Hasta Kalp

2

Pencerenin kenarında dışarıyı izliyorum. Müziklerimle birlikte efkarlanıyorum Koca bir melankolik hava yaratarak size şuanki durumla alakalı felsefe yapabilirdim. Mizahla birlikte baya ilgi çekici olabilirdi.
Bu kansere yakalanmadan önceydi tabi. Şimdi mizah kelimesindeki' m' harfin bile espiri mi acaba diye düşünüyorum. O derece yanlız ve hayattan soyutlaştım.

Bir çok arkadaşımı geride bıraktım. Bir çek kez de bu hayatı geride bırakmaya çalıştım. Olmadı. Her seferinde kurtardılar beni. Ölmeye yakınken geldiler. Hıh bıraksalar orda ölüp gidiceğim ve benimle uğraşmak zorunda kalmayacaklar.
Bir tane daha kanserli insan ortadan kalmış olacak. Onlara bunları anlatmaya çalıştım. Onlar ne yaptılar peki! '"Pisikolajik destek almak ister misin veya her şeyini anlatacak bir arkadaş ister misin canım?'" dediler.

Bana ister istemeden deli olduğumu kasteddiler. Şimdi bunu herkese söylesem bana doğrudan karşı çıkarlar. Derler ki "Piskolağa sadece deliler gitmez!" Hıh! Benim durumundaki herkes benim gibi anlayabilir hatta belki hepten öyle anlar.

Herkes ban acıyormuş gibi bakması yok mu?! Ağhh! Ölüyorum bitiyorum o haraketlere. Öyle bakacağınıza yardım gönderin benim gibilere hıh!
Kendimden bahsetmiyorum çünkü babam ve annemin çok fazla parası var. Yani zengin çocuğuyum. Belki hayat bana burda güldü ama sonra dötünü dönüp bana bu hastalığı verdi. E tabi burda da hayat dötüyle gülmüş oluyor teorik olarak.

Burda benim gibileri çok var. Kanserli kardeşlerim, abilerim, ablalarım, dedelerim ve nenelerim.

Hepsi benim gibi değiller tabi. Onlar mutlu olabiliyorlar. Belkide çoğunun hayatının başından beri böyle olması. Hiç sağlıklı hayat yaşayamamalarından dolayıdır. Ama ben öyle değildim. Hayatımın güllük gülüstanlık zamanında yakalandım. Hayatının tam tadı olduğu zaman.

Kanserli hayat ha! Hayatımda bir macera oldu. Acaba ne zaman ölcem ki? Acaba kendi kendimi mi öldürsem.? E tabi anlattığım gibi öldürmeye çalıştım kendimi. Anlayacağınız baya maceralı bir anıydı.(!)

Aşşağıdaki insanlara baksanız bir kere, oturup düşünseniz, kanser olduğunuzu düşünün hatta benim siz olduğumu düşünün, ha ben Dicle ha diğer kanserli insan ne fark ederki? İnsanların dertleri ne kadar da ucuz! Hepsini ölümle tehtid etsen bütün her şeyini sana satarlar.

Bende satardım. Bana da başta söyleseler böyle olcağını, bende satardım...

Ama bazı insanlar benim gibi yaşayarak öğreniyor...

Aslında bakarsanız ben bile acıyıyorum kendime. Diğer insanlar nasıl acımasın.?

Umarım bir gün her şeye rağmen sevilirim, severim.

Okuduğunuz için teşekkürler.