Listen... {GW15}

ΜΕΡΟΣ 21ο

Η αλλαγή.

Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα ούτε λεπτό, περίμενα τις αχτίδες του ήλιου να μπουν δειλά-δειλά από το παντζούρι και να πλυμμηρίσουν το δωμάτιο, μονάχα τότε θα σηκωθείς, έτσι είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, και αυτό έκανα.

Μετά τον χθεσινό μας...καυγά άκουσα τον Χρήστο να μουρμουρίζει θυμωμένος και λίγο αργότερα τον ήχο της πόρτας που έκλεισε πίσω του με δύναμη που έκανε ολόκληρο το σπίτι να ταρακουνηθεί. Η ώρα ήταν γύρω στις 8 και ακόμα δεν είχε επιστρέψει. Καλύτερα... μουρμούρισα και σηκώθηκα, είχε έρθει η ώρα να βάλω σε δράση το σχέδιο μου, είχε έρθει η ώρα για αλλαγή...για ΤΗΝ αλλαγή και κανείς και τίποτα δεν θα μπορούσε να με σταματήσει.

Φόρεσα φόρμες και γενικά άνετα ρούχα και βγήκα από το σπίτι. Όταν βγήκα έξω από τη πολυκατοικία κοντοστάθηκα βάζωντας τον εαυτό μου σε δίλλημα για το από που θα ξεκινήσω. "Κομμωτήριο." λέω αποφασιστηκά και ξεκίνησα να περπατάω προς το κοντινότερο κατάστημα. 

Έβαψα τα μαλλιά μου μια πιο σκούρη απόχρωση του καστανού, όχι όμως κατάμαυρα, και τα κούρεψα ελάχιστα, έτσι για αλλαγή. Μετά κατέβηκα κέντρο και ξεκίνησα να "περνάω" ένα-ένα τα μαγαζιά εμπλουτίζοντας όλο και περισσότερο τη νέα μου γκαρνταρόμπα. Μπλούζες με δαντέλα, παντελόνια με δερμάτινες λεπτομέρειες, μπότες, μποτάκια, φορέματα, καρό πουκάμισα, ένα καλό ακριβό μαύρο δερμάτινο σε στυλ μηχανόβιου και γενικά ότι υπήρχε σε μπορντό, καφέ και μαύρο.

Πήγα σπίτι, στο δικό μου πολυαγαπημένο διαμερισματάκι μου που μου είχε λείψει τόσο μα τόσο πολύ. Όταν άνοιξα τη πόρτα η Ιωάννα έπιτα από μια κραυγή έτρεξε και με αγκάλιασε "Γύρισες!" μου ψιθύρισε καθώς με έσφυγγε ακόμα περισσότερο, "Φυσικά...πάντα θα το κάνω" τα απάντησα και αρχίσαμε να γελάμε με το πόσο σαχλορομαντική είχε μετατραπεί η όλη σκηνή.

Της εξήγησα βιαστηκά τι είχε συμβεί και λυπημένα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της σαν να καταλαβαίνει. Την αγκάλιασα μια τελευταία φορά πριν κλειστώ στο δωμάτιο μου και ετοιμαστώ...ετοιμαστώ για συνέντευξη.

Φόρεσα ένα μπορντό κοντό πλεκτό πουλόβερ, με μία κοντή μαύρη φούστα, μαύρο καλσόν και καφέ ψηλά μποτάκια. Ένα έντονο βάψιμο στα μάτια και έτοιμη. Κατέβηκα βιαστηκά τα σκαλοπάτια της οικοδομής και έκανα σήμα στο πρώτο ταξί... "Διεύθυνση παρακαλώ;" ζήτησε η κοκκινομάλλα κυρία γύρω στα 40. "Γνωρίζεται το Listen;" "Μα φυσικά, φύγαμε.".

Όταν μπήκα στο μπαρ χαιρέτησα με ένα νεύμα τον μπάρμαν και κατευθύνθηκα προς το γραφείο του ιδιοκτήτη. Χτύπησα τη πόρτα δυο φορές πριν μπω μέσα και δω τον κύριο Πάνο.

Π: Ωωω κορίτσι μου! Τι κάνεις; Πώς είσαι; Λυπάμαι για την απώλεια σου... Πώς μπορώ να σε βοηθήσω;

Ι: Είμαι λίγο καλύτερα κύριε Πάνο, σας ευχαριστώ πολύ, χρειάζομαι δουλειά.

Φάνηκε να ξαφνιάζεται αρχικά, ωστόσο μου έκαν νόημα να καθήσω στη πολυθρόνα απέναντί του.

Ι: Χρειάζομαι χρήματα, και από τη στιγμη που μου μένουν άλλα δυο χρόνια για να τελειώσω τη σχολή δεν ξέρω πως αλλιώς. 

Π: Βρε κορίτσι μου, θα καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα με το δύσκολο εργασιακό πρόγραμμα;

Ι: Δεν έχετε παρά να με δοκιμάσετε! Εξάλλου...ξέρω τη δουλειά.

Π: Μην μου στεναχωριέσαι καθόλου! Ο Άρης μας είχε πει τα καλύτερα για εσένα!

Ι: Ναι...είμαι σίγουρη... (μουρμούρισα)

Π: Λοιπόν...είσαι εντάξει να ξεκινήσεις από...αύριο;

Ι: Από αύριο;! Ε...ε ναι φυσικά! Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Π: Τίποτα κοπέλα μου. Είμαστε μια οικογένεια εδώ.

Είπε και τον χαιρέτησα με μια χειραψία. Και τώρα; Και τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...

[...]Το προηγούμενο βράδυ

Χρήστου pov

Μπαίνω στο σπίτι και...τι στο καλό; Τι κάνει τέτοια ώρα ξύπνια; Γιατί...σε νοιάζει; Τι;! Φυσικά και όχι. 

Αρχίσαμε να μαλώνουμε, δηλαδή αυτή να ζητάει εξηγήσεις και εγώ να μην θέλω να της δώσω. Μπορεί πολύ απλά να νοιάζεται... γιατί όμως; Και πάλι...δεν με νοιάζει. Ας κάνει ότι θέλει, αρκετά τη ντάντεψα τόσο καιρό. Η συζήτηση πήρε άσχημη τροπή, κατέληξα εγώ να της φωνάζω και να βρίζω και αυτή με κόκκινα μάτια, ίσως και βουρκωμένα, να κλείνεται στο δωμάτιο μου. "Μπράβο μαλάκα ωραία τα κατάφερες!"  μούτζωσα και έβρισα τον εαυτό μου καθώς έβγαινα από το σπίτι. Κανόνησα να κοιμηθώ στο σπίτι ενός φίλου για σήμερα. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να της μιλήσω ή να την ξανακοιτάξω σήμερα μετά από αυτό δίχως να της απολογηθώ για τη συμπεριφορά μου. Από την άλλη... και να ήθελα τι θα της έλεγα; Όχι, όχι... δεν είμαι έτσι εγώ, ας ελπίσουμε πως θα το ξεχάσει ως αύριο, τουλάχιστον αυτή...γιατί εγώ μισώ τον εαυτό μου για τον τρόπο που της μίλησα...

^Χελλοου people!

~Νέο κεφάλαιο από δυο τελείως διαφορετικές όψεις. Είναι η ιδέα μου ή οι ρόλοι άλλαξαν;

~Πικ, τα ρούχα της Εύας για τη συνέντευξη.

'Βίντεοκλιπ, αξίζει ακούστε το...!

#Αγαπωσαςαπειρα

<3 <3 <3