Listen... {GW15}

ΜΕΡΟΣ 18ο

"Καλή" Πρωτοχρονιά...

Τι στο καλό εννοεί; Και γιατί να μου κρύψει κάτι ο Άρης; Από τις σκέψεις μου με βγάζει η άφιξη του στο τραπέζι, παρατηρώ τη στάση του Χρήστου, πως μέσα σε μία στιγμή άλλαξε όλο του το ύφος, φόρεσε ξανά το υπέροχο χαμόγελο του και "βυθίστηκε" πίσω στη καρέκλα του. 

Ά: Λοιπόν..τι συζητούσατε;

Λέει με το υπέροχο χαμόγελο του... Να, άλλο ένα κοινό.

Χ: Να εδώ με την Εύα συζητούσαμε για το πως γνωριστήκατε.

Ά: Ναι... αστεία ιστορία αλήθεια.

Ε: Αγάπη μου να πηγαίνουμε εμείς σιγά σιγά; Έχω να ετοιμάσω και ένα τραπέζι εγώ.

Ά: Ναι, φυσικά.

Ε: Εμ... Χρήστο χάρηκα πολύ που σε γνώρισα και σε περιμένω σπίτι μου, ο Άρης θα σου στείλει τη διεύθυνση εντάξει;

Χ: Θα είμαι εκεί. 

Μου απαντάει και μου κλείνει το μάτι, κάτι που μάλλον δεν πρόσεξε...

[...]

Πρωτοχρονιά...

Ε: Ιωάννααα που είναι η πιατέλα;!

Ι: Στο δεξιά ντουλάπι!

Ε: Και το κρασί;!

Ι: Ποιο κρασί;!

Σταματάμε να φωνάζουμε σαν παλαβές μέσα στο σπίτι και ταυτόχρονα γυρνάμε και κοιταζόμαστε και οι δυο με τρομοκρατιμένα μάτια..."Το κρασί!" φωνάζουμε και οι δυο την ίδια ώρα όταν συνειδητοποιηούμε πως έχουμε ξεχάσει να αγοράσουμε κρασί. "Πηγαίνω εγώ" φωνάζει η Ιωάννα και την ακούω να τρέχει με τα τακούνια της όταν ακούγεται ένας δυνατός θόρυβος και την ακούω να φωνάζει από το μέσα δωμάτιο  "Καλά είμαι!". Αρχίζουμε να γελάμε και οι δυο...

Σε δέκα λεπτά αλλάζει ο χρόνος και οι γονείς μου δεν είναι είναι εδώ. Λες να τους συνέβει κάτι; Καλώ στα κινητά τους ασταμάτητα, παρόλα αυτά κανένα από τα δύο δεν απαντάει... "Εύα...θέλω να σου μιλήσω..." μου λέει ο Άρης και του νεύω καταφατικά. Βγαίνουμε στο μπαλκόνι ενώ όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι μέσα, ακόμα και ο Χρήστος. 

Ε: Όλα εντάξει αγάπη μου;

Ά: Είσαι πολύ όμορφη...

(Η αλήθεια είναι πως αυτό το χρυσό φόρεμα μου πήγαινε "γάντι" και σε συνδιασμό με τις μαύρες γόβες, το έντονο βάψιμο και τους μπούκλες στα μαλλιά, ήταν το τέλειο Πρωτοχρονιάτικο σύνολο...)