Believe - Matt Espinosa

Believe - Part 21

'CAMERON!!' roep ik vol angst. We hangen met ons karretje naar beneden, als de gordel los zouden laten...nou dan loopt het niet goed af. 'Bella we komen hier uit, het komt goed!!' zegt hij angstig maar vastberaden. 'Cameron ik ben zo bang' zeg ik met betraande ogen. Hij schuift dichter tegen me aan voor zover het kan, en slaat allebei zijn armen om me heen. 'Ik laat je niet los, ik beloof het je, het komt goed' ik voel me veiliger nu, maar ik ben nogsteeds hartstikke bang. Er begint iets te piepen, en ik hoor een tikkend geluid 'Cam?!!!'. We schieten vooruit en direct daarna gaat de achtbaan in een schok vol in de rem. Ik begin helemaal te trillen, 'cam denk je dat we.. jeweetwel' vraag ik half huilend. 'Nee Bella denk dat niet! we komen hier veilig uit!'. Ik voel mijn hartslag heel snel tekeer gaan. Ik kan niet kijken naar hoe hoog we zitten omdat ik met mijn ogen dicht tegen Cameron's borst aan steun.

'Bellaaaaa...!' hoor ik heel vaag alsof het van heel verweg komt. Ik schrik verbaasd overreind, en als ik het nog eens hoor dringt het pas tot me door. Ik probeer vol angst heel verzichtig naar beneden te kijken, ik kan het niet goed zien omdat we zo hoog zijn, maar het kan niet anders.. 'MATTT!!!!' schreeuw ik zo hard als ik kan. En dan begin ik nog harder te huilen, Matt Matt Matt is het enige wat nog door me heen gaat. 'ALSJEBLIEFT HELP ONS DAN TOCH!!!' schreeuw ik uit, in de hoop dat er een wonder gebeurt. 'Bella rustig blijven!'. Ik kijk cameron aan, 'Cameron ik word gek, laat me alsjeblieft niet los' zeg ik en sla beide armen om cameron heen, en hij om mij.

'Ik verzoek iedereen in de achtbaan rustig te blijven, er is hulp onderweg' wordt er omgeroepen. Ik slaag een diepe zucht en nestel me dichter in Cameron's armen. 'Je bent dapper Bella' , Cameron's stem kalmeerd me. Als ik een windvlaag voel en opkijk zie ik een helikopter boven me, er komt een man uit de helikopter die ze langzaam naar beneden laten zakken. Als hij bij ons karretje is begint hij met Cameron veilig vast te maken 'Nee u moet eerst haar helpen!' zegt Cameron met zekerheid. De man knikt en begint mij vast te maken zodat ik opgehezen kan worden naar de helikopter, ik kijk cameron angstig aan 'Maar cameron' zeg ik twijfelend. 'Bella het is goed, ik ben zo weer bij je'. Ik laat zijn hand los, en word langzaam de helikopter ingehezen. Ik ga naast een klein meisje zitten die zit te huilen, ze zat alleen in de achtbaan. 'Rustig maar, je bent veilig nu' zeg ik terwijl ik mijn hand op haar schouder leg. Ze kijkt op en weet een klein glimlachje uit te brengen. Als ik opkijk zie ik cameron de helikopter binnenkomen en als hij uit all riemen en gordels is gehaald komt hij naast me zitten. 'We zijn veilig Bella' zegt hij terwijl hij mijn gezicht tussen zijn handen houdt. 'Niet zonder jou hulp' zeg ik en knuffel hem. Ik ben helemaal uitgeput en heb het heel koud. Hij wrijft met zijn hand over mijn rug, en we blijven nog even zo zitten tot dat we veilig geland zijn.

Iedereen wordt de helikopter uitgeleid, als ook cameron en ik de helikopter uitlopen komen de jongens en Megan zo snel als ze kunnen naar ons toe gerend. 'Matt' zeg ik zachtjes, meer in mezelf. Ik laat cameron langzaam los wanneer Matt voor me staat. 'Oh Matt' zeg ik en vlieg hem in zijn armen, ik begin automatisch te huilen, meer als opluchting. 'Oh Bella ik was zo bang' zegt Matt zachtjes. Als ik mijn hoofd van zijn schouder afhaal en hem aankijk zie ik dat hij gehuild heeft, ik wrijf met mijn vingers over zijn wang. Hij geeft me een kus en loopt naar Cameron toe 'Cam ik kan je niet genoeg bedanken' zegt Matt, en zie dat ze elkaar een knuffel geven. Megan komt meteen naar me toe en geeft me een stevige knuffel, 'Bella alsjeblieft beloof me dat je niet meer in een achtbaan gaat' zegt ze met een lief bezorgd lachje. 'Dat beloof ik' zeg ik. En als ik haar los laat zie ik Nash en Jack en Jack voor me staan en geven me een fijne knuffel. Als ik ook hun loslaat keer ik me weer tot Cameron. 'Kom maar op me rug, je ziet er uitgeput uit' zegt hij, en dat vind ik heel lief want ik ben inderdaad uitgeput. Als ik op zijn rug zit, laat ik mijn hoofd op zijn schouder rusten. Naar een paar minuutjes lopen zijn we bij de auto, en ga voorin zitten in de bijrijders stoel.

Ik lig in een bed onder warme dekens, ik ben dus weer in het hotel. Ik zal wel in slaap zijn gevallen in de auto. Maar dat kan helemaal niet nu ik erover na denk, want we zouden vandaag naar de volgende stad vertrekken als we terug kwamen, en waar is de rest?!