Doubting Love Again (Vervolg Falling In Love Again) || Luke Hemmings || GESTOPT

21. Waarheid & Gekkigheid

Wanneer Luke wakker wordt laat hij me los en wrijft de slaap uit zijn ogen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Langzaam komt hij overeind. De donkere kringen onder zijn ogen zijn erg zichtbaar, maar door mijn ogen vallen ze bijna weg. 'Uhmm morgen.' Zegt hij met een krakende stem. Ik kan een zachte lach niet onderdrukken. Daarna valt er een stilte. Ik kijk om me heen, het is rustig in het park. Het enigste gezelschap dat we hebben is een vrouw die haar hond uit laat en een man die tegen een boom aan ligt... vermoedelijk te slapen. 'Luister, het spijt me van... van alles van gister.' Begin ik. Ik draai mijn gezicht weer naar Luke. Hij blijft stil waardoor ik gemakkelijker door ga praten. 'Ik heb inderdaad niet alles vertelt... en er is zo veel gebeurd.' Luke kijkt me onderzoekend aan alsof hij mijn gedachten probeert te lezen. En dan begin ik eindelijk te vertellen. De stress van school, Jamie die wegloopt, het incident in de bar, Kai die Jamie's spullen kwam ophalen, Jamie's afscheid op het vliegveld. Maar boven alles hoe bang en ongerust ik ben en ben geweest. Tijdens het vertellen heeft Luke zijn armen om me heen geslagen en me zachtjes tegen zich aan gedrukt. Mijn stem was gaan trillen, maar ik had mezelf gedwongen door te praten. Ik moest het eruit gooien, hij moest het weten. 'Ik w-weet niet wat er aan de hand is, waar h-hij nu is en het maakt me gewoon bang. I-ik ben al de hele tijd bang en ongerust.' Sluit ik stotterend af. Luke rust met zijn kin op mijn schouder en houdt me nog steeds vast. Even is het stil. Het enigste geluid dat er te horen is is het geruis van de wind door de bladeren van de bomen. 'Het spijt me...' Klinkt er zachtjes en gesmoord in mijn oor. Verward duw ik Luke iets van me af zodat ik zijn gezicht kan zien. Zijn gezicht heeft een meelevende maar ook schuldige blik. 'Waarom?' Vraag ik zacht. Luke schud zijn hoofd en kijkt even naar beneden. 'Ik voel me gewoon zo stom. Ik had er voor je moeten zijn... en dat was ik niet.' Antwoord hij. Nu schud ik mijn hoofd. 'Nee Luke, ik gaf je geen kans. Ik had het je moeten vertellen.' Luke doet zijn mond open om ertegenin te gaan, maar bedenkt zich. We blijven een tijdje in stilte op het bankje zitten. Ondanks het plakkerige gevoel rond mijn ogen van mijn opgedroogde tranen voel ik me beter. Opgelucht. Ik werp een snelle blik op Luke, die er niet zo opgelucht uit ziet. Zijn wenkbrauwen staan in een diepe frons en hij staart bedenkelijk voor zich uit. Ik wil iets zeggen, maar mijn woorden laten me in de steek. Na een tijdje staat Luke op. Vragend kijk ik naar hem op, maar dan verschijnt er een glimlach. 'Kom. Laten we iets van de dag maken.' Zegt hij terwijl hij mijn handen pakt en me van het bankje af trekt. Ik giechel zachtjes. 'Moet je niet naar een soundcheck ofzo?' Luke kijkt snel op zijn horloge. 'Pas om twee uur.' 

'En hoe laat is het nu?'

'Geen twee uur.' Grijnst hij. 

We lopen het park uit en de winkelstraat in. Ondertussen verteld Luke me over de tour en het album dat langzaam samen komt. 'Laatst hebben we een nummer geschreven, genaamd Rejects, samen met John Feldmann. Wat een gast! Had nooit gedacht dat ik hem ooit zou ontmoeten, laat staan een nummer mee schrijven! Hij is echt briljant. Het nummer is best wel rebels en ik denk dat de fans het echt gaaf gaan vinden.' Verteld hij enthousiast. Zijn gezicht straalt wanneer hij praat over muziek. 'Maak me niet zo nieuwsgierig!' Zeur ik plagerig, waardoor Luke grinnikt. Op dat moment passeren we een rustige feestwinkel. Maskers, pruiken en kostuums staan uitnodigend in de etalage. Luke blijft staan voor de ingang. Doordat hij mijn hand vast houdt wordt ik gedwongen om los te laten of ook stil te blijven staan. No way dat ik zijn hand los laat, giechel ik in gedachten. Luke ziet de vragende blik op mijn gezicht. 'Zin in een verkleedpartijtje?' Ik lach en werp een blik op de etalage. 'Je wilt dus naar binnen en gekke kostuums passen?' 

'Waarom niet? Zo'n kans moet je grijpen. Morgen zijn we namelijk al weer onderweg naar Glasgow.' 

'Oké, waarom ook niet. Je leeft maar één keer.' Besluit ik en trek Luke achter me aan de feestwinkel in. Bij het binnenkomen rinkelt er een belletje. De winkel is leeg afgezien van een oudere mevrouw die achter de toonbank staat. Ze glimlacht wanneer ze ziet dat ze klanten heeft. Binnen een oogwenk staat ze voor ons. 'Goedemorgen!' Jubelt ze vol enthousiasme. 'Kan ik jullie ergens mee helpen? Opzoek naar iets specifieks?' Haar vriendelijke ogen kijken ons verwachtingsvol aan. Luke glimlacht beleeft en antwoord: 'Oh, nee we zijn niet naar iets specifieks op zoek. We wilden eigenlijk wat rondkijken en passen.'