Doubting Love Again (Vervolg Falling In Love Again) || Luke Hemmings || GESTOPT

2. Onzekerheden & Spiegels

Luke's POV

'Ik moet toegeven, deze pannenkoeken zijn echt ge-wel-dig.' Zegt Aria en neemt gauw nog een hap van haar pannenkoek. We zitten aan de keukentafel en eten ons ontbijt. Grijnzend neem ik zelf ook een hap. Ik moet mijn moeder toch eens een keer bedanken voor haar kooklesjes. Aria's bruine krullen springen wild alle kanten uit. Zij vindt het gênant, maar ik vind het wel schattig staan. Haar groene ogen die af en toe naar me op kijken. Haar roze lippen die me een prachtige glimlach geven. En dan die licht roze blosjes op haar wangen. Ik besef dat ik aan het staren ben en wend mijn ogen glimlachend weer af. Zonder veel te zeggen eten we onze pannenkoeken op. Wanneer ik klaar ben kijk ik haar aarzelend aan. 'En nu?' Vraag ik zacht. Aria kijkt me diep aan. 'En nu wat?' Vraagt ze niet-begrijpend. Ik zucht en kijk naar mijn lege bord. 'Hoe moet het nu? Ik bedoel, ik heb de tour en jij... Australië.' Ik pauzeer even om naar de juiste woorden te zoeken. 'Je moet ook aan JOU toekomst denken.' Vervolg ik voorzichtig. Aria's blik verandert weer in een sombere, verdrietige blik terwijl ze haar ogen van me af wend. Het is een hele tijd stil. 'Weet ik, maar ik weet ook dat ik niet meer zonder je kan en wil zijn.' Zegt ze uiteindelijk en kijkt me weer aan. Ik pak haar hand en wrijf troostend met mijn duim over de rug van haar hand. 'Ik weet niet of een lange afstandsrelatie ons bij elkaar kan houden. Jij zal het druk hebben met de tour en de band en ik waarschijnlijk met school... en dan ook nog dat tijdverschil.' Vervolgt ze. Tranen wellen op in haar groene ogen. Hij doet pijn om haar verdrietig te zien. Ik word er zelf ook vertrietig van. 'Ik weet dat dit te veel gevraagd is, maar blijf bij me... op tour.' Fluister ik.
'Ik wil echt niets liever, alleen weet ik niet of dat kan. Of mijn ouders dat wel goed vinden en school enzo.' Weer valt er een stilte waarin we beide diep nadenken. 'Ik bel mijn moeder zo wel... Misschien weet zij een goede oplossing of geeft ze me toestemming om te blijven.' Zegt ze zacht.


Aria's POV

'Ik wil gewoon blijven. Een lange afstandsrelatie zal nooit werken.' Leg in mijn moeder uit via de telefoon. 'Hmm... Hier was ik al bang voor toen je wegging naar Londen...' Zegt mijn moeder peinzend. 'Ik wil dat je je school af maakt, want dat is zo belangrijk voor je toekomst. En het is je examen jaar!' Ik zucht diep. 'Maar het punt is dat ik geen toekomst zonder Luke wil. Hij is zo belangrijk voor me.'
'Weet ik lieverd...'
Mijn hand klemt zich strakker om de telefoon heen terwijl de andere zich tot een vuist balt op mijn schoot. Ik staar naar Luke's kleren die naast me op het bed liggen. Hij is net gaan douchen terwijl ik mijn moeder aan het bellen ben. Ik ontspan mijn vuist weer en laat mijn vingers over de stof van Luke's grijze shirt gaan. 'Kan ik niet school volgen tijdens de tour? De jongens doen dat ook en Luke's moeder, Liz, is zelfs een docent geweest voordat ze mee ging met de tour!' Stel ik voor. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. 'Ik weet het niet lieverd, ik moet dit ook nog even overleggen met je vader en misschien met Megan's moeder om te kijken wat zij vindt, want ik neem aan dat Megan ook wil blijven.' Antwoordt ze. 'En misschien is het ook handig om Liz te spreken omdat zij nu bij jullie is. Ik zucht zachtjes. Ik ben blij dat mijn moeder me snapt en samen met me een oplossing wil zoeken. Er zijn ook ouders die zich totaal niet in de schoenen van hun kind kunnen plaatsen..... zoals mijn vader. Hopelijk kan mijn moeder hem een beetje ompraten. 'Bedankt mam, het is echt super lief dat je een oplossing met me wil zoeken.' Zeg ik zacht. 'Natuurlijk lieverd! Ik begrijp het, maar ik moet hier goed over nadenken en overleggen.' Ik glimlach zwak. 'Dankje. Ik hou van je.'
'Ik ook van jou, maar ik moet nu gaan want het is hier al laat.'
'Is goed. Geef Jamie een knuffel van me hé.'
'Doe ik. doeg.'
'Doeg.'
Ik druk het gesprek weg en laat me achterover op het bed vallen. Zonder Luke.... Egh snel weg met die gedachte. Het geluid van stromend water is gestopt en ik ga weer rechtop zitten. 'Shit. Ehh... Aria? Ik ben een handdoek en m'n kleren vergeten, zou jij die voor me willen pakken?' Klinkt Luke's stem vanuit de badkamer. Ik glimlach en pak het shirt en de broek van het bed. 'Ik neem aan dat je ook een onderbroek moet hebben?' Vraag ik giechelend. 'Ehmm ja.' Lacht Luke's stem. Ik loop naar de ladekast en trek de onderste lade open. Luke had vanochtend wat spullen gehaald vanuit zijn eigen kamer en in de kast gelegt, omdat het in de andere kamer te druk is en omdat hij bij me wilde blijven. Wat zouden andere mensen wel niet walgen van onze verliefdheid zeg, denk ik lachend. Ach ja, zo lang wij het fijn vinden maakt het me geen moer uit wat andere mensen van ons vinden. Snel zoek ik het kleine stapeltje kleren door naar een boxer. Ah, een blauwe boxer. Hij ontvouwd wanneer ik hem uit de stapel trek. Een lach schiet over mijn lippen terwijl ik naar de boxer kijk. Er staat een superman logo op. Ik leg hem op het stapeltje kleren om mijn arm en pak een witte handdoek van het rek boven de kast. Giechelig loop ik naar de badkamer en klop op de deur. Luke opent de deur en gaat er half achter staan zodat er niet al te veel Luke te zien is. Zijn haar is nog vochtig en piekt alle kanten op. Ik durf te wedden dat hij met zijn haar geschud heeft toen hij onder de douche vandaan kwam... Dat doen alle jongens. 'Waar lach je om?' Vraagt hij glimlachend terwijl hij de handdoek als eerst aan neemt. Snel slaat hij hem om zijn middel en duwt de deur verder open. Giechelend hou ik zijn superman boxer omhoog. Luke's glimlach wordt breder. 'Kerstcadeautje van Calum.' Antwoordt hij. Mijn ogen raken even afgeleidt door zijn natte bovenlichaam. Een tijdje blijf ik onbewust naar de glinsterende druppeltjes op zijn huid staren, ookal was dat niet mijn bedoeling. 'Bevalt het je een beetje?' Vraagt Luke plagerig. Ik kijk weer naar hem op terwijl ik mijn wangen rood voel worden. Zijn helder blauwe ogen lijken mee te lachen met zijn mond. 'Je bent mooi, weet je dat?' Fluister ik. Luke begint te lachen waardoor zijn witte tanden goed zichtbaar worden. Mag ik even zeggen dat hij echt heel knap is, zeg ik tegen mezelf. Wat moet hij dan met mij? Ik ben nog niet eens half zo knap als hij.



Luke's POV

'Nee jij bent mooi... en knap... en grappig, en lief, en schattig en zo kan ik nog wel jaren door gaan.' Lach ik terwijl ik het stapeltje kleren van haar overneem en op de wastafel, naast de deur, leg. Ze schudt haar bruine krullen eigenwijs heen en weer. 'Nee, ik ben niet half zo mooi, knap, lief, grappig, en al de dingen die jij wilt opnoemen, als jij.' Zegt ze. Mijn mond valt open van verbazing. Hoe kan ze dit nou zeggen? Ik pak haar pols en trek haar de badkamer in. 'Luke. What the f..' 'Zeg dat nooit meer.' Onderbreek ik haar terwijl ik haar voor de beslagen spiegel zet. Met mijn hand veeg ik de damp van de spiegel zodat onze spiegelbeelden beter te zien zijn. 'Kijk naar jezelf!' Zeg ik aanmoedigend terwijl ik achter haar ga staan. 'Zie je dan niet dat je prachtig bent?' Ik kijk naar haar gezicht in de spiegel. Maar ogen inspecteren haar spiegelbeeld, maar ze lijkt niet overtuigt. 'Die ogen' Begin ik. 'Zie je die tinten groen? Ik vind het prachtig. En heb je die wilde bruine krullen gezien? Ik word er bijna wild van als ik er alleenal naar kijk.' Zeg ik om haar te laten lachen. Het werkt. Een brede glimlach verschijnt waardoor ze lijkt te stralen. Ik lach met haar mee. 'En zie je die mooie lach?' Wijs ik glimlachend. Ze probeerd snel haar lach in te houden, maar het lukt niet helemaal. 'En jij dan? Heb je jou spiegelbeeld wel eens gezien?' Vraagt ze om een ander onderwerp aan te snijden. 'Tuurlijk heb ik mezelf gezien! En persoonlijk vind ik deze gezichtsuitrukking het knapst.' Zeg lachend ik en trek een gek gezicht. We schieten allebij in de lach. 'Ik was serieus hoor!' Zegt ze als we uitgelachen zijn. 'Ja ik ook. En mijn punt is, dat je niet weet hoe mooi je bent, omdat jij niet de gene bent die je kan zien als er geen spiegel is. Je bent prachtig en ik kan dat weten, want ik kijk graag naar je.' Besluit ik zelfvoldaan. Ze glimlacht. 'Dankje.' Ik wil mijn armen om haar heen slaan, maar ze doet een stapje naar achteren. 'Je bent nog klets nat.' Giechelt ze. Ik rol met mijn ogen. 'Kus dan?' Vraag ik.



A/N:

Oké dit hoofdstuk eindigt alweer zwijmelend en ik weet niet of jullie dat wel leuk vinden.... Maar ik ga sowieso de volgende hoofdstukken minder zwijmelig maken omdat er natuurlijk belangrijke, serieuse dingen gaan gebeuren zoals of ze wel mee mag touren of niet.


Vraag voor een dedication:

Vinden jullie de zwijmel stukje wel leuk of niet?

Ik wil dat gewoon weten zodat ik daar rekening mee kan houden :)Please vote, comment en share want dat betekent echt veel voor me.


xxx

StoryTimeWith

Sasha