Doubting Love Again (Vervolg Falling In Love Again) || Luke Hemmings || GESTOPT

13. Scheikunde & Adrenaline

A/N: Belangrijke A/N aan het eind van het hoofdstuk!!

'Ik denk dat we nu wel klaar zijn.' Zucht de jongen op mijn computer scherm. Zijn blonde haar zit warrig door elkaar en af en toe ontsnapte er een gaap uit zijn mond. Hij draagt een grijze trui met zwarte horizontale strepen waarvan de mouwen iets te lang zijn. Het beeld haperd af en toe doordat de verbinding slecht is, maar het is te doen. We zijn allebei echt moe, niet alleen van de drie uur scheikunde bijles, maar hij van de tour en ik van gisteravond. Ik heb tot ik weet niet hoe laat met Ryan zitten leren. Gelukkig snap ik de stof nu beter dan eerst wat me redelijk gerust stelt. Na de bijles hadden we nog een tijdje zitten praten wat best gezellig was. Luke gaapt opnieuw. Het beeld blijft net hangen wanneer zijn mond wijd open staat waardoor ik in de lach schiet. Niet lang daarna gaat het beeld weer verder. 'Waar lach je om?' Vraagt Luke half gapend. Giechelend ga ik weer rechtop zitten. 'Het beeld bleef weer hangen en jij keek echt zó.' Ik imiteer Luke's gaap overdreven waardoor zijn mondhoeken omkrullen tot een lach. Ik was zo opgelucht toen hij vanmiddag belde. Dagen hadden we elkaar niet gesproken en eindelijk hoorde ik zijn stem weer. Maar goed, als ik zijn stem wil blijven horen zit er niets anders op dan de tijd die we hebben te besteden aan scheikunde zodat ik met een voldoende eindig dit semester. Om eerlijk te zijn is Luke niet slecht in uileggen. Komt vast door zijn moeder. 'Hoe gaat het?' Vraag ik na een klein staar momentje. 'Best goed hoor, veel geschreven, om de avond een show...' Klinkt Luke's stem uit de speakers van mijn computer. 'Klinkt geweldig, maar ook vermoeiend neem ik aan.' Zeg ik glimlachend. Luke knikt en gaapt opnieuw. Hij ziet er zo vermoeid uit, denk ik lipbijtend. Ik weet ook wel dat hij nu alleen maar wakker om met mij te praten, maar hij heeft zijn slaap echt nodig. Zelfs op het onscherpe beeld op mijn computer zijn de donkere kringen onder zijn ogen te zien. 'Hoe gaat het met jou? Gebeurd er veel daar in Sydney?' Ik doe mijn mond open om te antwoorden, maar sluit hem bijna meteen weer en haal mijn schouders nonchalant op. 'Niet echt.' Het liefst wil ik hem vertellen wat er echt allemaal aan de hand is. Dat Jamie is weggelopen, wat er gisteren is gebeurd in de kroeg. Maar de woorden blijven hangen in mijn keel. Ik wil niet dat Luke zich zorgen maakt om mij of iets in die richting. HIj heeft het druk genoeg, hij kan mijn problemen er niet bij hebben. Mijn blijdschap om Luke te zien maakt nu weer plaats voor zomberheid en zorgen. Ik kan het hem nu niet vertellen, hij kan er toch niks aan doen, het heeft geen zin. Mijn ogen vallen weer op de donkere kringen onder Luke's ogen. 'Je ziet er echt moe uit, je moet echt gaan slapen.' Zeg ik zachtjes en probeer erbij te glimlachen. Luke merkt mijn plotselinge stemmings wisseling op. 'Aria... Wat is er nou? Net was je nog heel giechelig en nu lijk je bijna verdrietig? Is er iets gebeurd?' Vraagt hij. Het geluid van zijn stem loopt niet gelijk met het beeld dat ik zie op mijn scherm. Ik zucht. 'Nee niks, ikuhh... ben ook moe denk ik.' Het is deels waar, ik ben ook moe, maar er is ook wat aan de hand. 'Hey, maak je maar geen zorgen. Ga maar slapen.' Zeg ik na een lange stilte. Luke wrijft met zijn handen over zijn gezicht en zucht. 'Kee...' Zucht hij met tegenzin. De manier waarop hij zijn lippen op elkaar perst geeft me het idee dat hij me niet helemaal gelooft. Weer valt er een stilte. 'Dan ga ik nu maar.' Besluit ik na een tijdje. Met een vermoeid en zomber gezicht knikt hij. 'Het gaat echt, maak je nou maar niet druk. Mijn cijfers gaan al omhoog.' Verzeker ik hem. Luke zucht en glimlacht. 'Oké, maar niet al te veel aan je schoolwerk zitten hé? Ook nog leuke dingen doen met vriendinnen enzo.' Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Moet lukken... Slaap lekker.'

'Jij ook... wacht. Het is ochtend bij jou.' Grinnikt de blonde jongen. 'Fijne dag dan? Hou van je.' Verbetert hij zichzelf. 'Hou ook van jou... doeg.' Ik blaas een kus naar de webcam en beëindig daarna de video chat. Daarna zucht ik diep en leun naar achteren tegen de leuning van mijn stoel. Nog voor ik een gedachte kan vormen begint mijn telefoon te trillen. Het trillen houdt niet lang aan wat aangeeft dat het een sms is. Fronzend haal ik mijn telefoon uit de zak van mijn vest.

Luke: Ik vergat je suc6 te wensen met je toetsen ovemorgen. Neem de samevattingen mrogen rustig door & dan lukt t wel. Suc6 liefje je kun het xxx

Ik glimlach bij het lezen van het bericht. Er zitten best wel wat spelfouten in doordat hij zo moe is. Een beeld van een half slapende Luke die een sms probeert te typen maar steeds bijna in slaap valt, komt mijn hoofd binnen. Snel stuur ik een sms terug in de hoop dat hij het nog ziet.

Aria: Doe ik, dankje. Je bent echt geweldig, super bedankt voor al je hulp. Kan niet wachten om je te zien xxxxx

Opgelucht kijk ik naar mijn scheikunde boek. Door Luke's hulp kan ik zeker een voldoende halen en dat is alles wat ik nodig heb. Ik kan dit, ik kan die toetsen halen. Ik schrik op wanneer mijn telefoon opnieuw trilt.

Luke: an ook niet achten om jou te zien xxx

Glimlachend doe ik mijn telefoon weer in de zak van mijn vest en sta op. Ik loop mijn kamer uit en loop langzaam langs Jamie's kamer. Wanneer ik boven aan de trap sta kom ik abrupt tot stilstand. Een gedempte bonk laat mijn nekharen overeind staan. Mijn ogen staan wijd open van schrik terwijl ik me langzaam omdraai naar de gang naar mijn en Jamie's kamer. Hoorde ik nou echt iets? Onzeker begin ik te twijfelen aan mijn eigen gehoor. Langzaam loop ik de gang weer terug in. De bonk leek van Jamie's kamer te komen. Ik houd mijn adem in wanneer ik voor de deur van zijn slaapkamer sta. Aarzelend luister ik of ik iets hoor, maar het blijft stil. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Een inbreker? Of gewoon iets dat zomaar omgevallen is... wat niet uit zichzelf kan. Een akelige rilling gaat door mijn lichaam. Met trillende hand reik ik naar de deurknop. Wanneer ik de deur open doe schijnt het ochtend schemer recht op mijn gezicht. Even is dat het enige dat me opvalt, maar al snel zie ik een zwarte gedaante bij Jamie's klerenkast staan. Ik snak naar adem. De adrenaline giert door mijn lijf en paniek schiet door mijn hoofd. Holy shit! Holy shit! Holy shit! Mijn ogen focussen zich op de persoon bij de kledingkast. Van top tot teen in het zwart gekleed. Aan de vormen van het lichaam kan ik op maken dat het een jongen is, die met zijn rug naar me toe staat. 'J-jamie?' Komt er gesmoord uit mijn keel. De jongen in het zwart graait iets uit de kast en propt het in een grijze rugzak. Ik herken de rugzak en ben ervan overtuigt dat mijn broertje in dezelfde kamer staat als ik. Ik kom in beweging en schuif langzaam naar de jongen toe. Wanneer ik recht achter hem sta raak ik met een trillende hand zijn schouder aan. 'Jamie?' Vraag ik opnieuw. Langzaam draait de jongen zich om. Voor de tweede keer snak ik naar adem. Het is niet Jamie die ik tegenover me heb.

A/N:

DUN DUN DUN DUUUUUNN!! Cliffhanger!! Super super sorry dat ik zo lang niks gepost heb! Ben nog steeds niet helemaal lekker en heb ongelooflijk veel schoolwerk dat helaas voor moet gaan. Hopelijk begrijpen jullie dat. Het is eigenlijk ook best flauw van me om dit hoofdstuk zo te laten eindigen :-( sorry. Ik heb helaas geen tijd om het na te lezen dus dat doe ik later wel, maar ik wilde per se updaten vandaag. Hopelijk vonden jullie het een leuk hoofdstuk!!

Laat me in de comments weten wie jij denkt dat er tegenover Aria staat!! Je kunt hier een toewijding mee verdienen (dus dat mijn volgende hoofdstuk aan jou wordt opgedragen). De gene die als eerst het goede antwoord geeft wint!

Super bedankt voor al jullie steun echt super bedankt! Als je nog steeds aan het lezen bent, super bedankt!!! :D Hopelijk gaat het met jullie goed.

XXX

StoryTimeWith

Sasha