Listen... {GW15}

ΜΕΡΟΣ 20ο

Αλλαγή στάσης και ύποπτες συμπεριφορες

Το κεφάλι μου πονάει αφάνταστα και νομίζω πως θα κάνω εμετό...Ναι, θα κάνω. Τρέχω στο μπάνιο και περνόντας από το σαλόνι βλέπω τον Χρήστο να κάθεται στο καναπέ και να παρακολουθεί κάποια ταινία πιθανόν. Γύρισε ελάχιστα το κεφάλι του, τόσο ώστε να μην τον καταλάβω σχεδόν. Όταν βγαίνω από το μπάνιο, αποφασίζω να κάτσω να χαζέψω λίγη τηλεόραση και έτσι πέφτω στη δεξιά θέση του καναπέ. Περιέργος, ο Χρήστος δεν έκανε καμία κίνηση αγανάκτησης, δυσανασχέτισης ή...κάτι τέλος πάντων!

Προσπαθώντας να κάνω το κλήμα λίγο πιο "ανάλαφρο" σκέφτηκα να ανοίξω συζήτηση...κακή ιδέα. Έτσι φόρεσα ένα γλυκό πλατύ χαμόγελο και..."Λοιπόν, τι βλέπουμε;" Πέρνει το τηλεχειρηστήριο και κλείνει τη τηλεόραση. "Πλέον τίποτα" λέει με πολύ αυστηρό ύφος και κατευθείνεται προς τη κουζίνα. "Όκει..." απαντάω κάνοντας ένα μορφασμό και ξανακλείνομαι στο δωμάτιο μου...δηλαδή το δωμάτιο του Χρήστου...δηλαδή το πρώην δωμάτιο του Χρήστου...στο υπνοδωμάτιο τέλος πάντων!

Αποφασίζω να πάρω την Ιωάννα τηλέφωνο και να κανονίσουμε για κανα καφέ, εξάλλου έχουμε τόσο καιρό να μιλήσουμε και είμαι σίγουρη πως ανυσηχεί. Όταν τελείωνουμε το σχετικά γρήγορο τηλεφώνημα μα, κανονίσαμε να συναντηθούμε σε ένα καφέ στο κέντρο σε μία ώρα. Φόρεσα ένα γκρι στενό τζιν, με ένα σκούρο μπλε πουκάμισο και από μέσα ένα λευκό πουκάμισο από το οποίο φαίνονταν μόνο ο γιακάς. Σε συνδιασμό με τα μαύρα μποτάκια, το κόκκινο παλτό μου και τα μακριά σγουρά μαλλιά μου πιστεύω ολοκλήρωναν ένα πολύ ωραίο ντύσιμο.

[...]

Βρήκα την Ιωάννα να κάθεται σε ένα μικρό τραπεζάκι στο πίσω μέρος του μαγαζιού. Διάβαζε τον τιμοκατάλογο, πράγμα που πάντα έκανε όταν βγαίναμε έξω και το θεωρούσα ξεκαρδιστικό. Μόλις με βλέπει κουνάει το χέρι της για να τη προσέξω. Τρέχω κοντά της και την αγκαλιάζω σφιχτά, μου είχε λείψει πολύ η αγκαλιά ενός δικού μου, πραγματικά δικού μου ανθρώπου. Γιατί ο Χρήστος δεν είναι; Όχι, σίγουρα όχι...δηλαδή ...δεν ξέρω...

Ιωάννα: Που ταξιδεύει πάλι το μυαλό σου;

Εύα: Σε μέρη άπατα και αλησμόνητα!

Λέω με προφορά και γελάμε και οι δυο. Μετά από λίγο η συζήτηση πήρε πιο σοβαρή τροπή και τα συναισθήματα μαζί με τις σκέψεις ένιωθα πως με πνίγουν. Η Ιωάννα το κατάλαβε και άλλαξε συζήτηση αν και...ήταν πολλά αυτά που ήθελα ακόμα να της πω.