My Story

Chapter 10

Someone's POV

"Ano na naman ba ang kailangan mo?"
nabuburyong tanong ko sa kanya

"Babe nagbago na ko. Please bumalik ka na. Kailangan kita"
maluha-luhang saad nya habang aaktong luluhod. Ngunit pinigilan ko sya.

"Ilang beses ko ba tong ipapaintindi sa'yo? Wala ngang tayo. Hindi kita minahal at hinding hindi kita kayang mahilin kahit nagbago ka pa! Ano bang hindi mo maintindihan sa sinabi kong iyon?"

"Hi-hindi yan totoo. Sinasabi mo lang yan kasi ano ahm.. gu-gusto mo lang na layuan kita. A-alam kong minahal mo ko."
asdfghjk! Bakit ba ayaw nyang umintindi? Ganito ba kalaki ang tama nya sa akin?

"Kung gusto mong bigyan kita muna ng space at time? Okay lang. Bibigyan kita. Basta't wag lang ganito oh? Diba minahal mo naman ako?"

Arrrggg!! Bwesit. Mukhang sarado na nga ang isip nito.

Aalis na sana ako at wala nang balak pang kausapin sya magpakailanman nang...

"Magpapakamatay ako pag hindi mo ko babalikan."
Hindi na ako makatiis kaya nagsalita narin ako.

"Edi mabuti nang wala ng kukulit pa sakin"
Hindi naman talaga yun ang nararamdaman ko. Kailanman ay hindi ko hinangad na maging dahilan ng pagkamatay ng isang tao pero kailangan ko siyang gamitan ng psychology para di na nya ituloy.

Ilang hakbang na ako mula sa kanya nang bigla na naman syang magsalita

"S-si Fire ba?"
mahina nyang saad pero dinig na dinig ko.

Tumigil ako sandali sa aking paglayo pero pinagpatuloy ko rin. Meron syang pinagsasabi pero 'di ko na iniintindi yun.

"Pagsisisihan mo itong paglayo mo sakin"
yun na lang ang huli kong narinig mula sa kanya.

-----------*--------

Fire's POV

Nandito ako ngayon sa school papasok dala ang aking bag at isang tupperware na may lamang cookies.

Bumili kasi si mama ng mga ingredients kaya naisipan kung magluto.

Nung nagluluto ako, bigla nalang ginalugad ng gwapong walang modong iyon ang aking pag-iisip. Haaay kahit kailan talaga bastos -_-.

Kaya naman naisipan kong dalhan sya baka kasi makishare nanaman yun sa akin ng pagkain. ("Yun lang ba?" sabi ng munti kong konsyensya) Grrr.. Oo na. Gusto ko talaga syang dalhan. O ano masaya ka na?

Hindi ko nalang yun pinansin kasi para na kong baliw. Nag-isip nalang ako ng paraan kung paano ko ito ibibigay sa kanya.

In between of my thoughts, I accidentally bumped on someone.

When I turn my gaze on that person, my heart skipped a beat. Blimey, I'm not ready yet to face him. As I was just running over my spills to him earlier for the cookies 'turn over' then now he's standing tall in front of me.

My mind deliberation was being interrupted when he suddenly spoke.

"Hoy! Anyare sayo? Tulala ka jan. Para kang nakakita ng engkato ah? Teka, may sakit ka ba?"
Then he suddenly stepped forward and touched my forehead using his palm and try to scrutinize me with his percing looks like I'm a dependent variable in a science experiment.

I hurriedly take away his palm and said,

"No, I'm okay. Really, I'm fine. It's just that I recall something but no worries it's just some kind of random things"
Liar! Its not a random thing your spacing out. It's him!(my conscience scolded me) but I can't tell him that 'hey it's you I'm wondering at. Happy?'(I replied)

"Hooowaaow! Emprobeng, umeenglesh englesh yow eh ha!"
he bragged immatating the voice of the demised actor named Babalu. I couldn't help but to laugh

"Hahahahahahahaa"
I never thought this man could be a comedian after all. Now I'm laughing my ass out.

Suddenly, I realize na oo nga no ba't ba ako english ng english?

"Oh ayan napatawa rin kita" sabi nya sabay smile sakin. Naku ha wag mo kong paandaran ng ganyan. Kung inaakala mong bibigay ako sa ganyan, pwes tama ka!

"Grabe, di ko inakala ganyan pala grammar mo. Ang epic. Ikaw siguro ang best in ENGLISH sa school nyo noon no? hahaha Anong average mo? 45? Hahahahaha. Grabeh nakakahiya ka. Hahahahaa"
Pang-aasar ko sa kanya pero mukhang seneryoso ata nya kasi,

"Nah, I'm just making fun. I'm worried for you cause you look doomed in your thoughts so I tried to lightened up the mood. But I guess you believed in my acting skills that I was really like that which was way too far from the real Frozen Ice Baguio. Well let me remind you, never degrade a person due to his speech bombed-out cause you may not know, he maybe a halfway better than you do."
mahabang saad nya. Okay that was a blow. Siniryoso ata talaga nya yung pang-aasar ko.

mahabang katahimikan ang pumagitna samin bago ko naalala ang dala kong cookies. Nang biglang,

*Ting! Ting! Ting! Ting!*

Aalis na sana sya kaya pinigilan ko.

"Ahm Frozen, eto oh" sabi ko sabay abot ko dun sa tupperware na may lamang cookies.

"Nagluto kasi ako kagabi kaya dinalhan kita. Sana masarapan ka. Uhm.... So-sory"
sabi ko sabay takbo papuntang classroom namin.

Haaay sana magustuhan nya yung luto ko.

Sana hindi na sya nagtatampo (╭╮)