Believe - Matt Espinosa

Believe - Part 52

'Sorry, morgenochtend vanaf 6 uur mag u weer naar uw vriendin toe' vertelt de doktersassistent aan Cameron. 'Oké dank u wel'. Matt komt langsgelopen en verlaat het ziekenhuis zonder Cameron aan te kijken of iets te zeggen. Cameron geeft de doktersassistent een hand en verlaat dan ook het ziekenhuis. Hij belt een taxi die hem naar zijn hotel terug kan brengen. Hij gaat op een bankje zitten en wacht tot de taxi komt. Hij zet zijn telefoon aan en gaat naar zijn fotorol. Meteen trekt de foto van mij waar ik in de Jeep reedt zijn aandacht. Hij opent de foto en een traan rolt over zijn wang. Hij ontgrendelt zijn telefoon en stopt hem terug in zijn zak. Niet veel later stopt een taxi voor de ingang van het ziekenhuis. Cameron staat op en loopt richting de taxi. Hij stapt in en zegt waar hij heen moet. De taxichauffeur begint te rijden. Hij kijkt uit het raam en ziet hoe hij langzaam weg rijdt van het ziekenhuis, en wegrijdt van het belangrijkste in zijn leven.. ik. Cameron zijn ogen voelen zwaar aan van al het huilen. Hij moet moeite doen om niet in slaap te vallen van vermoeidheid en alle stress. Eindelijk is hij bij het hotel, de taxi parkeert en Cameron betaald te chauffeur. Hij stapt uit en loopt het hotel binnen, het voelt meteen anders dan normaal. Hij stapt de lift in en loopt naar zijn hotelkamer als de lift op de juiste verdieping is aangekomen. Hij steekt de sleutel in het slot. Wanneer hij binnen is laat hij de deur met een harde klap dicht vallen. Alles wat hij ziet herinnert hem meteen aan mij. Hij loopt naar de badkamer en gaat voor de spiegel staan. Hij bekijkt zichzelf. Hij ziet een jongen die er verloren uit ziet, en zo voelt hij zich ook. Nooit heeft hij zich zo alleen gevoelt. Cameron laat de douche lopen en kleed zich uit. Hij stapt er onder en voelt hoe de koude stralen zijn lichaam raken. Alle gebeurtenissen van vandaag spelen zich als een film af in zijn hoofd. De zoen achter de waterval, hoe hij mij vroeg op het podium, de gebeurtenis in het bloemenveld, het rijden in de Jeep, de gebeurtenis in de auto, de uit de hand gelopen ruzie met Matt, het telefoontje wat zijn leven op zijn kop zette, het zien van van mij na het ongeluk. Cameron zijn hart gaat heel snel te keer. Hij zet de douche uit, droogt zich af en trekt een onderboek en een joggingbroek aan. Hij zet alle lichten uit en gaat in bed liggen. Hij pakt zijn telefoon en zet zijn wekker op 05:00, hij sluit zijn ogen. Slapen zal wel niet lukken maar hij gaat het proberen.

De volgende ochtend is Cameron meteen zijn bed uit gegaan. Hij viel pas laat in slaap, maar het is hem dus toch wel gelukt om even te kunnen slapen. Met zijn haar warrig en een random shirt en broek aan die hij snel uit zijn koffer heeft gevist staat hij al klaar voor het hotel wachtende op een taxi. Als de taxi is gearriveerd stapt hij in en wordt naar het ziekenhuis gebracht. Als hij het ziekenhuis binnenloopt is het half 6. Er wordt aan hem vertelt dat hij echt moet wachten tot 6 uur. Cameron heeft nog niet ontbeten omdat hij niet wist hoe snel mogelijk hij wel niet naar het ziekenhuis moest. Hij besluit maar om naar de kantine te lopen en een broodje en water te kopen. Hij krijgt geen hap door zijn keel. Met enige tegenzin weet hij een half broodje naar binnen te werken. Het flesje water drinkt hij leeg en gooit het dan weg. Het is nog steeds geen 6 uur, maar hier blijven zitten is ook geen optie. Als hij naar de uitgang van de kantine loopt komt er een meisje naar hem toe. 'Oh my god Cameron wat doe jij hier?' zegt ze verbaasd. Cameron schrikt er van, en weet even niet hoe hij die vraag moet beantwoorden. Als hij denkt aan de reden dat hij in dit ziekenhuis is beginnen er langzaam tranen op te komen. 'Oh Cameron wat is er gebeurd' zegt het meisje, en geeft hem een stevige knuffel. 'Bella.. mijn vriendin heeft een ongeluk gehad.. en.. ze ligt in coma'. Het meisje schrikt en slaat haar hand voor haar mond, 'nee wat erg!'. Cameron laat haar los en knikt. 'Wil je even gaan zitten?' stelt ze voor. Cameron haalt zijn schouders op, hij weet niet goed meer wat hij wel of niet wil. Samen gaan ze aan een tafeltje zitten. Cameron legt uit wat er gebeurt is, en het meisje weet niet wat ze hoort. 'Ik vind het zo erg' zegt ze. 'Maar..' ze maakt haar zin niet af, 'nee laat maar'. Cameron kijkt haar vragen aan, 'nee zeg maar hoor'. Het meisje zucht, 'was Bella niet uh.. Matt's vriendin?'. Cameron begint wat ongemakkelijk te lachen glimlach. 'Ja, de laatste tijd zijn er heel wat dingen gebeurt. Maar dat doet er nu ook verder niet toe'. Het meisje knikt begrijpelijk, 'ze is heel erg mooi, Bella bedoel ik'. Cameron glimlacht, 'ja ik ben ook nog nooit zo gelukkig geweest met iemand'. Het meisje glimlacht terug. 'Wat is je naam eigenlijk?' vraagt Cameron aan haar. 'Romy' antwoord ze. 'Bedankt Romy, dit gesprek heeft me goed gedaan' antwoord Cameron. Romy lacht, 'oh kunnen we misschien een foto maken samen?' ze begint te lachen, 'ik blijf ondertussen gewoon een fangirl'. Cameron moet ook lachen en lacht in de camera. 'Oh het is bijna 6 uur, ik moet naar Bella toe. Heel erg bedankt voor alles Romy!' hij geeft haar een knuffel en loopt dan terug naar de uitgang van de kantine.

Als hij bij de afdeling komt waar ik lig mag hij meteen doorlopen. Als hij de gang doorloopt is hij er, kamer 68. De kamer waar ik vecht voor mijn leven. Hij blijft even stil staan voor de deuropening als hij mij ziet liggen, en loopt dan richting mijn bed. 'Goede morgen lieve Bella'. Hij gaat aan de rand van mijn bed zitten. Hij geeft mij een kusje op mijn voorhoofd. Hij zucht diep. 'Ik heb alleen maar aan jou kunnen denken. Zijn ze een beetje lief voor je? Het is zo stil zonder jou, ik mis je lieve geluidjes als je slaapt en je mooie zachte lichaam tegen mij aan'. Cameron pakt zijn telefoon en opent zijn muziek. 'Weet je nog dat ik me een beetje schaamde omdat ik zat te luisteren naar One Direction - Once In a lifetime, en dat jij dat zo leuk vond dat ik dat luisterde omdat je het zo'n mooi nummer vond. Toen hebben we niet de kans gehad om het samen te luisteren, maar nu wel'. Hij pakt zijn oortjes en sluit die aan op zijn telefoon. Hij stopt voorzichtig een oortje in mijn oor en de ander in de zijne. Zachtjes begint de muziek te spelen. Hij pakt mijn hand vast. Zachtjes begint hij mee te zingen ''Somehow it feels like nothing has changed. Right now my heart is beating the same. Out loud someone's calling my name. And it sounds like you..''.