Believe - Matt Espinosa

Believe - Part 57

Iedereen kijkt met een verbaasd gezicht naar Cameron en daarna naar mij. 'IEDEREEN AAN DE KANT!', drie doktoren dringen zichzelf naar voren. Iedereen gaat naar achter en staat met open mond toe te kijken. 'Maar ze zei-' .. 'Ik hoorde het ook'. Jack en Megan kijken elkaar met een begrijpende blik aan. Cameron staat verbijsterd in de hoek van de kamer, zijn hart gaat als een gek te keer maar toch staat hij zo stil alsof hij is versteend. 'Cam ben je oké?', Nash legt een hand op zijn schouder. Het duurt even voordat hij reageert. 'Ze zei mijn naam?..', hij kijkt Nash aan 'ze heeft het gehaald!'. Die laatste zin drong pas tot hem door toen hij het hard op zei. Alle angst en verdriet van de afgelopen weken heeft hem zo gebroken dat het nu als een grote shock komt. 'Ze heeft het gehaald' herhaald Nash met een lach. Ze omhelzen elkaar en dan ook bij Cameron verschijnt er een grote lach op zijn gezicht. 'Ik snap dat jullie heel graag jullie vriendin willen zien, maar ze mag nu geen prikkels krijgen. Dus ik wil jullie verzoeken om de kamer te verlaten. Zodra er mensen bij haar kunnen laten we het meteen weten', een van de doktoren lacht vriendelijk zodra we de kamer verlaten.

Iedereen zit met ze alle in een van de koffieruimtes. Minuten veranderen in uren, het wachten duurt lang. Het is stil, erg stil. Matt heeft sinds ik wakker werd nog amper een woord gezegd. Het zal niet makkelijk voor hem worden, iedereen hier heeft hem al vergeven maar degene om wie hij het meest geeft weet niet beter dat ze boos op hem was. Zonder iets te zeggen loopt hij de ruimte uit, alles word hem te veel. Hij gaat ergens op bankje zitten, zonder het tegen te kunnen houden begint hij te huilen. Tranen stromen over zijn wangen. Dan schrikt hij op als hij een hand op zijn schouder voelt, hij ziet Cameron bezorgt naam hem kijken. 'Ik ben zo egoïstisch, ik zou juist moeten schreeuwen van blijdschap dat ze wakker is geworden maar het enige waar ik aan kan denken is dat ze mij niet terug wil', Cameron gaat naast hem zitten. 'Matt je moet niet kwaad zijn op jezelf, tuurlijk ben je wel blij dat ze wakker is, het is ook allemaal gewoon veel om in een keer te verwerken'. Matt schud zijn hoofd, 'nee, ik ben gewoon een klootzak. Ze verdiend iemand die haar nooit pijn zou doen, en diegene dat ben jij'. Even is het stil, 'maar ik kan gewoon niet zonder haar Cam'. Cameron zucht, 'misschien moet ik een stap terug doen, dat is de enige manier dat ze er zeker achter kan komen wat ze wil. En als dat is dat ze jou terug wil, dan moet ik dat hoe kapot ik daar ook van zou zijn, naast me neer leggen'. Matt kijkt hem verbaasd aan, en net voordat hij iets kan zeggen komt Hayes op hun afgerend. 'Eh Cameron, Bella vroeg om jou..'. Geschrokken kijkt Cameron naar Matt, 'het is goed, ga naar haar toe man'. Cameron lacht naar Matt en geeft hem dan een stevige knuffel. Snel staat hij op, hij gaat mij weer zien.. Zijn hart klopt in zijn keel.

Hij loopt het gangpad door, dan de hoek om en even later naar rechts de schuifdeuren door. Dezelfde route door het ziekenhuis die hij de afgelopen weken elke dag heeft gelopen. Deze keer is alles anders. De zenuwen gieren door zijn lijf en zijn handen trillen van de spanning. Daar gaat hij dan, als mijn kamer in zicht is en in de deuropening staat blijft hij staan. 'Cam!'..