Believe - Matt Espinosa

Believe - Part 48

We staan op en pakken onze spullen bij elkaar. Ik trek mijn kleren weer aan en dan gaan we. Ik kijk naar Cameron die zijn geen shirt aan doet. 'Moet je je niet insmeren je zit straks vol in de zon' zeg ik tegen hem. Cameron staart mij aan zonder iets te zeggen. 'Wat?' vraag ik, 'wat ben je toch een schatje'. Ik moet blozen zodra hij mij een kus op mijn hoofd geeft. 'Doe het nou maar', Cameron pakt de zonnebrandcrème uit zijn rugzak, 'ja mam' zegt hij plagend. Ik zucht en rol met mijn ogen, 'wat ben je toch een sukkel'.
Nu is het mijn beurt' zeg ik als we weer bij onze Jeep zijn aangekomen. 'Oh oh' plaagt Kian. 'Shut up', ik open de deur en ga achter het stuur zitten. Als iedereen zit en de andere Jeeps wegrijden druk ik het gaspedaal in en begin ik ook te rijden. Ik moet zeggen dat ik het meteen al aardig onder de knie heb, en ik vind het ook nog is super leuk. De weg is niet meer zo ruig als ervoor, dus Kian en Kristin gaan weer op de achterbank staan en worden helemaal enthousiast. Cameron pakt zijn telefoon en opent zijn camera. 'Wat ga je doen?' vraag ik, 'een foto van jou maken'. Hij richt de camera op mij en snel poseer ik even. Als de foto gemaakt is focus ik mij weer op de weg. 'En?' vraag ik als hij de foto bekijkt. 'Sexy maar toch ook schattig'. Ik moet glimlachen. Ik heb echt zo'n zelfvertrouwen boost door Cameron gekregen. 'Cameron?', hij draait zijn hoofd om naar mij, 'ja?'. Ondertussen schakel ik even. 'Ik wou tegen je zeggen dat jij mij echt heel gelukkig maakt, en je bent altijd zo lief voor me en...' voordat ik mijn zin af kan maken pakt hij mijn hand vast, 'ik hou van je Bella'. Ik draai mijn gezicht zijn kant op, 'ik ook van jou Cameron, heel veel'. Hij begint mij kusjes in mijn nek te geven en het voelt zo goed, kippenvel loopt over mijn hele lichaam. 'Cam cam ik kan zo niet rijden' zeg ik lachend. 'Haha sorry' antwoord hij. 'Cameron kan je ons even een donut geven' vraag Kristin. Cameron pakt Kian zijn tas en pakt uit de doos twee donuts. 'Dankjewel' zegt Kristin die een hap van haar donut neemt. 'Moet je niet even wat drinken?' vraagt Cameron aan mij. 'Oh ja graag!', hij opent het flesje en geeft het aan mij. Ik neem een paar slokken en geef het flesje weer terug aan hem. Hij drinkt zelf ook nog wat en stopt het dan weer weg. We rijden een klein dorpje binnen en al gauw is onze laatste bestemming in zicht. Ik parkeer de Jeep en we stappen uit.

De groepsleider vertelt ons dat wij nu eerst een rondleiding krijgen door het dorpje, en dat in die tijd de barbeque wordt voorbereid. Wij lopen voorop met de groepsleider. We lopen in een stenen dorpje met verschillende kleuren huisjes met veel bloemen. Ik sla mijn arm om die van Cameron heen. 'Gezellig hier he?' zeg ik. 'Ja ik zie ons hier later wel zitten met onze 3 kinderen en een hond en een kat' zegt Cameron. Verbaasd kijk ik hem aan, 'jij drie kinderen?'. Hij knikt, 'met jou wel, wij krijgen vast super knappe lieve kinderen'. Ik zie een beeld in mijn hoofd voor me zie van Cameron en mij zittend in onze tuin in de zon met onze kinderen. En meteen ontstaat er een glimlach op mijn gezicht. 'Of we kiezen voor een leven zonder kinderen gaan de wereld verkennen met ze tweetjes' zeg ik. 'Dat klinkt ook goed, alles met jou klinkt goed' grijnst hij. 'Hoor ik jullie nu al toekomst plannen maken?' zegt Kian die ons dus duidelijk heeft gehoord. 'Ja als wij straks goed in het geld zitten mag jij wel komen poetsen in onze villa' plaag ik hem. 'Aah tof van je' lacht hij sarcastisch. 'Grapje best friend' zeg ik. We stoppen met lopen en de groepsleider vertelt ons een klein stukje geschiedenis over de locatie waar we nu zijn. Als we doorlopen komen we bij een zaakje waar we wijn mogen proeven. Meestal hou ik wel van een glaasje wijn. Een oud vrouwtje schenkt voor mij een glaasje wijn in, 'gemaakt van onze eigen druiven' vertelt ze mij. Ik neem een slok. De veel te zure wijn glijd door mijn keel. Ik trek zo ongeveer het gezicht alsof ik half aan het dood gaan ben. Al hoewel het ook zou kunnen lijken als of ik op het punt sta mijn oer kreet los te laten. Hoe dan ook wil ik niet al te veel aan het oude vrouwtje laten merken van hoe hoog mijn kots gehalte nu is. Ik slik het met moeite door en probeer niet te pijnlijk te kijken. 'Lekker' zeg ik dan, en het vrouwtje glimlacht van top tot teen.

Cameron en ik lopen helemaal achteraan van de groep. We lopen door smalle straatjes en huizen. Als Cameron de andere kant opkijkt ren ik weg en verstop ik me achter een struik. Als ik stiekem probeer te kijken zie ik Cameron lachend met allebei zijn handen door zijn haar staan. Hij komt mijn kant opgelopen. Als hij dichtbij komt loop ik snel een paatje door. Hij volgt me. Ik klim op een stenen muurtje en loop er stap voor stap over heen. Cameron komt naast mij van het muurtje lopen en pakt mijn hand vast. Als het muurtje eindigt pakt hij mijn middel vast en tilt hij mij naar beneden. Langzaam laat hij mij naar de grond zakken. 'Weetje' begint Cameron lachend, 'dit doet mij aan High School Musical denken'. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, 'oh wat hou ik van die films' zeg ik.
Cameron pakt zijn telefoon uit zijn zak 'wat ga je doen?' vraag ik. 'Wacht maar' zegt hij. Een paar seconde later hoor ik het liedje Can I have this dance - HSM 3 al spelen. Ik voel me zo gelukkig als ik dat liedje hoor. Meteen kruip ik in de rol van Gabriella.

Ik begin mee te zingen en steek mijn hand naar Cameron uit.
'Take my hand, take a breath, hold me close, and take one step'.
Ik breng zijn hand naar mijn middel, en pak zijn andere hand vast.
Cameron begint het stuk van Troy te zingen, en ondertussen laten we ons geleiden door de muziek.
'Won't you promise me, that you'll never forget, we'll keep dancing wherever we go next'.
We dansen over het pleintje. Hij laat mij een rontje draaien. 'Had ik nou maar een mooi jurkje aan' zeg ik lachend. 'Nee je ziet er leuk uit' zegt hij.
Cameron begint weer te zingen, 'don't be afraid, afraid to fall, you know, I cetch you trough it all'. Bij die zin laat hij mij naar achter leunen. Als ik recht op sta dansen we weer verder. 'Ik vind dat we een goed duo zijn' zeg ik. 'En of'. Opeens hoor ik gedonder, 'nee dat is onmogelijk!' roep ik verbaasd. En toch wel is het mogelijk, het begint opeens heel hard te regenen. Net zo als in de film. Snel pak ik zijn hand vast en rennen we naar een afdakje waar we kunnen schuilen. Het is al gauw afgekoeld, en ik begin te rillen van de kou. 'Hier' zegt Cameron die zijn trui uit zijn rugzak te voorschijn haalt. Ik trek gauw zijn trui aan en het voelt heerlijk zacht en warm, en het ruikt naar Cameron. 'Staat je cute' zegt hij. 'Dank je Cam' zeg ik en ga op mijn tenen staan om hem een kus te geven. Ik nestel me tegen hem aan, en kijk toe hoe alles langzaam nat geregend wordt.