Verholen genot.

Doodsmak

De wind woei door mijn haren heen en zelfverzekerd hield ik de teugels in mijn handen. Niet te strak, dat was vervelend voor het paard. Als er iets was wat ik niet wilde, dan was dat het paard pijn doen. Nellie leek vertrouwen in me te hebben en ook dit maakte mij een stuk zekerder over mijn eigen kunnen. Hoe lang het ook geleden was dat ik had gereden: dat maakte me niet uit. Ik kon het nog en dat was het belangrijkste! 

Amaldas leek voor niets bang en ook hij toonde zijn vertrouwen in zijn ruiter, ik dus! Hij liep netjes aan de teugel. Het paard luisterde naar al mijn bevelen en ging waar ik hem stuurde. Eigenlijk was paardrijden net als fietsen, dacht ik bij mezelf. Het was iets wat je nooit zou verleren. Hoe lang je ook niet meer had gereden. Het enige wat je nodig had, was zelfvertrouwen. En man, wat spatte dat er bij mij af! 

Echter moest ik toegeven dat hier wel een probleem in kon worden gevonden. Met zelfverzekerdheid bereikte je veel in de paardenwereld, maar het kon ook betekenen dat je onoplettend werd. Onoplettend in de zin van je omgeving. Het had me al eens vaker de kop gekost. 

Af en toe reed er een fiets voorbij of een auto, hier kon Amaldas klaarblijkelijk goed tegen en dat gaf me vreugd. Wat een top beest was het ook! Nergens bang voor en luisteren als de beste. Op het moment dat ik Nellie wat hoorde roepen, werd ik uit mijn gedachte gesleurd. 'Scarlett, let op! Er komt een vrachtauto aan, daar is hij soms wel eens schrikachtig van.' Helaas voor mezelf, en voor die arme Amaldas, kwamen deze woorden later binnen dan ik had verwacht en was de vrachtwagen sneller voorbij dan ik had ingeschat. De vrachtwagen maakte een enorm kabaal wat zelfs pijn deed aan mijn eigen oren. Dat moesten ze toch ook verbieden! Uit het niets, toen de vrachtwagen al weg was, voelde ik dat Amaldas het niet prettig vond en ineens begon hij te rennen. Zijn achterbenen schopte hij hoog in de lucht en ondanks mijn ervaring, wist ik dat ik mezelf niet op hem zou kunnen houden. Met een niet zo florissante salto belandde ik op de kei harde grond. Mijn cap stond scheef op mijn hoofd en in mijn ooghoeken kon ik Amaldas naar Nellie zien draven. 'Oh God!' Hoorde ik die arme Nellie roepen, maar ik hief mijn hand naar haar op. 'Blijf maar zitten, Nellie. Ik heb niks!' Op een zwaar pijnlijke kont na dan! 

Het was nog niet zo makkelijk om op te staan in deze achterlijke broek. Ten eerste zat hij niet lekker en ten tweede voelde het alsof ik een leverworst was. De stukken leer, die ervoor zorgde dat ik meer grip had in het zadel, waren niet erg soepel en maakte het opstaan van mijn kant uit een komisch gezicht. 

Nellie keek me serieus aan en legde haar hand op mijn bovenarm. 'Gaat het echt, meisje?' Ik knikte zelfverzekerd en stelde haar gerust. 'Ja echt, Nellie. Maak je maar geen zorgen. Ik denk dat we het er allebei over eens zijn dat deze les er voor vandaag op zit. Als ik nog eens wil komen, neem ik aan dat ik gewoon kan bellen? Het was erg leuk, maar ik moet even kijken hoe ik dit het beste kan combineren met mijn werk! Je hoort nog van me!' Nellie zwaaide me na en ik verdween richting mijn auto. Op naar huis! Op naar een heerlijk glas wijn om bij te ontspannen. Wat een dag was dit zeg! En wat deed mijn kont pijn! Zouden er blauwe plekken op je kont kunnen ontstaan? Dat betwijfelde ik, maar ik wist zeker dat ik daar snel achter zou gaan komen.