluitend rond. Het deed me goed om dit weer op te gaan pakken. Helemaal nu ik mijn gedachten op iets anders moet brengen dan... Niet zijn naam herhalen, Scarlett. Daar wordt niemand beter van. 

De rit richting de manege had niet langer geduurd dan nodig. Mijn doel was in enkele minuten bereikt en mijn auto parkeerde ik in een daarvoor bestemd vak. Het grind knisperde onder de banden van mijn Fiat. Mijn ogen vielen al direct op een grote buitenbak en een overdekte binnenbak. In de buitenbak kon ik een groot paard rond zien draven, wat me kriebels in mijn buik gaf. Wat had ik zin om op zo'n beest te stappen!

Vluchtig keek ik in de spiegel van mijn auto om te zien of mijn lippenstift goed zat en mijn haar eveneens. Het klopte precies met wat ik in mijn hoofd had. Na een kleine check-up gooide ik de deur sierlijk open en zwaaide ik mijn benen naar buiten. Ik rees omhoog uit de stoel van mijn Fiat en keek nonchalant rond. Net alsof ik precies wist waar ik naartoe moest. Integendeel. Waar was in godsnaam de informatiebalie? Hadden ze die wel? Het was van belang dat ik niet als een idioot om me heen ging kijken. De angst mocht eveneens niet van mijn gezicht te lezen zijn. 

Na enige tijd gezocht te hebben, kwam ik aan bij een deur die leidde naar een balie. Achter de balie zat een oudere vrouw. Dat moest Nellie zijn. Een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik duwde de deur open. Nellie keek direct naar me op en forceerde zichzelf te glimlachen en op te staan. 'Hallo, kan ik ergens mee helpen?' Hoorde ik haar vragen. Voorzichtig knikte ik, niet te overhaast. 'Jazeker. Ik ben Scarlett. We hebben gisteren gebeld, weet u nog?' Ik kon zien dat Nellie enige tijd moest nadenken voor ze mijn naam kon herinneren, maar al snel knikte ze met een kleine snak naar adem. 'Oh ja, loop maar mee. Ik zie dat je je eigen spullen meegenomen hebt. Dat is al heel fijn. Aan je lengte te zien, kun je wel op één van onze grotere paarden.' Samen liepen we richting de stallen. Ik keek wat verbaasd rond. Wat was het groot!

Nellie bleef staan bij de stal van een groot donkerbruin paard. Mijn ogen dwaalde af naar het naambordje dat op de schuifdeur was gemaakt. "Amaldas" stond erop. Aparte naam, maar ja, je ging je paard ook geen Peter noemen. 'Je mag op Amaldas rijden vanmiddag. Hij is een braaf paard en zal geen vlieg kwaad doen. De meeste beginners mogen op hem.' Beginners?! Ik was toch zeker geen beginner?! Kalm blijven Scarlett. Adem in. Adem uit. 'Prima, lijkt me leuk!' Het bleek dat Amaldas al op was gezadeld. Mooi, hoefde ik dat ook zelf niet meer te doen. 'Neem je hem zelf mee richting de buitenbak? Volg mij maar.' Wat ongemakkelijk pakte ik de teugels beet tussen mijn vingers. Gelukkig was het geen eigenwijs paard en liep hij direct achter me aan richting de buitenbak. Natuurlijk wist dat beest al wat er ging gebeuren en zou hij braaf zijn rondjes lopen tot hij weer terug mocht naar zijn stal. De stal waar het eten om hem zou wachten. Was het leven maar zo, dacht ik bij mezelf. 

Vraag me niet hoe, maar het was me gelukt om enigszins elegant op het paard te klimmen. Het voelde raar om weer in het zadel te zitten met de teugels in mijn handen. Eén klein foutje en er kon van alles gebeuren. Alhoewel ik de kans dat er iets zou gebeuren bij Amaldas erg klein achtte. Het leek immers een ouder paard te zijn die al genoeg rondjes had gehobbeld. 

De eerste paar rondjes leken zelfs heel goed te gaan! Ik kreeg vertrouwen in het zadel en het paard. Ik durfde meer! Misschien dat ik het zelfs wel aandurfde om een stukje te draven, galopperen misschien wel! Niet te overhaast, Scarlett. Als je valt kun je zo iets breken. Af en toe hoorde ik Nellie op de achtergrond wat roepen ("Let op je zit!", "Duw je voeten naar beneden!"). Ja, ja, Nellie. Niet zo schreeuwen, ik hoor je wel! 

Amaldas ging wat sneller lopen, heerlijk! Wat een top beest! Mijn gedachten dwaalde wat af en ik zuchtte tevreden. Wat had ik dit gemist zeg!