Listen... {GW15}

ΜΕΡΟΣ 19ο

"Αντίο...;"

Σηκώνομαι και κατευθείνομαι στη σαλονοκουζίνα του διαμερίσματος. Όταν ανακαλύπτω πως φοράω ακόμα το χθεσινό φόρεμα δάκρια κυλούν στο πρόσωπο μου το ένα μετά το άλλο, μιας και μνήμες από το προηγούμενο βράδυ επανέρχονται στο μυαλό μου. Τα σκουπίζω βιαστηκά και ξεροβήχω για να κάνω αισθητή τη παρουσία μου στον Χρήστο. Αυτός γυρνάει και με χαιρετάει με ένα βαριεστημένο νεύμα στο οποίο ανταποδίδω με ένα μικρό ψεύτικο και σύντομο χαμόγελο. "Σου έφτιαξα καφέ." Του νεύω θετικά κάτι σαν "Ευχαριστώ" και ανοίγω τα ντουλάπια ψάχνοντας για κούπα. Βρίσκω μια λευκή με γαλάζια λουλούδια, φαντάστηκα πως δεν τη χρησιμοποιούσε και έτσι επέλεξα αυτήν.

"Μιλούσα με τον..." "Άρη. Ναι, το ξέρω σας άκουσα." λέω κοφτά κάτι που τον εξέπληξε και τον θύμωσε λίγο ταυτόχρονα. Συνεχίζω να φτιάχνω το ζεστό μου καφέ προσθέτωντας ζάχαρη στη κούπα. "Και...πότε φεύγει;" ρωτάω αδιάφορα έχωντας γυρισμένη τη πλάτη μου σε αυτόν που κάθονταν στο καναπέ σταυροπόδι. "Πριν από...δέκα λεπτά." απαντάει αδιάφορα κοιτώντας το μεγάλο καφετί με χρυσό χρώμα ρολόι στο χέρι του. Ασυναίσθητα εκείνη τη στιγμή η κούπα γλιστράει από το χέρι μου, και από τον θόρυβο που κάνει η πορσελάνη όταν συγκρούεται με το μαρμάρινο πάτωμα, τρομάζω, σκουντάω και ρίχνω και τη πλαστική μισοάδεια κανάτα. 

"Είμαι εντάξει..." ψελλίζω προς τον Χρήστο ο οποίος δείχνει να μην πολυενδιαφέρεται για την όλη κατάσταση. Πριν από δέκα λεπτά...ούτε ένα τηλέφωνο, ούτε ένα μήνυμα, ούτε μία ένδειξη ενδιαφέροντος. Απίστευτο... Ένα γελάκι μου ξεφεύγει και κάνει φανερές τις σκέψεις μου στον Χρήστο. "Ξέρεις...ίσως είναι νωρίς για εσένα, όμως...πρέπει να πας για την αναγνώριση..." "Θα με πας;" "Ναι...φυσικά. Σε 20' να είσαι έτοιμη. Θα πάμε με τη μηχανή". Νεύω θετικά και πηγαίνω να ετοιμαστώ. Φοράω ένα μαύρο τζιν, μπότες, ένα γκρί φούτερ και το μαύρο το δερμάτινο μου. Με λίγα λόγια, ότι πιο πρόχειρο είχα. "Έτοιμη;" "Ναι..." Κατεβαίνουμε τις σκάλες και καταλήγουμε έξω από την είσοδο της οικοδομής. Μπροστά-μπροστά ήταν μια μεγάλη μαύρη μηχανή, φαίνεται ακριβή. Μου κάνει νόημα να ανέβω και αυτό κάνω. 

[...]

Το ίδιο βράδυ...

"Θα βγω έξω με τα παιδιά. Θα είσαι εντάξει μόνη σου;"  "Ναι, φυσικά πήγαινε." 

Και πάλι μόνη. Και τώρα; Πρέπει να πάρω την Ιωάννα, είμαι σίγουρη πως θα έχει ανησυχήσει, ή μήπως όχι; μήπως της γίνομαι βάρος; Γιατί στο Χρήστο δεν γίνεσαι; Σωστό και αυτό. Θέλω να βγω να πάρω αέρα, ή να μεθύσω; Ίσως και τα δύο...

Αποφασίζω να βγω λοιπόν για ποτό, το χρειάζομαι άλλωστε. Βάζω μία μαύρη φούστα δυο παλάμες πάνω από το γόνατο, μία λευκή μακρυμάνικη μπλόυζα με δαντέλα στα μανίκια και τις μαύρες μου γυαλιστερές γόβες. Έκανα μπούκλες τα μαλλιά μου και βάφτηκα με έντονο μπορντό κραγιόν και eyeliner. Κατεβαίνω βιαστηκά τα σκαλοπάτια και σταματάω το πρώτο ταξί που συναντάω και μπαίνω μέσα. "Που πάμε κούκλα;" ρωτάει ο γκριζομάλλης ταξιτζής με το ευγενικό πρόσωπο και το γλυκό χαμόγελο. Αλήθεια...που πάμε; Χαμογελάω όταν καταλήγω σε μία απόφαση και ανακοινώνω στον οδηγό τον προορισμό μου... "Στο Listen... παρακαλώ." λέω και νεύει θετικά.

Δέκα λεπτά μετά αποχαιρετούσα το γλυκήτατο κύριο. Τίποτα δεν άλλαξε. Ακόμα υπάρχει μια τεράστια ουρά έξω από τη κύρια είσοδο που περιμένει καρτερικά να έρθει η σειρά της για να εισέρθει στο δημοφιλέστερα μπαρ της Θεσσαλονίκης. Χαιρετάω τον Γιώργο που στέκεται μπροστά στη πόρτα και μου ανταποδίδει "Ωωω η δεσποινίς Εύα. Καιρό είχατε να μας δείτε. Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σας...". Λέει με σχεδόν μια ανάσα και εγώ τον ευχαριστώ με ένα φιλί στο μάγουλο. Μου χαμογελάει και μου ανοίγει τη πόρτα για να περάσω μέσα.

Χαιρετάω έναν έναν τους μπάρμαν, τον ιδιοκτήτη, ακόμα και τον καινούριο dj -που έχει πάρει τη θέση του Άρη- έναν νεαρό λίγο μικρότερο από εμένα με μακριά καστανά μαλλιά και ένα υπέροχο χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του καθόλη τη διάρκεια που βρίσκονταν πάνω στη σκηνή.

Πηγαίνω στο μπαρ και ζητάω μια βότκα με πορτοκάλι. Την κατεβάζω σχεδόν μονορούφι και ζητάω κι άλλη, μετά άλλη μία και άλλη μία, μέχρι που έχασα το μέτρημα και πλεον δεν είχα χάσει κάθε έλεγχο και απλά χόρευα ξέφρενα στο ρυθμό της μουσικής. "Εύα... κάθησε λίγο σε παρακαλώ." μου λέει ένας από τους μπαρμαν, που εκείνη τη στιγμή δεν θυμόμουν καθόλου το όνομα του. "Όχι, άφησέ με!" του απαντάω θυμωμένη και συνεχίζω να χορεύω μέχρι που όλα μαυρίζουν και το σώμα μου πέφτει στο έδαφος.

Από εκεί και πέρα το μόνο που θυμάμαι είναι κάποιες αμυδρές φωνές. "Ρε, πάτε καλά, πόσο της δώσατε να πιει;" "Ρε Χρήστο, χαλάρωσε λίγο, αφού σε πήρα τηλέφωνο μόλις την είδα έτσι." "Άργησες όμως. Αν πάθει κάτι θα φταίτε αποκλειστικά εσείς!" "Είσαι σοβαρός τώρα; Εμείς;! Όχι εσύ που την άφησες μόνη της και βγήκες να... "διασκεδάσεις;!" 

"Εύα...Εύα, ξύπνα σε παρακαλώ, θα με σκοτώσει ο Άρης άμα μάθει πως κάτι έπαθες..." επικρατεί μια μικρή σιωπή μέχρι που ξαναπέρνει το λόγο "Εγώ θα με σκοτώσω άμα πάθεις κάτι..."

*Γεια σαςςςς. Ναι ξέρω άργησα και ζητώ ταπεινότατα συγνώμη.

^Τι αντιτυπο πιστευται θα εχουν τα λογια του Χρηστου απεναντι στην Ευα;

$Πικ, το σύνολο της Εύας.

~Βίντεοκλιπ, just a summer hit.

 #Αγαπωσαςαπειρα

<3 <3 <3