Listen... {GW15}

ΜΕΡΟΣ 5ο

Η μουσικη απεχει πολυ απ'τη λογικη...

Το επομενο πρωι...

Παλι ξυπνησα καταιδρωμενη και τρομαγμενη. Τελευταιο καιρο βλεπω πολυ εντονα ονειρα. Τοσο εντονα που πεταγομαι στον υπνο μου και καταληγω καθιστη στο κρεβατι μου προσπαθωντας να ηρεμησω την εαυτο μου και τις ταχυκαρδιες που μου προκαλουν οι βραδινοι εφιαλτες.

Το ξυπνητηρι χτυπαει. Ακουγεται το "All the right moves" των One Republic. Αχχ..μαρεσει αυτο το κομματι! Το μονο ωραιο στο πρωινο μου ξυπνημα...Γρηγορα τριβω τα ματια μου, προσπαθω να συμμαζεψω λιγο τα μαλλια μου και σηκωνομαι βιαστικα να ετοιμαστω για το ραντεβ...ΟΧΙ! Δεν ηταν ραντεβου και το ξεραμε και οι δυο! Για την...προκληση! Ναι! Προκληση που μου εβαλε χθες ο Αρουλης...χα! Του βρηκα και υποκοριστικο!

Αφου βγηκα απτο μπανιο, ανοιξα τη ντουλαπα μου (το αγαπημενο μου σημειο σε ολο το σπιτι) και αστραπιαια περασαν απ'το μυαλο μου τα λογια του Αρη χθες.. "Ντυσου αθλητικα" Χμ...περιεργο σκεφτηκα. Τι ετοιμαζε? Εβγαζα ενα ενα τα ρουχα και τα πετουσα πισω μου και προσγειωνονταν ενα ενα πανω στο -ακομα στρωμενο- κρεβατι μου. Τα ματια μου γελασαν οταν βρηκα τη μαυρη μου τη φορμα...Αχ αυτη η φορμα. Μια adidas, μακρια, μαυρη, με μια κοκκινη ριγα στα πλαινα. Αν και σεπτεμβριος και με πολυ ζεστη εξω, θα αισθανομουν λιγο αβολα με το κοντο μου αθλητικο σορτσακι διπλα στον Αρη... Απο πανω αποφασισα να βαλω μια τιραντε, αθλητικη μαυρη με πρασινα φωσφορουχα στοιχεια. Τα μαλλια μου τα αφησα κατω. Δεν τα μαζευω ποτε. Πιστευω πως δεν μου παει αν και εχω ακουσει πολλες αντιθετες γνωμες. Εβαλα τα μπορντο Nike αθλητικα μου και αφου αρπαξα ενα ασορτι τσαντακι πλατης, ξεκινησα, για να φτασω στην ωρα μου.

Οταν εφτασα εξω απτο μπαρ, δεν υπηρχε ψυχη. Αλλωστε, ποιος χαζος βγαινει εξω στις 6 τα χαραματα? Σαλονικη ειναι εδω! Προχωρησα προς τη προβλητα. Ενα αερακι φυσηξε, με ξαφνιασε,ηταν σχεδον παγωμενο. Το βλεμμα μου επεσε πανω στη θαλασσα, σαν υπνωτισμενη εστριψα και σταθηκα ορθια στην ακρη της ξυλινης προβλητας και την αγναντευα...δεν ξερω ποση ωρα ειχε περασει. Ειχα χαθει στην εικονα της ηρεμης και γαληνιας θαλασσας. Ηταν η πρωτη φορα που οι σκεψεις μου δεν με επνιγαν, για την ακριβεια τιποτα δεν με ενοχλουσε εκεινη τη στιγμη. Ειχα σχεδον ξεχασει και το ραντεβου με τον Αρη, οταν ο αερας φυσιξε και εγω γυρισα για να βαλω τα μαλλια μου πισω απ'το αυτι μου και εκει τον ειδα.

Τοση ωρα βρισκοταν εκει. Με μια πιο προσεκτικη ματια ειδα πως και αυτος ειχε "χαθει" στην ομορφια του πρωινου Θερμαικου σε συνδιασμο με τις γκριζογαλαζιες αποχρωσεις του ουρανου, μεσα απο τις οποιες ειχαν αρχισει να ξεπεταγονται αμυδρα μερικες χρυσες ακτινες.