Listen... {GW15}

ΜΕΡΟΣ 11ο

Βαψιμο vol3...

Ανοιγει η πορτα και...

Μια γνωριμη φιγουρα στεκεται στο λευκο ξυλινο κατωφλι της πορτας μου, ριχνωντας το βαρος της πανω στο χερι που ειχε στηριξει στο πλαισιο της πορτας. Φορουσε ενα καρο κοκκινο-μαυρο πουκαμισο, που το ειχε μεσα απο ενα σκουρο τζιν (γνωστης πιθανον μαρκας), με μια μαυρη ζωνη και μαυρα all star. Το χερι οπου στηριζονταν κοσμουσε ενα ρολοι με δερματινο λουρακι και μαυρο καντραν. Το ντυσιμο συμπληρωνε ενα μαυρο ζευγαρι γυαλια Reyban με μοβ-μπλε καθρεφτες που ευχομουν απεγνωσμενα να βγαλει για να δω εκεινα τα "γκριζα συννεφα" που με μαγνητιζαν καθε φορα ολο και περισσοτερο. Αν και...δεν χρειαζονταν να τα βγαλει για να κατλαβω ποιος ηταν...

Αφου με σκαναρει απο πανω ως κατω για πολλαπλη φορα, λες και ακουσε τους ψιθυρους των σκεψεων μου, κατεβασε τα γυαλια ελαχιστα ισα ισα για να κανουν την εμφανιση τους τα "γκριζα συννεφα", ναι ετσι θα τον φωναζω, μ'αρεσει! Ξεροκαταπινω και για λιγη ωρα απλα κοιτιομαστε μεχρι που η φωνη του σπαει την αμηχανη σιωπη. "Να περασω?" ρωταει και του κανω νοημα ανοιγωντας λιγο ακομα τη πορτα.

Μπαινει μεσα και στεκοντας σε ενα σημειο, εχοντας παντα τα γυαλια του λιγο πιο χαμηλα απο το κανονικο, εξεταζει καθε γωνια του χωρου.

Αρης: Ωραιο το εκανες το τσαντηρι σου.

Ευα: Τσαντηρι ειναι το δικο σου! Αυτο ειναι το παλατακι μου!

Αρης: Αρα εγω ειμαι ο πριγκιπας?

(Ρωταει με σοβαρο υφος που καταληγει σε γελιο και των δυο μας.)

Ευα: Εμ..οχι.

Αρης: Καλα, καλα οτι πεις. Τι σου εχει μεινει?

Ευα: Να βαψω το σαλονι... (λεω και μου φευγει ενας αναστεναγμος καθος κατεβαζω τα μαλλια μου απο το κωτσο οπου τα ειχα μαζεμενα πρωτυτερα).

Τον βλεπω που αφηνει τα γυαλια του πανω στο παγκο της κουζινας και μαζευει τα μανικια του προσεκτικα και βιαστικα. Πλησιαζει τη σακουλα οπου ειχα τα τενεκεδακια με τις μπογιες και τα πινελα και αρχιζει να τα ετοιμαζει. Μολις ειναι ετοιμα, σηκωνει το βλεμμα του και με κοιταζει σκεπτικος, σηκωνεται και ανοιγει το ραδιοφωνο που ειχα στο χολ. Κατευθειαν μουσικη αρχιζει να περικλυει το χωρο. Βλεποντας πως χτυπαω το ποδι μου ρυθμικα στο ξυλινο εδαφος, ανεβαζει λιγο ακομα την ενταση.

Εκεινη την ωρα επαιζε το Summer-Calvin Harris, ο Αρης πηρε το πινελο και αρχισε να βαφει καθως κουνουσε το σωμα του στο ρυθμο της μουσικης και ανοιγοκλεινε τα χειλη του τραγουδωντας ταχα μου τους στοιχους τους οποιους οπως φαινεται δεν ξερει. Αρχισα να γελαω με το θεαμα και αυτος απλα γυρισε και με αγροιοκοιταξε σαν να μην μπορουσε να καταλαβει το λογο που χασκογελουσα.