Doubting Love Again (Vervolg Falling In Love Again) || Luke Hemmings || GESTOPT

18. Vliegreizen & Overweldigingen

Aria's POV

Ik druk mijn tas dicht tegen mijn zij terwijl ik door de vertrekhal loop. Afscheid nemen van mijn ouders en vrienden was moeilijk, maar ze hadden me allemaal afgeleid van het feit dat ik ze heel lang niet zal zien. Mijn vader probeerde een aantal grappen te vertellen, maar ze mislukte allemaal waardoor iedereen in de lach schoot. Olivia nam het trainingsschema dat ik voor haar had gemaakt met me door. Ik was haar daar erg dankbaar voor want het leidde me echt goed af. Nu ik net door de douane ben voel ik me alleen, ondanks de drukte om me heen. Ik denk dat dat de ergste vorm van eenzaamheid is. Het verbaast me hoe makkelijk ik hierover had gedacht. Mijn hoofd was zo gefocust op Luke dat ik vergeten was dat de reis zo lang zou gaan duren en dat het afscheid nemen me zo verdrietig maakte. Ik rechtte mijn rug en liep met opgeheven hoofd snel door. Gate 18, zei ik in gedachten. Zoekend naar het nummer 18 keek ik om me heen. Na wat voelde als een eeuwigheid komt het verlichtte nummer van gate 18 in zicht. Opgelucht haal ik adem en versnel mijn pas. De rij is niet zo lang meer. Ik sluit aan en luister naar de stemmen voor mij. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer ik de Britse accenten hoor. Ik ben zo gewend geraakt aan de Australische accenten, dat de Britse zo vreemd in mijn oren klinken. Wanneer ik bijna aan de beurt ben trekt iets in mijn ooghoeken mijn aandacht. Bij gate 16 is onrust ontstaan. Een meisje met bruine krullen duwt boos een jongen van zich af en roept naar de beveiliging. 'Blijf met je poten van m'n tas jij imbeciel.' De jongen probeert voor de laatste keer bij haar tas te komen. Het lijkt wel alsof hij er iets in wil doen in plaats van haar tas af te pakken. Dan kijkt hij naar het gezicht van het meisje en stopt onmiddelijk. Zijn grijze New York Yankees pet die door de duw van het meisje was afgevallen ligt recht achter hem. Vluchtig deinst hij achteruit en draait zich om om de pet op te rapen. Wanneer hij omhoog komt wordt zijn gezicht zichtbaar en kruizen twee grijze ogen de mijne. Even blijf ik aan de grond genagelt staan, maar schiet dan wakker. Ik draai me om en duw mijn paspoort en boarding pass in de handen van de stewardes. Rustig gaat zij te werk terwijl ik bijna sta te trillen van de zenuwen. Voorzichtig kijk ik over mijn schouder. Het is Kai. Met een snelle pas loopt hij mijn kant op. Smekend kijk ik naar de stewardes. Wanneer ze me mijn paspoort en boarding pass terug geeft schiet ik de sluf in die in verbinding staat met het vliegtuig. Voor de laatste keer kijk ik over mijn schouder en zie twee bewakers Kai staande houden. Ik loop verder door zodat ik volledig uit het zicht ben, daarna leun ik even tegen de wand van de slurf. Adem in.... adem uit, zeg ik in gedachten tegen mezelf. In... en uit... Langzaam wordt mijn ademhaling rustiger. 'Gaat het liefje?' Ik schrik op van de vriendelijke stem. Een klein vrouwtje met grijs kroes haar staat naast me en legt een hand op mijn schouder. Ze kijkt me bezorgt aan. 'Wil je even wat water?' Ik schud mijn hoofd en probeer te glimlachen. 'Is dit je eerste keer alleen reizen?' Opnieuw schud ik mijn hoofd en antwoord: 'Nee, ik heb al één keer eerder deze vlucht naar Londen mee gemaakt, maar nu blijf ik langer weg.' De vrouw glimlacht. 'Laten we het vliegtuig maar binnen gaan, vind je ook niet? Dan is dit zo snel mogelijk achter de rug.' Dankbaar knik ik en volg haar door de slurf heen naar het toestel. De vrouw lijkt volledig op haar gemak, wat me verbaasd. Ze moet minstens zeventig zijn. De meeste mensen van die leeftijd druven het echt niet aan om alleen al een vliegtuig in te stappen, laat staan op te stijgen en naar de andere kant van de wereld te vliegen. De kalmte van de vrouw slaat op me over. Ik volg haar het vliegtuig in en begroet de stewardessen die bij de ingang staan. 'Nou, laat eens zien waar je zit kindje.' Zegt ze lief terwijl ze naar mijn boarding pass kijkt. 'Rij 20 stoel A.' Zonder iets te zeggen loopt ze langs me heen terug naar de stewardessen bij de ingang. 'Pardon dames, ik geloof dat er iets mis is gegaan bij het inchecken. Mijn kleindochter en ik zitten blijkbaar niet naast elkaar. Is er een mogelijkheid dat we met iemand kunnen wisselen van stoel, want ik voel me niet zo prettig in een vliegtuig als ik haar niet naast me heb zitten.' Mijn mond valt bijna open van verbazing. De vrouw klinkt zo geloofwaardig. Speel mee, waarschuw ik mezelf.